سوالاتم از همان دم در شروغ شد، بی هیچ سلام و احوالپرسی!

_ این چه حالیه؟ چیشده؟ قباد فهمید اره؟ کیمیا؟ بچه خوبه؟

به ارامی هلم داد و داخل آمد:

_ اروم چخبرته…ور ور سوال میکنی!

یک لحظه ورژن همان کیمیای اوایل زندگی‌ام را از او دیدم، حتی رنگ نگاهش هم در آن لحظه محبت نداشت، گیج بودم!

_ یکیتون بگه چیشده خب؟ مردم از نگرانی!

وحید با لبخندی خسته و تلخ به داخل اشاره کرد:

_ اگه اجازه بدین، بشینیم…حرف میزنیم!

نشستند، خاله حلیمه نبود، رفته بود تا تخم‌مرغ‌ها را از زیر مرغ‌ها بردارد، و به گفته‌ی خودش گل‌ها را هم اب دهد، البته کاری که مش حسن هر روز میکرد را میگفت!

برای پذیرایی سماور را گذاشتم و از یخچال هم میوه‌های چیده شده را برداشتم، یا چاقاله بود یا آلوچه، البته سیب و خیار هم بود، بنظرم کافی باشد!

مقابلشان گذاشتم، کیمیا سریع آلوچه برداشت:

_ نمیخواید چیزی بگین؟

وحید نگاه نگرانی به کیمیا داد، کیمیا اما گازی از الوچه زد و با لذت مزه مزه کرد، با همان دهان پر لب زد:

_ داداشم راجع به لاله فهمید، بچه مال خودش نیست…لاله رو زندونی کرده تو خونه، خاله‌م هم حاضر نیست بیاد گردن بگیره، روز نیست لاله رو به کتک نگیره…ته مراعات کردنش اینه که شکمشو نزنه!

دستم را شوکه روی دهان گذاشتم، فکر نمیکردم به این زودی بفهمد، دروغ بود اگر میگفتم دلم خنک نشد، اما برای ان کودک بیگناه درونش هم سوختم، چه گناهی کرده بود که همچین مادری داشته باشد؟

#پارت۵۴۵

_ مامانمم که فهمید…

اینجا بغض گلویش را چنگ زد، نگاه اشک‌آلودش را به من دوخت:

_ آه غصه‌هات دامنشونو گرفت، حورا…مامانم فلج شده، هیچکاری نمیتونه بکنه، حتی حرف هم نمیتونه بزنه، دسشویی کردنش هم باید کمکش کنیم، شدیم محتاج پرستار و خدمتکار…

بدتر جگرم سوخت، هیچوقت بدی‌شان را نخواستم، اما انگار چرخ زمانه به دست من نمیچرخید، من فقط میخواستم دور شوم:

_ دست ازون طرف هم کلی بدخلقی میکنه، پرستارا میخوان ببرنش صداهای عجیب غریب میده، انگار نمیخواد، همش زل میزنه به یه نقطه و گریه میکنه…

دستم روی دهانم محکمتر شد، قلبم روی هزار بود، تکان نرمی که در شکمم حس کردم هم میگفت هیجان و اضطرابی که داشتم را حس کرده:

_ خب…خب، قباد…قباد چی؟

دستی به زیر چشمانش کشید، وحید برای دلداری دادن، دستش را گرفت:

_ هیچی…خواب و خوراک رو از خودش گرفته، همش میگه باید حورا رو پیدا کنم، باید به پاش بیوفتم، التماسش کنم…با اب خوردن و نون خشک خوردن سر پاس، میگیم یه چیزی بخور… میگه مگه حورا هم وضعش خوبه؟

با اشک خندید، خنده‌ی تلخی بود، حتی من هم بغض کرده بودم، قباد دیر کرده بود، دیر فهمید، دیر به یادم افتاد:

_ هربار از حماقتاش حرصم میگیره، سرش خالی میکنم و باهاش دعوا گرفتم چند روزه، اما باز میگم ببین حورا چیکار کرد با زندگیمون…حورا معذرت میخوام، ببخشید، بارها اذیتت کردم، مامانم حرف بارت میکرد، خاله‌م و لاله…نمیدونم، نمیدونم چیکار کنم که ببخشی، که این وضعیت درست شه…