صدایش آنقدر بلند بود که می ترسیدم به گوش راننده هم رسیده باشد ! … از طرفی به خاطر تمام بد دهانی هایش خنده ام گرفته بود !

گفتم :

– توی راهم ! دارم میام !

و نگفتم تازه از جلوی درِ خانه راه افتاده ام !

هستی پووف بلندی کشید … و من پرسیدم :

– تو رسیدی ؟

– آره … فافا هم با منه !

– حنا و روشنک هم رسیدن ؟

– زنگ زدم بهشون . ده دقیقه پیش رسیدن و یه میز هم نزدیکِ یوهان سباستین باخ گیر آوردن !

به آن “یوهان سباستین باخ” گفتنش خندیدم .

– خیلی خب … شما هم گمشید برید داخل دیگه . منم چند دقیقه دیگه میام !

– باشه . کاری نداری ؟

صدایم را تاکیدی کردم :

– هستی … آدم باشی فافا رو مودبانه معرفی کنی ! واگرنه جرت می دم !

– باشه بابا … نکبت ! خیلی هوا خواهش بودی توی مراسم معارفه اش شرکت می کردی ! حالام دکمه ات رو بزن و زود بیا !

و بدون خداحافظی تماس را قطع کرد !

تا به مقصد برسیم بیست دقیقه ای فرصت داشتم … برای همین شروع کردم به مرتب کردنِ ظاهرم .

نمی دانستم چه ساعتی از روز به خانه بر می گردم … و از طرفی دلم نمی آمد بابا اکبر ظهر بدون ناهار بماند !

برای همین قبل از اینکه راه بیفتم مایه ی ماکارونی را درست کرده بودم و این باعث شده بود دیر کنم .

حتی فرصت نکرده بودم درست و حسابی آماده شوم !

آن روز من یک شلوار جین اسکینی به رنگ سورمه ای تیره با مانتوی اور سایزِ سفید و یک جفت اسنیکرزِ سفید پوشیده و شال سورمه ای رنگی هم روی سرم انداخته بودم .

اول بند کفش هایم را بستم و بعد رژ لب زرشکی تیره ام را از توی کیفم در اوردم و روی لب هایم مالیدم .

مقابل دربِ فرعی هتل شاهید تعداد زیادی ماشین مدل بالا به صورت اریب پارک شده بود . راننده اسنپ تقریبا به سختی جایی پیدا کرد تا ماشین را متوقف کند .

هزینه را به صورت اینترنتی پرداخت کرده بودم . پس بدون وقفه و با تشکر کوتاهی پیاده شدم و این بار حواسم بود که در را محکم نبندم !

آن روز از معدود روزهایی بود که هوای شهر ما متعادل و دلپذیر بود و سرمای گزنده ی همیشگی اش را نداشت .

محوطه ی بیرونیِ هتل هوای بهشت را داشت ! بوی چمن های خیس و پیچ های امین الدوله و گلهای عجیب و غریب دیگری که اسمشان را نمی دانستم … و صدای محوِ پیانویی که می دانستم جناب باخ می نوازد !

لبخند نشست روی لب هایم . سرم را کمی بالا گرفتم تا آفتاب پوستم را نوازش کند . با قدم هایی نرم و بی عجله از بین میزهای مقابلِ محوطه کافه عبور کردم و وارد شدم .

شهرِ کوچک و توریستیِ ما دو روز مانده به تحویل سال پر از مسافر بود و در نتیجه اکثر میزهای کافه اشغال شده بود .

چشم انداختم بین جمعیت و دخترها را پیدا کردم … که پشت میزی نزدیک به پیانو نشسته بودند . جناب باخ هم پشت به آنها مشغول نواختنِ قطعه ای رومانتیک و ملایم بود .

اولین نفری که متوجه من شد ، حنانه بود … برایم دست تکان داد .

به طرفشان رفتم .

هستی و حنانه گرم حرف زدن بودند … روشنک دستش را زده بود زیر چانه اش و با نوای موسیقی به خلسه فرو رفته بود ! … فافا هم کمی خجالتی و معذب … ساکت بود . روی میز پر از لیوانهای نوشیدنی و بشقاب های کیک بود .

به طرفشان رفتم و تنها صندلی خالی ، کنار فافا را عقب کشیدم .

هستی برایم چشم غلتاند .

– کجا پا شدی اومدی ؟ … ما دیگه داریم می ریم !

بی اعتنا گفتم :

– خب برو به سلامت ! کاسه آب بریزم پشت سرت ؟!

و منوی روی میز را برداشتم .

هستی باز به من توپید :

– ک…سشعر نگو ! دیر اومده زبونشم درازه !

روشنک کف دستش را یواشکی روی میز زد :

– همه تون خفه شید ! دارم گوش می کنم !

– آخه ببین عنتر خانم رو ! بعد عمری قرار گذاشتیم … چقد دیر اومده !

هستی همینطور غر می زد و نگاه من روی منوی کافه می چرخید که قیمت نداشت . می دانستم که قیمتهای هتل شاهید خانمان برانداز بود و به قواره ی جیب ما نمی خورد ! دوست داشتم منو را پرت کنم توی سر روشنک که در چنین جای گران قیمتی عاشق شده بود !

باریستا سر میزمان آمد و من با حرص منو را به دستش سپردم :

– یک فرانسه ی کم شکر لطفا !

و بشقاب کیک هستی را جلو کشیدم و تکه ای از کیک را به دهانم گذاشتم .

آن وقت حنا پرسید :

– چه خبر ؟

شانه ای بالا انداختم .

– هیچی !

– از شهاب چه خبر ؟ خوبه ؟