_ دکتر چی گفت راستی؟ چجوری شد اصلا؟ سه سال تلاش کردین، این موقع که مشکل دارین…

سکوت کرد، شانه‌ای بالا انداختم، سر به صندلی تکیه زده پاسخ دادم:

_ عیب از قباده ظاهرا…منم بخاطر کیستی که چند ماه پیش مشخص شد که یه ساله درگیرشم و قبلا هم یه سری مشکلای جزئی داشتم، باعث شدم که غیرممکن بشه بارداری…

نگاهم به جاده که با سرعت می‌گذشت خیره بود:

_ درمان که شدم، راه بارداری هم باز شد!

آه سوزناکی کشید و دنده را عوض کرد:

_ دکتر چی میگه؟ وضعیت نرماله؟

سر چرخانده گیج نگاهش کردم، انگار رنگ نگاهم را خواند که شانه بالا انداخت:

_ اخه کیمیا دکترش ببینه چیزی حساسه یا مشکلی داره سریع وضعیتشو میگه، میگم اگه تو هم حساسه بارداریت بیشتر به خاله بصپرم حواسش بهت باشه!

لبخندی زدم و دوباره چشم به جاده دادم:

_ وضعیت خوبه…ممنون، به اندازه کافی زحمت دادم!

تعارف و تشکرش را پاسخ ندادم دیگر، چشمانم میخواست گرم خواب شود، حس خوبی داشتم، اینکه پس از مدتها می‌توانستم دور از ان محیط سمی زندگی کنم، با بچه‌ای که سالها ارزویش را داشتم…

محال بود بخاطر قباد و خانواده‌اش از فرزندم بگذرم، کودک درونم شاید نشانه‌ای بود، برای امید به زندگی‌ منِ ناامید!

تا قبل از آنکه بدانم باردارم، ناامید بودم، حس زنی شکسته و نابود را داشتم، اما حالا دیگر تنها نبودم، جان یکی دیگر هم به من وصل بود، نباید میگذاشتم به او سخت بگذرد…پس باید خودم خوب باشم!

تا رسیدن به روستا چشمانم گرم خواب شده بود، که با ایستادن ماشین خود به خود چشم گشودم. محیط سر سبزی که تازگی بهار را نشان میداد، اواخر اسفند بود و عید، در راه!