انگشت اشاره اش را سمتم گرفت و با عصبانیت داد زد:

_ خفه شــو حورا، خفه شو!

خفه شدم، ساکت سر جایم نشستم، درد گوشه‌ی لبم از درد قلبم بیشتر نبود، سینه‌ام تیر میکشید، مغزم فریاد میزد، من را فحش میداد!

بی عرضه، احمق، ساده، بی عقل و کودن، القابی که مغزم داشت نثار قلبم میکرد و من، فقط سکوت کردم.

جلوی خانه که ایستاد، مهلت ندادم وارد پارکینگ شود، سریع پیاده شدم و با کلید داخل رفتم، صدا زدن‌هایش را هم نادیده گرفتم. ظاهرا باز هم کسی خانه نبود!

همینکه به در اتاق رسیدم، فریاد کوبیده شده در خانه را هم شنیدم. سربع داخل رفتم و در را قفل کردم، انگار با قفل ان در، به خود ثابت میکردم که کسی نمیتواند من را ببیند، که زیر گریه زدم.

اشک‌هایم صورتم را خیس میکرد و گوشه‌ی لبم گز گز، قلبم تیر میکشید و مغزم فریاد!

با همان لباس‌های بیرون، همان حس خوبی که از آرایشگاه رفتنم نصیبم شده بود، و حالا میان اشک‌هایم آب میشد، روی تخت افتادم و سر در بالش فرو بردم.

تقه‌ای به در خورد، از ترس شنیده شدن صدای هق هقم بود؟ که بیشتر سر در بالش بردم؟ چرا نمیخواستم بفهمند گریه میکنم؟ مگر بار اولم بود؟

_ حورا، باز کن درو…

چرا باز کنم؟ که سیلی دیگری نثارم کنی؟ تقه‌ی دیگری به در زد، اما اینبار پچ پچ‌هایی که پشت در بود، به جای صدای قباد شنیده شد. هرچه که بود، دیگر مهم نبود!

چشمانم به ارامی گرم شد و سعی کردم کمی بخوابم، خواب خوب است…خواب باعث فراموشی میشود، یک فراموشی موقت…

حس خوبی میدهد!

نمیدانم چقدر خواب بودم، اما سکوت محض بیدارم کرد. خانه عجیب ساکت بود، ساکت و تاریک…از جا برخاستم، لباس‌های بیرون هنوز تنم بود!

انها را عوض کردم، حوصله‌ی روشن کردن چراغ را نداشتم، سکوت و تاریکی اتاق باب میلم بود!

از موبایل تماشا کردم که بدانم ساعت چند است، یک نصفه شب را نشان میداد و من مگر چقدر خوابیده بودم؟ نه ناهار خوردم و نه شام، کسی هم نخواست بیدارم کند؟

پوزخندی زدم که گوشه‌ی لبم تیر کشید، دست رویش گذاشتم و به یاد آن سیلی جانانه افتادم، همانکه با پشت دست قباد به دهانم کوبیده شد.

دوباره بغض بیخ گلویم نشست، اشتهایی نداشتم، روی تخت نشستم و زانوهایم را بغل زدم، عجیب بود که هنوز دلم میخواست بخوابم!

چشم‌هایم همانگونه نشسته داشت باز هم گرم میشد که صدای پیامک موبایلم بلند شد، چشم‌هایم باز، و به موبایل خیره شد. به ارامی از روی عسلی برداشتمش، شماره‌ی کیمیا بود:

_ بیداری؟

لبخند کمرنگی روی لبم نشست، انگار فراموش کرده بودم در این خانه کسی هست که این روزها به من اهمیت میدهد!

تایپ کردم:

_ اره…

ارسال شد، دیده شد و هیچی گفته نشد! به گمانم همین را میخواست بداند؟ نه حالم را پرسید و نه حتی کاری داشت.

ناامید از اینکه برای کسی مهمم، موبایل را کناری انداختم که تقه‌ای به در خورد، نکند به قباد گفته باشد بیدارم؟ قبل از اینکه به خواب بروم هم، قباد امده بود پشت در…

_ حوراجون، باز کن…منم!

صدای کیمیا بود، لبخندی روی لبم نشست، بلند شدم و به سمتش رفتم، در را که گشودم به یکباره خودش را در آغوشم انداخت. شوکه شدم!

در را به ارامش بستم و من هم بغلش کردم، بینی‌اش را که بالا کشید فهمیدم گریه میکند! شانه‌هایش را گرفتم که عقب بکشم:

_ هی، کیمیا چیشدی؟

کمی فاصله گرفت، بینی بالا کشید و لبخندی زد، حالا میشد راحت تشخیص داد اشکش اشک شوق بود! موهای تنم از چنین برق نگاهی سیخ شد!

_ کیمیا، چیشده؟ زهره ترکم کردی!

محکمتر از قبل بغلم کرده در گوشم گفت:

_ گفت میاد خواستگاری، گفت میاد خواستگاری حورا، بهش گفتم، همونکه تو گفتی، گفت سر فرصت با قباد حرف میزنه، میان خواستگاری و دوران نامزدی با هم بیشتر آشنا میشیم…

خوشحال بودم، حداقل روز تلخی که گذرانده بودم از سر گذشت!

با خوشحالی در اغوشش کشیدم و ابراز کردم:

_ خوشحالم برات کیمیا…انشالله بهترینا نصیب هردوتون شه!

کمی ازم فاصله گرفت، تشکر کرد، نگاهش اطراف اتاق چرخید و گفت:

_ داداش یجوری تو خودش بود، مامان میگفت لاله و قباد ظهری در اتاقت بودن، درو تو روشون قفل کردی…برا ناهار خواستم بیام سراغت قباد نذاشت!

اخم‌هایم در هم رفت، در تاریکی اتاق متوجه لب زخمی‌ام نشده بود ظاهرا! روی لبه‌ی تخت نشستم و ارام لب زدم:

_ نه چیزی نشده!

کنارم نشست و دست کشید که چراغ خواب را روشن کند، خواستم ممانعت کنم اما دیر شد و نور در صورتم پاشید.