عماد قدم زنان به جانب من نزدیک شد . صدایش آنقدر توی گوشم بود که حس می کردم درست آن سوی درختچه ها ایستاده است … .

باز به شخص پشت تلفن گفت :

– مطمئنه ! معلومه که مطمئنه ! من آدمی که نمی شناسم رو برای تو می فرستم آخه پوفیوز ؟!

ترس از لو رفتن تمام تنم را داغ کرده بود . قلبم تند و وحشی می کوبید و نفس هایم بلند و کشدار شده بود !

داشتم جان می کندم ! کف دستم را گذاشتم روی لب هایم و فشردم … و امیدوارم بودم صدای نفس هایم به گوش هایش نرسد .

عجب شب گندی بود ! داشت گریه ام می گرفت !

عماد باز هم گفت :

– مزاحمتای تو که همیشه بوده … این یک شب هم روش ! فقط ببین … نمی خوام پسره خط و خشی بیفته ! سالم فرستادمش … سالم برمی گرده ! مفهومه ؟! …

باز چند لحظه سکوت … و بعد با لحنی سرد اضافه کرد :

– خیلی خب … فعلاً تا بعد !

انگار تماس تلفنی را قطع کرده بود !

نور امیدی به قلبم تابید ! حالا دعا می کردم زودتر آنجا را ترک کند تا من هم برخیزم و بروم … .

نمی توانستم او را ببینم ولی حضورش را نزدیک به خود حس می کردم ! انگار هنوز هم آن سوی درختچه ها ایستاده بود … .

و بعد صدای تیکِ خفیفی را شنیدم … صدایی شبیه جرقه زدنِ و روشن شدن یک فندک سنگی !

#سال_بد ❄️

#پارت_273

انگار سیگاری روشن کرده بود ! … بوی دود زیر شامه ام پیچید !

ناامید و مستاصل در دلم نالیدم :

– خب برو دیگه ! جانِ مامان احترامت برگرد پیش مهمونات !

برای اولین بار انگار خدا صدای التماس هایم را شنید ! … چون صدای خفیف برخوردِ کفش های عماد را با سنگفرش شنیدم که انگار برگشت و از درختچه ی گلهای صورتی دور شد … و بعد سکوتی برقرار شد !

رفته بود ؟!

دستم را آرام و با احتیاط از روی دهانم برداشتم و نفس راحتی کشیدم . خدا را شکر می کردم که بخیر گذشته و عماد شاهید من را ندیده بود ! … ولی حالم خیلی بد بود !

آن سردرد و احساس ضعفی که از پیش داشتم قوی تر شده بود … ته کشیدن آدرنالینی که لحظاتی در خونم فوران می کرد ، به من حسی می داد که حتی نفس کشیدن هم خسته ام می کرد ! … و غم و ناراحتی ام از شهاب …

فکر می کردم همین حالا باید به داخل برگردم و لباس بپوشم و با تاکسی به خانه بروم … حتی پای پیاده ! … اما باید شهاب را ترک می کردم ! … و با کینه جویی فکر کردم حتی پاسخی به تلفن ها و پیام هایش نخواهم داد ! … حداقل نه به این زودی ها !

کف دست هایم را روی چمن ها گذاشتم و بر حس ضعف و خستگی ام غلبه کردم و روی پاهایم ایستادم … .

سنگرم را پشت درختچه های گل کاغذی رها کردم ، چون فکر می کردم دیگر کسی نیست که بخواهم از او پنهان شوم … .

ولی به محض صاف ایستادنم … سر جا خشکم زد ! …

عماد شاهید در فاصله ی دو سه متری من حضور داشت … !… با سیگاری روشن میان انگشتانش … روی نیمکتِ رویه مخمل نشسته بود … .

#سال_بد ❄️

#پارت_274

انگار روح از تنم پر کشید و رفت .‌.. در یک لحظه یخ بستم !

او هم انگار انتظارِ اینطور سبز شدنم از کف زمین را نداشت … با تعجب نگاهم می کرد ! … و من دوست داشتم بمیرم ! بمیرم ! بمیرم ! …

و بعد به سرعت همان کاری را انجام دادم که از دستم بر می آمد … فرار کردم !

به او پشت کردم و دویدم تا از مهلکه خودم را نجات بدهم ‌. ولی از بخت بد دامنِ بلند لباسم به جایی گیر کرد و کشیده شد … .

بی صبر و تحمل دامنم را کشیدم تا آزاد کنم … و بعد صدای او را شنیدم :

– صبر کن آیدا خانم !

سریع نگاهش کردم و دیدم سیگارش را پرت کرد روی زمین … و با گام های بلند به طرف من آمد . منطقم از کار افتاده بود و تنها چیزی که می توانستم بفهمم … این بود که نباید دست او به من می رسید !

با تقلای بیشتری تلاش کردم دامنم را آزاد کنم … که با نشستنِ دست گرمش روی بازویم … .

– صبر کن ! دامن لباست رو پاره می کنی !

نمی دانم در صدایش چه حس و نیرویی بود … که بی اختیار دست از تقلا کشیدم … .

عماد مقابل پاهای من زانو زد … .

انگشتانش را دیدم که با احتیاط و دقت پارچه ی لباسم را از بندِ شاخه ی درختچه آزاد کرد … بعد همانطور که هنوز زانو زده بود چشم هایش را تا صورت من بالا کشید …

و بعد نگاهمان درهم آمیخته شد … .

#سال_بد ❄️

#پارت_275

دو قدم خودم را عقب کشیدم … و او از روی زمین بلند شد و صاف ایستاد ‌… .

– به خدا من … به خدا نمی خواستم گوش وایستم ! … به جون بابام اصلاً … یعنی منظوری نداشتم !

به لکنت افتاده بودم … نمی فهمیدم چه می گویم . آنقدر حس بدبختی می کردم که حتی گریه ام نمی گرفت !

انتظار خشم را از جانب عماد شاهید داشتم … یا حتی تحقیر و استهزا ! … ولی او با ارامش عجیبی پاسخم را داد :

– می دونم ! … آروم باش ! … لازم نیست نگران باشی !

نفسم تکه و پاره از گلویم خارج می شد … باز یک قدم به عقب برداشتم …

– من فقط دنبال شهاب می گشتم ! … آخه … منو ول کرده رفته ! … یعنی بدون اینکه خبر بده …

یک لحظه مکث کردم … داشتم چرند می گفتم ! چه مرگم شده بود ؟!

عماد باز نگاهم کرد … نگاهش سنگین و مسلط بود ! … انگار می خواست به من اطمینان بدهد همه چیز مرتب است !

– ببینمت آیدا خانم … داری می لرزی ! … سردته یا از من ترسیدی ؟!

لحنش نرمش عجیبی داشت !

هول و دستپاچه فکر کردم باید این مکالمه را تمام کنم … و این شب نحس را ! گفتم :

– من بر می گردم !

باز چرخیدم تا از او فرار کنم . با آن وضعیت لرزش بدنم چند قدمی هم با موفقیت برداشتم … ولی باز پایم به چیزی گیر کرد …

و باز دست های عماد که از پشت سر ، هر دو بازویم را گرفت … .

#سال_بد ❄️

#پارت_276

– بچرخ ببینمت !

اینبار بر خلاف قبل جدیت کمرنگی در صدایش نهفته بود ! بی اختیار چرخیدم و از روی شانه ام به او نگاه کردم … .

با دقتی عجیب … انگار داشت چیزی را کنکاش می کرد ، تمام اجزای صورتم را از نظر گذراند . بعد سرش را نزدیکتر آورد … عمیق بو کشید !

– مستی ؟!

کلمه ای که گفت  ، اگر چه واقعیت بی رحمانه ی وضعیت من بود … ولی من را به خشم آورد ! آرنجِ تیزم را بالا بردم و با بی رحمی به سینه اش فشردم … .

بدون مقاومت رهایم کرد ! … مقابلش ایستادم و با خشونت گفتم :

– با من درست حرف بزن ! … یعنی چی که بهم میگی مستم ؟!

نگاه عجیب و پر حرفش …

دوست داشتم در لحظه صاعقه ای به من میزد و جزغاله ام می کرد !

انگشتانم را در هم پیچیدم .‌.. باز سعی کردم توضیح بدهم :

– خب به آدم بر می خوره ! … من از اون دخترا نیستم که … یعنی من خوشم نمیاد که …

این نگاهش واقعاً بدتر از صاعقه داشت جزغاله ام می کرد !

#سال_بد ❄️

#پارت_277

گفت :

– معذرت می خوام آیدا خانم … شما درست میگی ! من از کلمه ی خوبی استفاده نکردم ! منظورم این بود که احتمالاً سر درد و سر گیجه داری و احساس ضعف می کنی و امکان داره روی دیگران تگری بزنی … ! …

لحنش کاملاً جدی و صورتش مطلقاً بدون لبخند بود . ولی باز هم احساس می کردم با کلماتش من را مسخره می کند و دست می اندازد !

خب راست می گفت ‌… من بدبختانه مست کرده بودم ! …

صورتم از شرم سرخ شد . با خجالت گفتم :

– من … می رم داخل !

– فقط رفتنت مهمه ؟! … سالم به مقصد رسیدن برات مهم نیست ؟!

اخم کمرنگی حالت خنثیِ چهره اش را درهم شکاند . یک قدم نزدیک شد و من بی اختیار دو قدم عقب پریدم . گفت :

– آروم باش ! خب ؟!

نگاهش تیز و دستوری بود … انگار می خواست بگوید ، جرات داری فرار کن … ! … بعد دوباره بازویم را گرفت .

تقلای بیهوده ای کردم تا خودم را از او جدا کنم .

– آقای شاهید … خواهش می کنم ! … فقط شهاب رو اگه پیدا کنید …

نزدیک گوشم گفت :

– شهاب نیست … من فرستادمش بره جایی ! ..‌.

هقی از گلویم خارج شد … ادامه داد :

– اینقدر سخت نگیر ! تو حالت خوب نیست … یک نفر باید جمع و جورت کنه ! … منم …

ادامه ی حرفش را رها کرد و من را کشاند به سمت نیمکت … .

#سال_بد ❄️

#پارت_278

بی اختیار همراهش کشیده شدم … .

دست هایش من را هدایت کرد … و چند لحظه ی بعد روی نیکمت راحت میان کوسن های نرم فرود آدم !

ناگهان فهمیدم چقدر خسته هستم … و چه احتیاج مبرمی به خواب دارم !

کفش های پاشنه بلندم را از پا در آوردم و پاهایم را کشیدم زیر بدنم . برخوردِ انگشتانم که از دردی خفیف زوق زوق می کرد ، با رویه ی نرم و مخمل نیمکت ، فوق العاده برایم لذت بخش بود .

آه بی اختیاری از میان لب هایم خارج شد … نگاه عماد ناگهان برگشت به طرف من و با چنان حالتی نگاهم کرد … .

فرصت تجزیه و تحلیلِ نگاهش را نداشتم … نه مغزِ نیمه هوشیارم یاری می کرد ، نه بدن خسته ام ! پلک های سوزانم را روی هم فشردم و به امید اینکه سرگیجه ام کم شود … .

چند لحظه ی بعد صدایش را شنیدم :

– الو ظفرداد … شاهیدم ! من پشت تالارم ، جای درختچه های صورتی ! … به یکی از خدمه بگو یه فنجون قهوه ی غلیظ برام بیاره ! … خب ؟! … حتماً بگو یه خانم بیاره ! … من منتظرم ، دیر نکنی !

انگار داشت تلفنی حرف می زد … بعد تماس را قطع کرد .

با چشم های بسته پرسیدم :

– میشه به شهاب زنگ بزنید ؟ … من موبایلم همراهم نیست !

پاسخ داد :

– خیر ،نمیشه !

لج کرده بود با من ؟ … یا از آزار دادنم لذت می برد ؟! … چهره درهم کشیدم و چشم هایم را باز کردم … .

#سال_بد ❄️

#پارت_279

مقابلم ایستاده بود و موبایلش را میان انگشتانش می چرخاند . دلم می خواست مثل دیوانه ها به او حمله کنم و موبایلش را از میان انگشتانش بقاپم .

– چرا نمی شه ؟!

– چون شهاب برای کار مهمی رفته و من اصلاً دوست ندارم کارش رو نصفه ول کنه ! در ضمن … به نفع خودت هم هست !

تند تند پلک زدم … اضافه کرد :

– حرفم رو باور کن خانم ! … نامزدت اینطوری تو رو ببینه عصبانی میشه ! … البته حق داره !

– چطوری ؟!

حالا چشم هایش رنگی از ملایمت و حتی صمیمیت داشت ! … چشم هایش هر لحظه رنگ جدیدی به خود می گرفت ! …

– بگم مست و پاتیل … خیلی ناراحت میشی ؟!

باز به خشم آمدم ! حس می کردم این کلمه ی لعنتی زیادی برای من زننده است !

خواستم از جا بلند شوم … برای رفتن یا حمله کردن به او .‌.. هنوز تصمیم نگرفته بودم ! … ولی دامن ابریشمی لباسم به ساق پاهایم گیر کرد … .

عماد خندید … کوتاه و عجیب و غریب ! برقی قدرتمند و شرورانه در چشم های تیره اش درخشیدن گرفته بود .

– ازت خواهش می کنم خودکشی نکن .‌.. حداقل جلوی من خودکشی نکن ! … فقط چند لحظه صبر کن تا قهوه برسه … بعد … آهان ! اینم از قهوه !

#سال_بد ❄️

#پارت_280

زنی میانسال که لباس مخصوص خدمه ها را به تن داشت ، درختچه ها را دور زد و با عجله به طرف ما آمد . روی دستش سینی کوچکی از چوب بامبو بود و درون سینی یک فنجانِ قهوه .

نفس نفس زنان به عماد رسید … و عماد سینی کوچک را از او گرفت .

– خیلی زودتر از انتظارم اومدی ! واقعاً به خودم افتخار می کنم با این پرسنلِ تند و تیزی که استخدام کردم !

زن گفت :

– خواهش می کنم آقا ! انجام وظیفه کردم !

و نگاهش چرخید به طرف من ! با شرم و ناراحتی صورتم را از او چرخاندم . واقعاً از موقعیتی که خودم را در آن گرفتار کرده بودم ، متنفر بودم … می ترسیدم این زن در موردم فکر ناجور کند .‌.. و بدتر از او ، عماد شاهید ‌…

– خانم حالشون خوب نیست ؟! … کمکی از دست من بر میاد ؟!

عماد پاسخش را داد :

– راستش یک کمک خیلی خیلی بزرگ ، عزیزم … لطفاً چیزی در مورد من و خانم به دیگران نگو ! … اصلاً دوست ندارم حرف و حدیثی بین خدمه بپیچه !

– خدا منو بکشه اگه بخوام خبرچینیِ شما رو به بقیه بکنم ! خیالتون راحت باشه !

– خیالِ تو هم راحت باشه … جایزه ی رازداریت پیش من محفوظه ! حالا برو پی کارت !

#سال_بد ❄️

#پارت_281

زن به همان سرعتی که آمده بود ، رفت … و باز من باقی ماندم و عماد شاهید … .

در حالیکه این تنهایی را دوست نداشتم … این موقعیتِ مفتضاحه ای که برای خودم درست کرده بودم …

دستش همراه با فنجان مقابل صورتم دراز شد :

– این قهوه رو بخور ، آیدا …

بدون اینکه نگاهش کنم ، فنجان را گرفتم … با تمامِ مست بودنم مراقب بودم انگشتانم به انگشتانش برخورد نکند .

– سلطانی !

– چی ؟!

– فکر کردم شاید دلتون بخواد بدونید فامیلیم چیه !

چند ثانیه ای سکوت کرد . زیر چشمی نگاهش کردم … شگفت زده خیره شده بود به من ! …

– می دونم ! … حتی پسوندِ فامیلیت رو می دونم !

به لکنت افتادم :

– چ… چی ؟!

– سلطانی جاوید ! … حالا می خوای تاریخ تولدت رو هم بگم ؟!

نفسم از دردیِ عجیب بند آمد ! … کیش و مات شده نگاهش کردم .

فکر می کردم دارد بلوف می زد و اگر پسوندِ نامم را تصادفاً شنیده … دیگر محال است تاریخ تولدم را بداند ! ولی حتی اعتماد به نفسی که در این بلوف از خود نشان می داد … یک جورایی ترسناک بود !