_ چرا تو تاریکی نشسـ…وای صورتت!

دستم را کمی روی لبم کشیدم، اما به سرعت دستم را پس زد و صورتم را قاب گرفت:

_ دست نزن ببینم، چیکار کردی با خودت…

با خودم؟ پوزخندم را دید، رنگ نگاهش به آنی عوض شد، کمی صاف نشست و اخم‌هایش در هم رفت:

_ با داداش برگشتی خونه، نگو که اون…

اب دهانم را قورت دادم و مکث او هم پاسخ سوال خودش شد! آهی کشید و لب زد:

_ تقصیر من شد، ببخشید…نباید مجبورت میکردم با اون برگردی!

سریع اخم‌هایم را در هم کشیدم:

_ درسته که نباید بهش میگفتی همراهتم، اما اینکه اون دستش هرز میره و بدرفتاری میکنه تقصیر تو نیست…

لبخند تلخی زد، پاهایش را حمع کرد و روی تخت چهارزانو نشست:

_ نه اخه، وقتی زنگ زد…گفت حورا کجاست، گفتم پیش منه…تعجب کرد، اما انگار خوشحال شد، حورا حس کردم داداشم میخواد باهات آشتی کنه، نمیدونستم اینجوری میشه، اینکه دستش هرز رفت و از ظهری هم حالتو نپرسیده…

دستش را زیرچشمان نم گرفته‌اش کشید:

_ باورم نمیشه، داداش اینجوری نبود، چرا اینجوری شد!

دست روی دستش گذاشتم، لبخند تلخم را تجدید کرده لب زدم:

_ نگران نباش، من چیزیم نمیشه، داداشت هم خب…

میخواستم بگویم خب شاید لاله را دوست دارد و خیلی وقت است من به چشمش نمی‌آیم، اما زبان به دندان گرفته فقط گفتم:

_ خب، اینا هم میگذرن… بالاخره روزای خوب هم میاد!

از وحید پرسیدم، قرار شد خبر دهد که چه زمان می‌آیند، وقتی از او حرف میزد، چشمانش میدرخشید.

حس و حال زمان عروسی خودم را داشتم، حس اینکه قباد را همیشگی خواهم داشت، ان زمان در من هم پدیدار بود…

حس زیباییست، تا زمانی که زیبا بماند!

و حالا چشم انتظار گوشه نگاهی از قبادم…چه کسی فکرش را میکرد ان عشق چند ساله اینگونه و در عرض سه ماه نابود شود؟

روز بعد که برای صبحانه، مادرجان مشغول آماده‌سازی ناهار بود، کس دیگری نبود، به گمانم کیمیا دانشگاه بود و یا به بهانه‌ی دانشگاه نزد وحید!

پشت میز نشستم و مشغول نان و پنیرم شدم که مادرجان به سمتم چرخید، سنگینی نگاهش را حس کردم و سپس روبه‌رویم جا گرفت، سر بلند کردم و منتظر نگاهش کردم.

نگاهش کنجکاو و اخمالود بود، خیره به لب و گونه‌ام، انگار او هم جای ضرب دست پسرش را دیده بود! بی اراده پوزخندی زدم و سر به زیر انداختم:

_ قباد زدت؟ چیکار کردی پسرمو مگه؟

به لقمه‌ی نصف نیمه‌ی پنیرم خیره شدم، اشتهایم کور شد، در ظرف قرارش دادم و از جا برخاستم:

_ کجا؟ میگم چیکار کردی؟ نکنه زیر سرت بلند شده؟ پسرمم فهمیده نه؟ صدبار گفتم طلاق بده این زنو…حرف تو گوشش نمیره که!

بغض بیخ گلویم آزاردهنده بود. اما نمیتوانستم جواب ندهم، چشمانم پر شده بود و صدایم میلرزید اما در ان چشمان منفور خیره شدم، به ارامی لب زدم:

_ نمیترسید؟

دست به کمر زد و طلبکار نگاهی به سرتاپایم انداخت:

_ از چی بترسم؟ از تو یا پسرم؟ اخرش که چی؟ گورتو گم میکنی دیگ…

لبخند تلخی زدم:

_ نه از من نه از پسرت، از خدا منظورمه!

رنگ نگاهش شوکه شد، اما به ثانیه نکشید که صدای نفرین‌ها و شیون‌هایش برخاست.

_ عفریته تو باید از خدا بترسی تووو…زندگی پسرمو خراب کردی، خدا لعنتت کنه، ایشالا داغتو ببینم…

باز هم ادامه داد، و اما من که این روزها عجیب از سنگ شده بودم راهی اتاق شدم، و روز از نو، روزی از نو…

چند ساعتی گذشت که نصفش خواب بودم و باقی‌اش مشغول بافتنی که سر و صدایشان از پایین به گوش میرسید، جیغ و داد بود و ترسیدم اتفاقی افتاده باشد.

سریع پله‌ها را پایین رفتم و نگاهم روی قباد و لالهپی خندانی قفل شد که در اغوش هم میخندیدند، مادرش شادی میکرد و خاله‌اش کل میکشید، اما کیمیا…

با نگاهی مغموم و دلسوز خیره‌ی منی بود که پایین پله‌ها ایستاده بودم، با سر اشاره کردم چه شده؟ اما انگار لاله من را دید که با غرور خاصش از آغوش قباد کمی فاصله گرفت.

نگاهم به روی قباد برگشت، با لبخند خیره‌ی شکم لاله بود، ضربان قلبم هر لحظه بیشتر میشد و دست لاله که روی شکمش نشست انگار قلبم سرود ناقوس مرگ را اجرا کرد…

_ حوراجون، نمیخوای بهمون تبریک بگی؟ باردارم! اونم بعد دوماه!

اونم بعد دوماه! طوری گفت که بگوید تو بعد چند سال نتوانستی و من با دو ماه همخوابگی توانستم! چه باید میکردم؟ بدخلقی مگر چیزی از پیش میبرد؟ فکر نکنم!

نفس عمیقی کشیدم و لبخندی زدم، به سمت قباد قدم برداشتم و گفتم:

_ تبریک میگم، خیلی خوشحال شدم…

کمی مکث کردم، سپس نفس عمیقی کشیدم که راحت انجامش دهم، دستانم را بالا بردم و قباد را در آغوش کشیدم.