شنیدن اسمم بعد از مدتها، از زبان او شیرین بود اما، اینکه بخواهد من را به جایی برساند باب میلم نبود!

بدون نگاه کردن به انها لب زدم:

_ ممنون، اژانس خبر کردم…یکم دیگه میاد، شما برید!

لاله به توجه به من کفش به پا کرد و بیرون رفت. قباد مکث کرد، مقابلم ایستاد و گفت:

_ خیله خب، زود برگرد…

توجهی نکردم، فقط سر پایین انداختم، کفشش را پوشید و بیرون رفت.

بغض لانه کرده در گلویم را قورت دادم و سریع برای کیمیا پیامکی زدم:

_ قباد و لاله اومدن بیرون، جلو چشم نباش!

منتظر جواب نشدم و از خانه بیرون زدم، صدای ماشینش را که شنیدم و بیرون رفت، من هم با قدم‌های ارام به راه افتادم.

نفس‌هایم سنگینی که برای فرو دادن بغضم میکشیدم، بنظر کافی بود…

قبل‌تر ها، سر رساندن من به جایی غر میزد، به پوشش و ارایشم گیر میداد و از دوست داشتن و غیرت میگفت.

حالا غیرتش نثار زنی هرزه شده و من در بی توجهی‌ترین نقطه‌ی زندگی‌اش قرار دارم!

به سر کوچه که رسیدم، کیمیا را دیدم که پشت درختی پناه گرفته بود، از دیدن قیافه‌اش خنده‌ام گرفت.

با دیدن من جلو امد و با چشمان گشاد شده گفت:

_ خانوم زن داداش منو ندیدی؟ مث شما خوشگله اما جدیدا قیافه‌شو داده اجاره!

بلند خندیدم که او هم لبخندی عمیق به لب نشاند و گفت:

_ نگاه نگاه، چه خوشگل کرده…

آهی کشیدم که دستم را از ارنج گرفت و به سمت آژانسی که کمی انطرف‌تر ایستاده بود کشاند:

_ بیا ببینم، آه ماه نکش برا من…کثافت یه رژلب میزنه ببین چه خوشگل میشه، ما باید ده لایه بسابیم…

باز هم خندیدم، حضور کیمیا و اتفاقات مربوط به او، کمی من را از موضوع اصلی زندگی‌ام دور کرده بود و حس میکردم حالم کمی بهتر است.

با اینکه هر لحظه که بیکار شوم، فکر و ذکرم باز هم میشود قباد، بچه، و زندگی‌ام…

اما همین چند ساعتی هم که به لطف کیمیا درگیر مسائل دیگر میشوم برایم مفید واقع شده!

به مطب پزشک که میرسیم، برای ورود استرسی عجیب دامن گیرم میشود، اینکه اگر دکتر راجب من سوالی بپرسد چه بگویم؟

کاش پیش دکتر دیگری نوبت میگرفتم!

کنار کیمیا روی یکی از صندلی‌های انتطار مینشینم و خدا خدا میکنم که دکتر حضور کیمیا را درک کند و سوالی نپرسد!

_ میگم، دکترش همونه که برای خودت و داداش میومدین؟

اخم کردم، دعا میکردم دکتر چیزی نپرسد و حالا خود کیمیا میپرسید!

_ اهوم، خودشه…

انگار از حالت چهره‌ام فهمید که دلخور شده‌ام، دست روی دستم گذاشت و بحث را عوض کرد:

_ میترسم حورا، اگه بگه نمیتونم بندازمش چی؟ اگه بخواد به مامان یا قباد خبر بده؟

اخم کردم، دستش را که روی دستم گذاشته بود گرفتم و کمی فشردم:

_ چرند نگو دختر، این همه من اومدم پیشش، یبار به یکی از شماها زنگ زد چیزی بگه؟

لحظه‌ای متعجب نگاهم کرد، انگار از گفتن این حرفم گیج بود، حتی خودم هم ازینکه فهمیدم سوتی‌ داده‌ام آه از نهادم برخاست:

_ منظورت چیه؟ نکنه سقط داشتی؟

چشمانم درشت شده نگاهش کردم:

_ دیوونه من در به در دنبال حامله شدن بودم تو میگی سقط کردی؟

چشمانش را در صورتم چرخاند و گیج پرسید:

_ نه اما…گفتی اومدی و به کسی چیزی نگفته، یه جوری شد که فکر کردم مثل من بودی…سقطی چیزی!

بی صدا خندیدم:

_ نه منظورم چیز دیگه‌ای بود…

کنجکاوترش کردم و باز هم دهانم بی موقع باز شد!

_ یعنی چی خب، حورا سکته‌م دادی، چیشده مگه؟

آهی کشیدم و لب زدم:

_ گفتنش چه فرقی داره کیمیا وقتی همه منو مقصر میدونن…

_ وااا، حورا منو ببین!

نگاهم را بالا کشیدم و به او خیره شدم، حیرت زده به من و چشمان خیسم زل زد و زمزمه وار گفت:

_ دیوونه شدی؟ چرا باید تو مقصر باشی؟ من که گفتم درست نمیشناختمت که باورت نداشتم، اما الان که فهمیدم اشتباه میکردم…بگو چیشده، نگرانم کردی!

«روزتون مبارک فرشته‌ها💛»