آرام زمزمه کرد

_یک آدرس براتون میفرستم

مطب یکی از استادامه

قبل از اینکه مرد اعتراض کند ادامه داد :

_قابل اعتمادن ! به کسی حرفی نمی زنن

من قول میدم از طرفشون

اگر نگرانیتون برای اینه !

همسرتون وضعشون بده

تو خونه نمی‌تونیم کاری براشون بکنیم

منم تجربه کافی ندارم !

*

درد نداشت اما فشار وحشتناکی را احساس می‌کرد

انگار زیر ساختمانی چند طبقه دفنش کرده باشند !

حتی نفس کشیدن هم برایش دشوار بود

تصاویر پشت سر هم به مغزش حمله میکردند

در عرض یک ثانیه همه چیز را به یاد آورد

در آغوش آلپ‌ارسلان بود که از حال رفت

چشمانش را باز کرد

اتاق کوچکی شبیه به بیمارستان با عکس کودکان روی دیوار

خیره به تصویر نوزاد بغض کرده لب زد :

_ب ….. بچم !

هیچکس نبود

بی جان چشمانش را بست

حتی توان بلند کردن دستش را هم نداشت تا به شکمش برساند

با صدای باز شدن در امیدوار چشمانش را باز کرد

آزاده روپوش سفیدی به تن داشت و با دقت به نتیجه سونوگرافی که در دست داشت خیره بود

دلارای سعی کرد توجهش را جلب کند

اما حتی نمی‌توانست صدایش را بالا ببرد

آزاده برای ثانیه ای سرش را بالا آورد و با دیدن چشمان باز دلارای بهت زده جلو آمد

_بهوش اومدید ؟

درد دارید ؟

دلارای حرفی نزد

آزاده هیجان زده ادامه داد :

_صبر کنید به بقیه خبر بدم بر میگردم

دلارای نفهمید چطور توانست دستش را بلند کند و آستین لباس آزاده را چنگ بزند

تنها می دانست همان یک درصد امید زنده ماندن بچه وادارش کرد ….

_نه

آزاده متعجب سرش را جلو آورد

_باشه باشه آروم باش

دلارای به نفس نفس افتاد

_به خودت فشار نیار

یکی از دنده هات آسیب دیده نباید حرکت کنی

دلارای بی توجه لب زد

_نرو

آزاده کنارش نشست :

_نمیرم

از اون مرد می ترسی آره ؟

گفت برادرت این بلا رو سرت آورده

کار خودش بود ؟ اگر اینطوره بگو تا با پلیس تماس بگیرم

دلارای زمزمه کرد :

_نه

_ازش می ترسی ؟

ما مراقبتیم
برات نامه پزشک قانونی میگیرم

دلارای به سختی زمزمه کرد :

_کار … کار برادرمه

آزاده ابرو بالا انداخت

مثل اینکه این بار مرد بی گناه بود

_پس بزار بهش خبر بدم

از دیشب پایین تو ماشینشه

دلارای نالید :

_صبر کن

آزاده که منتظر نگاهش کرد زمزمه کرد :

_من ….. من حامله بودم…..بچم خوبه ؟