خوشحال لب‌هایش کش امد، اما سریع اخم کرده پرسید:

_ اما حورا…باید حسابی برا مراسمم خوشگل کنی، احتمالا نامزدیو بذارن برا هفته‌ی بعد، عروسی هم چندماه بعدش…

نفس عمیقی کشیدم، خوشگل کنم؟ برای چه کسی؟ اصلا چرا؟ مگر نیازی به قشنگی دارم؟ دلم نیامد دلش را بشکنم، ناچار سر تکان دادم:

_ باشه عزیزم…بهترین هارو برات آرزو میکنم!

ذوق زده بود، درکش میکردم، اوایل ازدواج من هم همین بود، خوشحالی، برایت بهترین حس‌های دنیا به ارمغان می‌آید، زندگی قشنگی را عاشقانه شروع میکنی…

اما وقتی کار به جایی میکشد، که میدانی فقط دوست داشتن کافی نیست، همه چیز از هم فرو میپاشد، شاید نیاز باشد این را به او بگویم، شاید باید بداند که دوست داشتن تنها چیزی نیست که زندگی را سر پا نگه بدارد!

_ کیمیا…

چشم به دهانم دوخت، زبان روی لب‌های خشکم کشیدم و لب زدم:

_ سعی کن فقط به دوست داشتن اکتفا نکنی…

گیج نگاهم کرد، دستش را گرفتم و به ارامی پشت انگشتانش را نوازش کردم:

_ دوست داشتن، چیزی نیست که بخوایم بزرگترین ملاک برای ازدواج در نظرش بگیریم…گاهی، یه مشکلاتی به وجود میاد، که ادم نیاز داره درک کنه، درک بشه، کوتاه بیاد، کوتاه نیاد و جدی باشه، اعتماد کنه و قابل اعتماد باشه…گاهی دوست داشتن کافی نیست!

چهره‌اش متفکر شد، لبخندی زد و دستم را ارام فشرد:

_ ممنونم حورا، شاید اگه تو نبودی…اگه اون روز اتفاقی نمیفهمیدی که چه اتفاقی برام افتاده، هیچوقت نمیتونستم به اینجا برسم…

شاید راست میگفت، چوب خدا را خورد و من هم به او ثابت کردم کسی نبوده‌ام که فکر میکرده!

فردای ان شب رسید، با اینکه نمیخواستم حضور داشته باشم، بارها دو زنه بودن قباد را بهانه کردم که اگر من باشم، ممکن است به دید خوبی خانواده را نبینند و مشکل شود.

اما وقتی کیمیا، اطمینان داد که قباد لاله را به خانه‌ی مادرش برده، چون به گفته‌ی خودش، نیاز داشته که بخاطر بارداری از شلوغی دوری کند و شب هم انجا خواهد ماند!

دیگر نشد بهانه بیاورم، خودش از صبح من را بیدار کرد و سعی کرد آراسته‌ام کند، لباسی ساده و زیبا اما پوشیده برایم انتخاب کرد، همراه با شالی ست و زیبا…

خودش هم کت و شلوار گلبهی رنگش را پوشید و شال صورتی‌اش را سر کرد، زیبا بود، دوستش داشتم!

وقتی خواست برایم آرایش بنشاند، ابتدا مخالفت کردم، اما با گفتن اینکه امشب لاله نیست و بد نیست کمی برادرش را اذیت کنیم، کمی دلم خنک شد!

هرچند، میدانم که نیم نگاهی هم خرجم نمیشود! اما ضرر که نمیشد، حداقل نشان نمیدهم که از بارداری لاله دلخورم، دلخور که نه…

نمیدانم، برای قباد خوشحالم، اینکه میتواند به آرزویی برسد که همیشه حسرتش را داشت، اما اینکه خودم نتوانستم ارزویش را براورده کنم درد بزرگیست…

موهایم را دم اسبی بست، حتی نگفت که چندتار سفید در موهایم است، ندید؟ با نادیده گرفت؟ کاش میگفت…

رژلبی برداشت و به دستم داد، با دیدن رنگ قرمزش اخم کرده روی میز گذاشتم:

_ این نمیشه…

با غر غر رژلبی دیگر به دستم داد، شکلاتی بود، میپسندیدم! ان را کمرنگ زدم، که با حرص از دستم کشید و پررنگ به لب‌هایم زد، از حرکاتش خنده‌ام گرفت! دلم نمی‌آمد دلخورش کنم!

_ چیه همش بی ارایش، خیلی رنگ و روت سر حاله؟ انقدر خودتو اذیت میکنی، میخوابی و غصه میخوری، همیناس که اینجوری رنگ پوستتو بد کرده…

لب‌هایم کشیده شد، برق لب را برداشت و روی رژلبم کشید، ان لب‌های شکلاتی و براق، زیادی در چشم میزد:

_ زیاده کیمیا، کاش برق لبو نمیزدی روش…

_ چرا زیادیه؟ چیت از لاله کمتره؟ کله‌شو میکنه تو سطل رنگ داداشم بهش گیر میده مگه؟

از لفظش خنده‌ام گرفت، شبیه زمانی شده بود که نسبت به من بدخلقی میکرد، اما حالا با عروس جدید بدخلق بود، به ارامی گفتم:

_ باهاش بد نباش کیمیا…هرچی نباشه زن داداشته، فردا که بچه دنیا بیاد، قراره با عمه عمه گفتناش صدات کنه، لاله هم مادرشه…

لبخند غمگینی زد و زیرلبی گفت:

_ نمیدونم، یه جوری‌ام…رحمم به بچه‌ی لاله نمیره، انگاری دوسش ندارم!

اخم کردم، دستش که میخواست ریمل را برایم بزند متوقف کرده گفتم:

_ دیوونه شدی؟ بخاطر داداشت هم باید قبولش کنی، دوسش داشته باشی، نباید قبادو دلخور کنی…هرچقدر از لاله خوشت نیاد، نمیتونی بی احترامی کنی، نمیتونی نادیده‌ش بگیری…چون عضوی از خونواده‌س و مهمتر از همه، غریبه‌ی اینجا منم کیمیا…اون دخترخاله‌ت هم هس، من هیچی نیستم…

ابرو در هم کشید و سره‌ی ریمل را گشود:

_ کاش انقدر حرف نزنی تو، نه؟ اره ساکت شو بذار من خوشگلت کنم…