پله‌ها را پایین تر آمدند، یک چشمم راهرو را دید میزد و چشم دیگرم داشت میان چهره‌ام در اینه میگشت!

با دیدنشان که لاله خود را در اغوشش رها کرده بود و دستان او به دور کمرش حلقه بود بغض باز هم مهمان گلویم شد.

_ عشقم، یه لباس‌خواب قرمز خریدم…امشب برات بپوشم؟

لاله من را دید که این را گفت، قباد که هنوز سرش در موبایلش بود و من را ندیده بود با مهربانی پاسخش را داد:

_ اره عزیزم، بپوش ببینم، دلم برا کمر باریـ…

من را دید و حرفش را خورد، لبخند لرزانی به او زدم و با گفتن شب بخیر ارامی از کنارش گذشتم.

میل غذا خوردن دیگر نبود، اشتهایم کور شده بود و او چه بیرحمانه به من بی توجهی میکرد:

_ حورا جان…

صدای لاله متوقفم کرد، به ارامی به سمتش چرخیدم:

_ بله؟

_ میشه لطف کنی ست لباس زیری که رو پکیج گذاشتم رو برداری نسوزه؟

لحن پر عشوه‌اش حالم را بد میکرد، به قباد چشم دوختم تا شاید تذکری به او بدهد، اما همچنان و بی توجه مشغول موبایلش بود.

_ لاله‌جان، بهتره نرم تو اتاقتون…به کیمیـ…

_ وااا، عزیزم اتاق شوهر و هووته دیگه…این حرفارو نداره که، تازه قباد که مشکلی نداره، مگه نه عشقم؟

نگاهم دوباره به قباد برگشت، سر بلند کرد و نیم نگاهی به سر تا پایم انداخت، طوری که انگار به تکه زباله‌ای نگاه میکند! بغض گلویم سنگین‌تر شد…

_ هوم، مشکلی نیست…

سپس بی توجه به نگاه بهت زده‌ام پله‌ها را پایین رفت، محال بود این مرد همان مرد قبل عروسیشان باشد.

همان که قبل از ورود به اتاق خواب با ان زن، میخواست همه چیز را به هم بزند! همان که ادعا میکرد من را دوست دارد و حالا…اینگونه با انزجار نگاهم میکرد!

همین که از پیچ راهرو گم شدند، بغض در گلویم شکست و هق هق بی صدایم شانه‌ام را لرزاند، با پاهای لرزان به سمت اتاقشان رفتم…

دیدن ان ست لباس زیر سرخابی توری حالم بدتر شد، این زن چه داشت که من نداشتم؟ شاید مهره‌ی مار…

البته عقل داشت، چیزی که من این اواخر از دستش داده و زندگی‌ام را به باد دادم.

ست لباس زیر را با انگشت از روی پکیج انداختم و بیرون زدم، حتی به ان تخت دو نفره و شلخته که خوب میدانستم دلیلش چیست نگاهی نکردم…

نمیتوانستم بیشتر از این خود را عذاب بدهم، بدتر ازین هیچ چیز نمیشد!

همسرم را از دست دادم، عزت نفسم، غرورم، همه چیزم…

خانواده‌ای نداشتم که به انها پناه ببرم، حتی اگر میخواستم طلاق بگیرم جایی برای رفتن نداشتم…

روی تخت دراز کشیده اشک‌هایم را در بالش پنهان کردم، بهترین جا همین بالش بود…بالشی که بوی قبادم را میداد و خودش در اتاقی دیگر شب کسی دیگر سر بر بازویش میگذاشت!

روزانه‌های مزخرفم همانطور میگذشت، دیدن بوسه‌های مثلا یواشکیشان در راهروی اتاق‌ها و پله‌ها، دل و قلوه‌ دادن‌هایشان سر سفره، قربان صدقه‌های مادرش و کیمیا، و ناگفته نماند، لحن‌های زننده و پرتمسخری که نثار من میشد!

روزها همینطور میگذشت، تا اینکه یک روز حس کردم بالاخره میتوانم در این خانه نفسی تازه کنم.

روزی که قباد سر کار بود و لاله و مادرشوهرم همراه با خاله‌ی قباد به مهمانی یکی از اقوام رفته بودند.

روی تخت نشسته بودم و مشغول بافتنی کوچکی بودم که دو روز است شروعش کرده‌ام!

گره‌های کوچکی که با دو میله به کاموای قرمز میزدم عادتم شده بود و در سکوت مشغول بودم که با صدای ضعیف گریه‌هایی شوکه دستم از حرکت ایستاد!

ترسیدم مبادا کسی اتفاقی برایش افتاده باشد، برای همین به ناچار برخاستم و بافتنی را روی تخت گذاشتم.

از اتاق بیرون رفتم، صدا واضح‌تر شد و فهمیدم که از اتاق کیمیا می‌امد!

نزدیک شدم و گوش سپردم، قصدم این بود که مطمئن شوم حالش خوب است، نه فضولی!

_ جواب بده عوضی…جواب بدهههه…

انگار با کسی تماس میگرفت و از جواب ندادنش عصبی بود، میان گریه‌هایش به این فکر کردم که شاید همان پسریست که با او دوست بود و شبی را با او صبح کرد!

همانکه صبحش با گردن کبود به خانه برگست، نه؟

با جیغ یکباره‌اش و صدای شکستن چیزی ترسیده داخل رفتم، شوکه از ورودم، وحشت زده سر پا ایستاد و با چشمان گشاد خیره‌ام شد.

حالش تاسف بار بود، نگاهم را به دنبال موبایلی که به دیوار کوبیده بود در اتاق چرخاندم اما چیزی که به چشمم خورد، شوکه‌ام کرد.

ناباور دست روی دهانم گذاشتم و به او که از شوک بیرون امده بود خیره شدم:

_ به چی زل زدی؟ اینجا چه غلطی میکنی؟ هااان؟ کی گفت بیای تو؟

عصبی بود و فریاد میزد، اگر کسی میفهمید بیچاره میشد! به سمتش رفتم:

_ کیمیا ار‌وم باش حرف بزنـ…

محکم تخت سینه‌ام کوبید و با گریه فریاد زد:

_ نمیخواااام، نمیخوام نمیخوام…گمشووو، گمشو بیرون…