شهاب سنگین نفس می کشید . چشم های در خون غلتانش روی بدن من بود … انگار آن چیزی را که می دید ، باور نمی کرد !

بعد شنیدم که زیر لب گفت :

– وای …

دنیا روی سرش خراب شده بود . یک قدم به عقب تلو خورد و چارچوبِ در حمام را با دو دستش گرفت .

– چه غلطی کردم من ؟ … وای ! وای !

به سرعت چرخیدم به طرفش و باز نامش را خواندم :

– شهاب جان !

هق هقی از گلویم خارج شد … نفس کشیدن برایم سخت بود . از وضعیتم ترسیده بودم … ولی رنگِ پریده ی شهاب بسیار ترسناک تر از هر چیزی در آن موقعیت بود !

شهاب باز یک قدم عقب عقب رفت … و بعد کف دستهایش را روی سرش گذاشت :

– خاک توی سرت شهاب ! خاک توی سرت !

از من رو چرخاند و همان دمِ حمام روی دو زانویش افتاد . تکیه زد به دربِ چوبی حمام و صورتش را با دست هایش پوشاند .

چشم هایم دو دو می زد … تنم مثل بید می لرزید … آنچنان که نمی توانستم خودم را مهار کنم .

سردم بود … ترسیده بودم … شوکه بودم !

نفس هایم سنگین می رفت و می آمد … که صدای درهم شکستن بغض شهاب را شنیدم .

شوکِ بعدی !

هیچوقت ندیده بودم شهاب به خاطر چیزی گریه کند !

#سال_بد ❄️

#پارت_307

– شهاب !

صدایم زمزمه ی نامفهومی بود … .

بعد با پاهای لرزانم فاصله ی بینمان را پر کردم ، خودم را به او رساندم و مقابل پاهایش روی دو زانو نشستم .

– شهاب جان ! شهاب آروم باش ! … عب نداره قربونت برم !

یک دستم روی شانه اش بود … دست دیگرم با سماجت می خواست دستهای شهاب را از روی صورتش پس بزند .

– خاک بر سر من ، آیدا ! خاک بر سرم !

– اینطوری نگو شهاب ! تو رو خدا اینطوری حرف نزن !

– نباید این کارو می کردم ! … منِ آشغالِ بی همه چیز …

باز هق هق مردانه ی دیگری …

– تقصیر من بود ! من گند زدم ! ببخشید آیدا … ببخشید عروسکم !

حالم بد بود … ولی این حالِ رو به ویرانیِ شهاب باعث می شد خودم را فراموش کنم .

– تقصیر تو نبود ! منم می خواستم ! …

– تو مست بودی آیدا ! من باید جلوی هر دومون رو می گرفتم !

طاقت از کف داده ، دو دستم را دو طرف سرش گذاشتم و با خشونت وادارش کردم سرش را بالا بگیرد … آن وقت چشم های خیسش قفل شد توی چشم هایم .

– عیبی نداره شهاب ! خودتو نباز … هیچ مشکلی پیش نمیاد ! … کسی نمی فهمه … نمی ذاریم کسی بفهمه !

اشک به دریچه ی چشم هایم هجوم آورد … باز ادامه دادم :

– نمی ذاریم شهاب ! اگر هم بفهمن … مهم نیست ! پای همدیگه هستیم ! هر دومون خواستیم … گناهی نکردیم ! ما مال همیم شهاب … تا ته دنیا مال همیم !

#سال_بد ❄️

#پارت_308

پلک زدم … و همزمان اشک هایم روی گونه هایم سرازیر شد .

دلم برای خودم می سوخت … و برای او ! دلم برای هر دویمان می سوخت !

شهاب دست دراز کرد و گردنم را گرفت و من را در آغوش کشید … سرم را چسباندم به تخت سینه ی برهنه اش …

آهسته اشک ریختم .

***

صبح آرام و دلپذیری بود انگار !

کسی پرده ی اتاقش را پس زده و اندکی لای پنجره را گشوده بود . جریانِ هوای تازه وارد فضای اتاق شده و بوی چمن های آب خورده را پخش کرده بود .

نفس عمیق و پر لذتی کشید و کش و قوسی به بدنش داد . بعد صدای گفتگوی آرامِ مادرش و آلا را از پشت پنجره شنید :

– من دیگه میرم ! کاری نداری ؟

– نه عزیزم ، مراقب خودت باش !

عماد تا حدودی غافلگیر شد . فراموش کرده بود که آنها مهمان خانه اش هستند . از تختخواب دل کند و پشت پنجره رفت و به پایین نگاه کرد .

مادرش را دید که زیرِ سایبانِ سنگی روی نیمکتی نشسته بود و صبحانه می خورد ‌‌… و آلا را که حاضر و آماده به سمتِ ماشینش می رفت .

همان مزدا سه ای که دو سال قبل خودش به عنوان هدیه ی تولد برای آلا خریده بود و حالا عقب تر از ماشین خودش و کوپه ی امین پارک بود .

بعد آلا چرخید تا پشت فرمان بنشیند … برادرش را دید ! از دور برایش دست تکان داد و بوسه ای فرستاد .

#سال_بد ❄️

#پارت_309

عماد نیمچه لبخندی زد و سری برایش جنباند … و بعد از پنجره رو گرداند .

امین دراز کشیده بود روی کاناپه ، پاهایش را روی هم انداخته بود و مشغول موبایلش .‌‌.. نیشش تا انتها باز بود . عماد را که دید ، از جایش تکان نخورد :

– صبح بخیر !

عماد از کنارش گذشت و وارد حیاط شد . هوای خرداد ماه ، بوی بهشت می داد ! آفتاب پر قدرت و گرمی روی چمن های خیس و باغچه ها پهن بود .

احترام کمی آن سوتر ، زیر سایبانی که بر ستون های سنگیِ حکاکی شده استوار بود ، پشت میز نشسته بود .

عماد فواره ی روشن را دور زد و به سمت مادرش رفت .

– صبح بخیر پسرم !

– صبح بخیر ! آلا کجا رفت ؟

– با دخترای رشید خان قرار داشت … باهاشون رفت !

عماد کاملاً به مادرش رسیده بود . روی شانه اش خم شد و دست پیر و رگدارِ او را بلند کرد و بوسید . سپس بدون اینکه دستش را رها کند کوسن های نرم مخمل را جابجا کرد و روی نیمکت نشست .

احترام خانم با عشق و محبت نگاهش کرد … قطعاً فرزند مورد علاقه اش بود !

– هنوز اینجا یه خرده سرده … ولی فکر کردم میز صبحانه رو توی هوای آزاد بچینم …

– من که به این آب و هوای مزخرف عادت کردم !

– مزخرفه و هر سال کرور کرور مسافر می کشونه به هتلات ؟!

– مثل کار کردن توی شیرینی فروشیه ! اولش خوشت میاد … ولی بعد از یه مدتی حالت از بوی شیرینی هم بهم می خوره !

احترام خانم باز هم لبخند زد :

– امیدوارم از شیرینی های من حالت بهم نخوره !

و با پیش کشیدن ظرف شیرینی … .

#سال_بد ❄️

#پارت_310

عماد پرسید :

– خودت پختی ؟!

و با میل و علاقه یکی از کوکی ها را از ظرف برداشت و به دهانش گذاشت . لبخند احترام خانم  عمق بیشتری گرفت .

– نوش جونت ، پسرم ! … بذار برات چایی هم بریزم !

و قوری کریستال را از روی شعله ی کم جانِ شمع برداشت و چایِ خوش عطرِ سرخ رنگ را در فنجانِ پیش روی عماد سرازیر کرد .

– دلم می خواد بیشتر بمونم پیشت ، برات آشپزی کنم … بهت برسم ! … ولی می دونم دوست نداری زیاد توی این شهر بمونیم !

عماد لحظاتی سکوت کرد … و این سکوت تاییدی بر حرفهای مادرش بود . او دوست نداشت خانواده اش در آن شهر بمانند … با اینکه کوچه به کوچه و خانه به خانه ی شهر را می شناخت … .

حتی همان وقت که آلا رفته بود بیرون هم حس خوبی نداشت !

بعد گفت :

– وقتم رو خالی می کنم این ماه … دو سه روزی میام خونه ات ! … نفهمیدی آلا با دخترای رشید خان کجا قرار گذاشته ؟!

تصمیم داشت کسی را بفرستد … از دور مراقبشان باشد ! آن قسمت وسواسیِ ذهنش باز به تکاپو افتاده بود … برای کنترل داشتن همه ی آدم های مهم زندگی اش و مراقبت از آنها !

#سال_بد ❄️

#پارت_311

احترام خانم انگار سوالش را نشنید که آه سردی کشید و گفت :

– دو سه روز به چه دردم می خوره ، مامان جان ؟ … کاش همیشه تهران می موندی ! … کاش ول می کردی این شهر خراب شده رو !

– من زندگیم اینجاست ، مامان ! چی رو ول کنم ؟!

– خانواده تو ول کردی چسبیدی به چهار تا هتل و رستوران ؟! از ما مهم ترن برات ؟!

باز مکثی کرد ، آهی کشید و ادامه داد :

– کاش حداقل زن می گرفتی !

عماد خنده اش گرفت … پشت قاشقِ عسلی را لیس زد و با سرخوشی پاسخ داد :

– زن بگیرم که براش مادر شوهر بازی در بیاری بچزونیش … سرت گرم شه ؟! … زنی که من انتخاب کنم ، وزه و زبون درازه ها ! گفته باشم !

احترام خانم با اشتیاق گفت :

– نکنه انتخابش کردی ؟! … خبریه عماد ؟ کسی توی زندگیته ؟!

عماد در پاسخ دادن مکثی کرد … قاشق توی دستش را در بشقاب رها کرد و جرعه ای چای نوشید تا شیرینی های مانده در دهانش را ببرد … سپس تکیه زد به کوسن ها و نگاهش را معطوف مادرش کرد .

– منو ول کن مامان … فکر کن من همون بچه ی ناخلفتم که هیچوقت آدم نمی شم ! … از این دو تا بچه ی دیگه ات بگو ! … اوضاعشون میزونه ؟!

#سال_بد ❄️

#پارت_312

احترام خانم در پاسخ دادن تاخیری آشکار کرد … انگار در ذهنش جدالی راه افتاده بود برای اینکه چیزی به عماد بگوید یا نه … .

عماد فرزند بزرگ او ، و بهترینشان بود . با اینکه تا حدودی می دانست کار عماد غیر قانونی است ، ولی خودش را به ندیدن می زد … به امید اینکه سرش به سنگ بخورد و سر به راه شود . ولی در عوض همیشه حواسش به همه چیز بود . همین عماد بود که بعد از فاجعه ی قتل پدرش ، خانواده را نگه داشت و از فروپاشی نجات داد . همیشه محتاط بود … همیشه سنت ها و احترام ها را حفظ می کرد … هیچوقت صدایش را برای مادرش بالا نبرده بود و از همه مهم تر … امین و آلا از او حساب می بردند !

همین عماد همیشه تنها کسی بود که می توانست امین و آلا را کنترل کند !

– راستش … نمیدونم باید چی بهت بگم !

چشم های عماد روی صورت مادرش دقیق شد .

– همه چی رو بگو !

– چیزایی که می دونم لازمه بدونی … نمی خوام ذهنت رو درگیر کنم ، می دونم گرفتاری !

– اون چیزایی که لازم نمی دونی هم بگو !

احترام خانم نفس عمیقی کشید :

– آلا … یه مدته با یه پسری می گرده …

لب هایش را روی هم فشرد و با نگاهی زیر چشم به عماد ‌‌… .

عماد هیچ چیزی نگفت . حتی صورتش کاملاً بدون احساس بود … بدون اخم و بدون لبخند . احترام خانم همین انتظار را از او داشت … می دانست عماد هیچوقت نسبت به هیچ چیزی واکنش آنی بروز نمیداد .