***

 

صدای موسیقی توی مغزش می کوبید … و صدای خنده ی دیگران و صدای حرف هایشان … .

 

شهاب نشسته بود روی صندلی نزدیکِ استخرِ رو باز و نگاهِ مات و مبهوتش به چمن های زیر پایش بود . آسمان شب صاف و پر ستاره بود … و می دانست “رئیس” حالا یک جایی درون خانه اش مشغول لگد کوب کردنِ آن سرگردِ بخت برگشته است ! …

 

داشت خفه می شد … حس بد و عذاب وجدان و ناراحتی مثل بختک نشسته بود روی سینه اش و داشت خفه اش می کرد ! چیزهایی که دیده بود … و آن اسلحه …

 

انگشتانش هنوز هم می سوخت ! هنوز هم از هرمِ آن آتش گداخته ای که لمس کرده بود ، می سوخت ! …

 

– توی آسمونایی رفیق ! یه کم با ما باش !

 

اول صدای مجتبی را شنید … و بعد دستش مقابل صورت شهاب دراز شد که یک سیگاریِ نیم سوخته بین انگشتانش گرفته بود :

 

– یه کام بزن !

 

شهاب نگاه کرد به خطِ سفید دود که پیچ و تاب خورده به هوا می رفت … و بعد پلکی زد و نگاهش را کشید تا صورت خندان مجتبی که بالای سرش ایستاده بود … و بعد صاف نشست .

 

– نه !

 

آیدا خوشش نمی آمد . مجتبی هم می فهمید دلیل امتناع او را . خندید و به شوخی گفت :

 

– بزن بابا ! قول میدم به گوش اربابت نرسه !

 

گاهی هم آیدا را به شوخی “ارباب” صدا می کرد … از بس شهاب به حرفش بود !

 

– ول کن مجتبی ! حال و حوصله ندارم !

 

– چته تو ؟

 

دختری بی هوا پرید توی استخر … آب استخر پاشید به دور و بر و کمی هم صورت شهاب را خیس کرد .

 

عماد برای تشکر از “پسرانش” برایشان بزم ترتیب داده بود ! کلی پول و نوشیدنی و دختر و سیگاری … ولی شیشه نه !

 

در حوالی او مصرف شیشه یک گناهِ نابخشودنی بود !

 

 

 

 

– حالا چی میشه ؟!

 

شهاب پرسید … مجتبی نیم چرخی زد و همانجا پایین پای او ، روی چمن ها نشست .

 

– چی ، چی میشه ؟

 

– قضیه ی این سرگرده !

 

– دیگه به ما مربوط نی ! ما کارمون رو انجام دادیم . بقیه اش با خودشه !

 

شهاب با منّ و من و عذاب وجدان پرسید :

 

– اونو می کشه ؟!

 

مجتبی یک مدلی خندید … انگار جک شنیده بود :

 

– دیوونه است مگه ؟!

 

– انگار هست !

 

– نمی کشه … خیالت تخت ! مامور کشتن مگه به همین راحتیاست ؟ … خون از دماغ یکیشون بیاد ، هفت جدّ آدمو به باد میدن !

 

شهاب پوزخند تلخی زد :

 

– آبروی مامور رو به فاک دادن راحته پس ؟!

 

مجتبی خیلی جدی پاسخ داد :

 

– آره راحته … میشه جمعش کرد ! ولی مامور کشتن رو نمیشه هیچ جوره جمع و جور کرد ! با پلیسا سر هر خلافی میشه کنار اومد . ولی پای کشت و کشتار بیاد وسط ، کوتاه نمیان !

 

کامی عمیق از سیگاری گرفت و بعد سر خوش و بی خیال از روی زمین بلند شد .

 

– اینو من می دونم …رئیس هم حتماً می دونه ! حاجی فاز چس ناله برندار دیگه ناموساً ! … ببین چه لعبتایی آورده برامون  !

 

 

 

 

 

شاد و خندان و چِت از آن زهر ماری که می کشید به طرف یکی از دخترها رفت … و دختر دست انداخت دور گردنش و مشغول لاس زدن …

 

شهاب باز سرش را پایین انداخت . زجر می کشید … از هر ثانیه ی حضورش در آن مکان به معنای واقعی زجر می کشید . دلش می خواست به خانه بدود و از در شیشه ای وارد اتاق آیدا شود و او را ببیند که روی تختخوابش به خواب رفته … و برود و او را دیوانه وار ببوسد …

 

آیدای نازنینش … عشقش … امیدش !

 

گاهی می ترسید که اگر آیدا این قسمت سیاه زندگی اش را ببیند ،چه می کند ؟ … با او می ماند ؟

می توانست حالی اش کند که تمام این بدبختی ها را برای او مرتکب شده ؟ … که به او برسد ؟ … او را خوشبخت کند !

 

صدای زنگ موبایلش بلند شد . شهاب نگاه کرد به اسم آیدا و عکس قشنگش روی صفحه ی گوشی . مردد بود پاسخ بدهد یا ندهد . در شرایطی که حضور داشت می ترسید صدایی به گوشش برسد … همین حالا هم به اندازه ی کافی او را مشکوک کرده بود !

 

با خودش می جنگید که دستی نشست روی سینه اش … دستی زنانه با ناخن های کاشته شده ی نارنجی … .

 

شهاب مثل برق از جا پرید و دست زن را با چنان شدتی پس زد … انگار چیز چندشناکی بود !

 

زن عقب پرید :

 

– آخ … چته وحشی ؟!

 

شهاب غضبناک نگاهش کرد :

 

– حد خودتو بدون ها ! گه خوردی به من دست زدی !

 

زن تحقیر شده و بغض آلود صدایش را بالا برد :

 

– گمشو بابا ! خر کی هستی من بخوام باهات باشم ؟ …

 

شهاب از او رو چرخاند و با قدم هایی بلند به طرف آلاچیقی انتهای حیاط رفت … جایی که می دانست صدای کسی به آنها نمی رسد … و تماس را بر قرار کرد :

 

– الو … ماه جان ؟ …

 

احتیاج داشت که صدای آیدا را بشنود … .

 

***

 

 

 

 

***

 

سرگرد کرمی رفته بود !

عماد او را از در پشتی هدایت کرده بود تا با پسرها برخورد نکند و معذب نشود … با احترام کامل و ماشین و راننده ی در اختیار .

 

سرگرد کوتاه نیامده بود ، ولی همین که علی الحساب قبول کرده بود گند زده ، خوب بود ! عماد بلد بود او را نرم نرمک راه بیاورد .

 

نفس عمیق و خسته ای کشید … ساعت از نیمه شب گذشته بود !

 

از پشت پنجره های بزرگ می توانست حیاط را ببیند … و پسرها را که مشغول بزم بودند !

 

دستی میان موهایش کشید و با قدم هایی آرام و بی عجله بیرون رفت … با گردنی بالا گرفته و نگاهی متکبر و بی اعتنا به همه چیز … مثل پادشاهی که در قلمروِ خود قدم برمی دارد و کاملاً اطمینان دارد … که همه چیز تحت کنترل است !

 

پسرها به احترام حضورش خودشان را جمع و جور کردند و دخترها با اشتیاق به او چشم دوختند . آرزویشان بود یکی از انتخابهای آن شبِ رئیس بزرگ باشند … ولی عماد آن شب زیاد روی مودِ زنها نبود !

 

– دخانیات می زنید ، رئیس ؟

 

عماد سیگاریِ پیچیده شده ای که یکی از پسرها به او تعارف کرده بود را گرفت … پیپرِ آن را با احتیاط لیس زد و بعد کمی سر خم کرد تا با فندکِ روشنی که مقابل صورتش گرفته بودند ، آن را روشن کند .

 

– امشب خجالتمون دادید ، عماد خان … با این بزم شاهانه !

 

عماد نوک انگشتانش را به نشانه ی تشکر ، پشت دستی که برایش فندک گرفته بود ، زد . دود تند و غلیظ سیگاری را در دهانش چرخاند و بعد میان ریه هایش فرو بلعید .

 

– شما پسرهای خوبی هستید ! لیاقتش رو دارید !

 

نگاهش میان آدم ها و چهره های از خود راضی و خوشحال پسرهایش چرخید … شهاب را ندید . اضافه کرد :

 

– شهاب کجاست ؟

 

آن روزها عجیب پیگیر شهاب بود … عجیب و خطرناک !

 

 

 

 

 

ساسان به جایی انتهای حیاطِ بزرگ اشاره کرد و با اوقات تلخی گفت :

 

– رفته اون جا … مرتیکه ی یُبسِ مزخرف ! … انگار از دماغِ فیل سر خورده افتاده … هی اُرد ناشتا میده !

 

یکی دیگر از پسرها گفت :

 

– دم خونه ی کرمی هم گیر داد باید لباس پوشیده ببریمش ! نمی دونم فک کرده کیه که دستور می ده !

 

و یکی از آن زن ها ، لوس و لب برچیده اضافه کرد :

 

– منم می خواست بزنه !

 

مجتبی این دفعه ساکت نماند … با صدایی که سعی می کرد جلوی عماد خیلی بالا نرود ، از شهاب دفاع کرد :

 

– هوی … جو می دی چرا ؟! کجا تو رو زد ؟ … آویزونش شدی ، اخلاقش تلخ شد !

 

زن حق به جانب پاسخ داد :

 

– آخه اون کیه که من بخوام آویزونش بشم ؟ … ایح !

 

عماد از پس موج سفیدِ دود نگاه کرد به آن زن … برنزه ، خوش و قد و بالا ، عملی ! … ولی برای مردی که یک دختری با موهای کوتاهِ آبی در زندگی اش دارد … هیچ کدام از اینها کافی نبود !

 

انگار سحری در کار بود … جادویی ! باید باطلش می کرد !

 

تهِ سیگاریِ سوخته را روی زمین مرطوب انداخت و بعد از بین آدم ها گذشت . دو دسته پول از روی میز برداشت و با همان قدم های با وقار و شاهواره اش … راه افتاد به سمت آلاچیق .

 

 

 

 

شهاب روی بر آمدگیِ مقابلِ ورودی آلاچیق نشسته بود و با موبایلش حرف می زد . عماد را که دید … سر پا ایستاد .

 

عماد صدایش را می شنید که به آدم آن طرف خط گفت :

 

– امشبه رو برو آیدا جان ! فردا در اختیارتم هر چی میخوای غر بزن ! برو قربونت برم !

 

لحنش تند و دستپاچه بود … انگار می خواست تا قبل از رسیدنِ عماد ، مکالمه را تمام کند … و تمام کرده بود !

 

– خسته نباشید آقا !

 

شهاب گفت … عماد در فاصله ی چند قدمی اش ایستاد و فقط نگاهش کرد .

 

نگاهش … یک حس عجیبی بود ! سرد و سوزنده ، هم زمان !

 

– بچه ها یه اخبارایی به گوشم رسوندن ! … میگن نق می زنی !

 

لحن عماد آرام بود … شهاب وا داد !

 

– نه آقا … چه نق زدنی ؟!

 

– راضی نیستی از شرایطت ؟ دلت نمیخواد دیگه برای من کار کنی ؟!

 

شهاب گفت :

 

– راضی ام آقا ! … کی بهتون گفته که نا راضی ام !

 

یک لحظه مکث کرد … انگار توی سرش می جنگید ! بزاق دهانش را قورت داد … و بعد ادامه داد :

 

– آقا من فقط گفتم اون سرگرد رو لخت و عور نیارن اینجا ! این درست نبود به نظرم ! … می دونم نباید نظر بدم ، ولی …

 

 

 

 

 

 

 

ساکت شد … عماد آهسته سری جنباند .

 

– نباید نظر بدی ، ولی … این دفعه کار خوبی کردی ! اگه اون مرد بدون لباس می اومد … گوش همه تون رو می بریدم !

 

شهاب نگاه کرد به چشم هایش … به سوسوی قدرتمند و گیرای چشم هایش . ته قلبش همیشه از این مرد هراس داشت … و احترام داشت ! این مرد ترکیبِ کثافتی بود از تناقض ها ! از نرمش و خشونت … احترام و بی احترامی … امنیت و ناامنی !

 

– مجتبی بهم گفت واسطه شدین که همسر منو توی کارخانه ی چوب بری استخدام کنن !

 

گفت … و نفهمید چرا گفت ! شاید می خواست به او بفهماند که می داند … که هیچ چیزی در مورد آیدا برایش پنهان نیست ! گفت که شاید توجیهی درست و حسابی از زبان خودش می شنید !

 

– خواستم ازتون تشکر کنم … به خاطر لطفی که به ما دارید !

 

عماد باز هم نگاهش کرد … و در لحظه ای انگار چیزی درون نگاهش تغییر کرد .

 

شهاب هیچ نمی فهمید از این مرد ! نگاهش که می کرد … گیج می شد ! مات می شد … منگ می شد !

 

عماد جلو رفت … و جلوتر … و درست سینه به سینه ی شهاب ایستاد .

 

اندکی از شهاب کوتاه قامت تر بود … ولی قدرتش او را می گرفت ! آن جذبه ی قابل احترام و هولناکی که با خود داشت … .

 

بعد دستش را پشت دستِ راستِ شهاب گذاشت … کمی دستش را بالا برد . خیره توی چشم هایش بود … دو دسته اسکناس را بین انگشتانش جای داد .

 

– از تقسیم غنائم جا نمونی … آقای شهاب سلطانی !

 

گوشه ی لبهایش به نشانه ی نیشخندی رو به پایین انحنا پیدا کرد … . شهاب نگاهش را پایین انداخت …

 

عماد دستش را رها کرد … رفت … .

 

شهاب به جای خالی اش نگاه کرد … .

 

***

 

 

 

 

 

 

 

***

 

هانی را برده بودند بیمارستان !

 

کنار خیابان از مینی بوسِ شرکت پایین پریدم و سراسیمه دویدم به طرف درب بزرگ بیمارستان . می دانستم قرار نیست اتفاق بدی بیفتد ، ولی باز هراس داشتم … هراس از رخدادهای غیر قابل پیشبینی ! همین چیزهایی که توی فیلم ها می دیدم یا در رمان ها می خواندم … اینکه زبانم لال مادر سر زا از دست برود یا نوزاد …

 

یک دستم بند کیفم بود و یک دستم روی مقنعه ام که از سرم نیفتد … وارد محوطه ی بزرگ و پر دار و درخت بیمارستان شدم .

 

درست نمی دانستم باید کدام طبقه بروم . در فکر بودم به هستی زنگ بزنم و بپرسم که صدای شهاب را پشت سرم شنیدم :

 

– آیدا ! … آیدا جان !

 

سر جا توقف کردم و به پشت سر چرخیدم .

 

انتظار دیدنش را نداشتم ! … با آن شلوار جین و پیراهن اسپرت چهارخانه و عینکِ دودی ریبن … از دیدنش چشم هایم قلبی شد !

 

شهاب به من رسید و بدون سلام و عیلک غر زد :

 

– نمی دونستم تو هم میای ! … حالا لازم بود خسته و کوفته خودتو برسونی بیمارستان ؟! … وقتی مرخصشون می کردن ، می رفتی خونه دیدنشون !

 

بی خیالِ غرغرهایش ، پرسیدم :

 

– تو اینجا چیکار می کنی ؟

 

– مامانم رو آوردم ! … بابا توی قنادی سرش خیلی شلوغ بود !

 

– نمی تونستم نیام ! هستی زنگ زد بهم … عین چی گریه می کرد ! ترسیده بود ! … خودِ هانیه هم برام عین خواهر بوده این سالها !

 

 

 

 

 

 

نفسی کشید و عینکش را از چشم هایش برداشت .

 

– خیلی خب … منو قورت نده حالا ! اصلاً خوب کاری کردی اومدی ! بیا قاچاقی ردت کنم بالا !

 

دستم را گرفت و من را دنبال خودش کشاند به سمت درهای شیشه ایِ ورودی . پرسیدم :

 

– حالا چرا قاچاقی ؟! نمیشه همینطوری برم ؟

 

– اینجا یک نفر همراه هم به زور راه می دن … الان می دونی چند نفر از فک و فامیلمون بالاست ؟! … خونه ی خره مگه ؟!

 

به اصطلاحش خندیدم .

 

شلوغی عصرِ سه شنبه ی بیمارستان … آن همه سر و صدا ! شهاب کمی سرش را خم کرد به سمت من و گفت :

 

– بچرخ ببینمت آیدا ! … تو چرا مانتوت اینقد کوتاهه ؟!

 

با چشم هایی گرد شده نگاهش کردم که ادامه داد :

 

– آرایش هم که کردی ! اصلاً کی گفته  تو میری سر کار اینقد الا گارسون کنی ؟! بزنم پسِ سرت ضعیفه ؟!

 

فرق بین شوخی و جدی اش را نمی فهمیدم … ولی به خنده افتادم . دستم را بالا بردم و مشتی کم جان و زنانه به شانه اش کوبیدم .

 

– گمشو شهاب ! واسه من غیرتی بازی در نیار می زنم پر پرت میکنما !

 

دست شهاب روی پهلویم بود و من را به سمت آسانسورهای بزرگی هدایت کرد … . با دهانی بسته خندید و خواست چیزی بگوید که صدای مردی غریبه بلند شد :

 

– بازم شما پیدات شد آقا ؟!

 

به پشت سر نگاهی انداختم … مردی با یونیفرمِ مخصوص حراست بود . شهاب بیخ گوشم گفت :

 

– این دردش پوله … درستش می کنم ! تو برو زایشگاه … طبقه ی سومه ! … برو ماه جان !

 

– آقا با شمام ! کر شدی شکر خدا ؟!

 

پا تند کردم و خودم را توی آسانسور بزرگ و پر از آدم چپاندم .

شهاب را دیدم که چرخید و به طرف حراست رفت … و بعد درهای آسانسور بسته شد و دیگر او را ندیدم .

 

 

 

 

دل توی دلم نبود … کف دست هایم را روی هم می فشردم و لبم را میان دندان هایم می گزیدم . در طبقه ی سوم که توقف کردیم و آسانسور چی بلند تذکر داد که :

 

– زایشگاه !

 

خودم را از بین آدم های داخل اتاقک به سختی عبور دادم و بیرون رفتم .

 

زایشگاه شلوغ بود و صداهایی دور از فریاد زنانی که درد را تحمل می کردند … .

 

قلبم به تاپ تاپ افتاد .

 

خانواده ی خودمان را دیدم . زن عمو و عمه آشا و عمه الهام و هستی … و هوشی که تکیه زده بود به دیوار ، و مادر و خواهرهایش .

 

دو قدمی که جلو رفتم ، هستی من را دید و بعد تقریباً جیغ زد :

 

– وای … بلوبری !

 

از جا پرید و تند دوید به طرفم ، دستش را حلقه کرد دور گردنم و های های گریه سر داد .

 

– وای … زایید ! هانی جانم بلاخره ابنباتشو زایید ! نمی دونی چقدر خوشحالم آیدا !

 

دروغ چرا ؟ … من هم احساساتی شده بودم ! انقدر که نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و بی اختیار اشک ریختم .

هانیه برای من هم مثل خواهر بزرگ تر بود !

 

– دیدیش ؟!

 

– مادرو یا بچه رو ؟

 

– هر دوشون !

 

– آبنباتو از پشت شیشه دیدیم فقط … دارن لباس تنش می کنن ، میارنش ! هانیه ریکاوریه هنوز !

 

– حالش خوبه ؟

 

– خوبه ! فقط هنوز گیجه !

 

از من جدا شد و صاف ایستاد و موهایش را پس زد زیر شالش .

 

– باورم نمیشه آیدا … فکر می کنم خواب و خیاله ! جدی جدی خاله شدیم ها !

 

 

 

 

***

 

پشت پنجره ی بزرگ بخش ایستاده بودم و به پایین نگاه می کردم .

 

تابوتی را در آمبولانس گذاشته بودند و عده ای آدم سیاه پوش دور و برش شیون و گریه سر داده بودند .

 

هستی آمد و کنارم ایستاد :

 

– بلوبری ؟!

 

بدون اینکه نگاهم را از صحنه ی مقابل چشم هایم بردارم ، گفتم :

 

– اونا رو ببین هستی ! توی همین بیمارستان یکی از دنیا رفته و یکی متولد شده ! همه چیِ این دنیا عجیب غریب نیست ؟!

 

نمی دانم چرا صحنه ی مقابل چشمانم تا این حد من را تحت تاثیر قرار داده بود ! معمولاً آدمی بودم که تا مجبور نمی شدم ، به چیزهای ناخوشایند فکر نمی کردم … و مرگ یکی از آن ناخوشایندها بود ! نه مرگ خودم … بلکه مرگ کسانی که دوستشان داشتم !

 

بعد از آن سالی که مامان از دنیا رفت … این ترس در من باقی ماند ! ترس اینکه باز هم این درد را تجربه کنم … دردِ از دست دادن !

 

هستی انگار می فهمید به چه فکر می کنم … همیشه می فهمید ! سعی کرد بحث را تغییر بدهد :

 

– نه عشقم ! اصلاً هم عجیب نیست ! همه ی ادما یه روز به دنیا میان و یه روز می میرن ! … این حرفا رو ولش کن … چه خوشتیپ کردی توله ! … شکل دوران دانشگاهمون تیپ زدی !

 

با دهان بسته خندیدم و نگاهی به سر تا پایم انداختم … یک شلوارِ بگ جین پوشیده بودم با مانتوی کتیِ مشکی و مقنعه . از آخرین باری که به دانشگاه رفتم ، دیگر مقنعه نپوشیده بودم .

 

 

 

 

– گفتم می رم سر کار ، تیپ و ظاهرم معقول باشه ! … بازم رفتم دیدم از همه عجیب و غریب ترم ! … همه شون شلوار پارچه ای و مانتو اداری تنشون بود … بعضیا هم چادر !

 

– مرد نداره محل کارتون ؟

 

دست انداخت زیر آرنجم … با همدیگر شروع کردیم به قدم زدن . گفتم :

 

– توی اتاق ما فقط سه تا خانومیم !

 

– ایح … چه لوس !

 

– البته سرپرستمون یک آقاست … هیز و شکم گنده !

 

با فکر آقای دباغ ، سرپرست بخش مالی ، اخم هایم توی هم رفت … مزخرف ترین ادمی بود که دیده بودم ! هستی گفت :

 

– نکنه به تو نظر داره ؟!

 

شوخی کرده بود ،ولی من کاملا جدی گفتم :

 

– بیجا میکنه ! چشماشو به سیخ می کشم !

 

– والا تازگیا هر کی به تو میرسه ، بهت نظر داره ! حالا خوبه نه مهره ی مار داری نه سک و سینه ی هشتاد و پنج ! خواهش ازت دارم یکم شلخته درو کن ، چیزی هم گیر ما خوشه چینا بیاد !

 

هستی غش غش خندید ، ولی من چپ‌چپی نگاهش کردم . می دانستم این “هر کسی” را بی منظور نگفته بود . کف دستم را کوبیدم به باسنش :

 

– چی میگی هستی ؟! تو هم یه ذره شلخته گه بخور چیزی گیر خوشه چینا بیاد !

 

خنده ی هستی شدت گرفت … ایندفعه من هم به خنده افتادم .

 

– حالا کجا می بری منو ؟

 

به سختی خنده اش را کنترل کرد و پاسخ داد :

 

– بریم دو تا نوشیدنی بگیریم ، بخوریم … دهنم مزه ی زهر مار گرفته ! از هانیه و کنجدش هم که خبری نیست هنوز !

 

موافق بودم … خودم هم ناهار چیزی نخورده بودم و از گرسنگی دلم ضعف می رفت . یک نوشیدنی خنک و شیرین می توانست سر حالم بیاورد .

 

هستی راه افتاد به طرف دستگاه خودکارِ تنقلات … و من همانجا شانه ام را به دیوار مرمری چسباندم و در انتظارش نگاهم را در اطراف چرخاندم .

 

بی هدف چشم می کشیدم به این طرف و ان طرف … که با چیزی که دیدم …

 

 

 

 

 

شانه از دیوار گرفتم و با چشم هایی ریز شده و دقیق چند قدمی جلوتر رفتم … تا تصویر چاپ شده روی بنرِ بزرگی که به دیوار بیمارستان نصب کرده بودند را بهتر ببینم … و آن متنی که نوشته بودند … .

 

نمی دانم چقدر گذشت که هستی به من ملحق شد … دو رانی پرتقال و دو بسته کیک تاینی گرفته بود .

 

– بلوبری ؟!

 

بدون اینکه چشم از مقابل بگیرم ، گفتم :

 

– این عکسو ببین ، هستی !

 

هستی رد نگاهِ دقیق من را گرفت و سر چرخاند به سمت بنر … و چند لحظه بعد با هیجان گفت :

 

– اه … اینکه همون شاهیده !

 

خودش بود !

 

بزاق دهانم را قورت دادم و باز یک قدم دیگر جلو رفتم و دقیق تر به تصویر نگاه کردم . عماد شاهید بود در معیتِ دو مرد دیگر … و در اطرافشان مردان و زنانی با روپوش های سفید .

 

خودِ آقای شاهید لباس های غیر رسمی به تن داشت … شلوار جین مشکی و تیشرت یقه گرد سفید و یک کتِ تک مطابق مد روز … و لبخندی بر لب داشت که مخلوط عجیبی از راحتی و تکبر بود .

 

بر خلاف او ، دو مرد ایستاده در سمت چپ و راستش ، کت و شلوار کلاسیک پوشیده بودند و کاملاً رسمی … حتی لبخندهایشان شق و رق بود ، ولی تکبرِ لبخندِ آقای شاهید را نداشت .

 

زیر تصویر متنی بلند بالا نوشته شده بود در مدح و تحسین آقای شاهید که با کمک های خیرخواهانه اش بخش اطفالِ بیمارستان بازسازی شده و به وسایلِ بروز تجهیز شده بود .

 

همچنین توضیح داده شده بود که به افتخار کمک های ایشان تصمیم داشتند بخش اطفال را به نام ایشان نامگذاری کنند ، که خود ایشان مخالفت کرده بودند .

 

متن را زیر لب خواندم و باز نگاهم را سراندم روی تصویر … هستی گفت :

 

– خودشه ، بلوبری ! از صبح صد بار از جلوی این عکس رد شده بودم و بهش دقت نکرده بودم ها !

 

 

 

 

 

 

همچنان حیرت زده … و تا حدودی نفس بریده گفتم :

 

– میگن اندازه ی خدا ، پول داره !

 

شهاب گفته بود … شهاب گفته بود که عماد شاهید بی اندازه ثروتمند است ! … آنقدر که به عقل ما معمولی ها قد نمی داد ! ادامه دادم :

 

– یعنی چقدر پول خرج کرده که حتی می خواستن بخش رو به اسمش نامگذاری کنن ؟!

 

هستی از هیجان اولیه دور شده بود … با بی خیالی گفت :

 

– تعجب کردی ؟ … من که نکردم ! همون روزی که درِ اون پسره ی سگ باز گذاشت ، فهمیدم دستش به کار خیر میره !

 

نگاهش کردم که خندید . یک بسته تاینی باز کرد و همچنان که گاز بزرگی از کیک نرم و شیرین می گرفت ، ادامه داد :

 

– دروغ میگم مگه ؟! … یادت نیست ؟! … از خانم عذر خواهی کن ! خانم رو ترسوندی ! برو کف کفشش رو لیس بزن !

 

صدایش را دو رگه کرده بود تا ادای آقای شاهید را در بیاورد … و من خندیدم .

 

نه برای اداهای او … بیشتر چون قسمتی از ذهنم و قلبم آزاد شده بود !

 

شهاب برای این مرد کار می کرد … و اگر او واقعا آدم نیکوکار و خوبی بود … پس یعنی نباید در مورد شهاب نگران می بودم !

 

حس شادی … سبکبالی همزمان به من هجوم آورد و بدنم را گرم و سنگین کرد ! …

 

هستی باز با دهان پر پرسید :

 

– به نظرت زن و بچه داره ؟!

 

نمی دانستم … باید از شهاب می پرسیدم ! خواستم چیزی بگویم که صدای هیجان زده و لرزان عمه الهام بلند شد :

 

– هستی ! آیدا ! … کجایید ؟! … بچه رو آوردن ! آوردنش !

 

هستی از شادی جیغ خفه ای کشید و من هم به یک باره مغزم پر از شادی و هیجان شد .

 

بحث عماد شاهید را کاملاً از یاد بردیم … هر دو دویدیم به طرف عمه تا هانیه و دختر تازه متولد شده اش را ببینیم … .

 

***

 

 

 

 

 

 

***

 

ساعت تقریباً هشت شب بود که شهاب فرمانِ ال نودِ عمو رضا را توی کوچه پیچاند و بعد مقابل پل خانه توقف کرد .

 

زن عمو سوده که روی صندلی جلو نشسته بود ،گفت :

 

– ماشینو توی حیاط بزن مامان جان . بابات گفته با تاکسی برمیگرده خونه .

 

من خسته و خواب آلوده … پشت دستم را مقابل دهانم گرفتم و خمیازه ای کشیدم . اینقدر خسته بودم که پلک هایم را به زور باز نگه داشته بودم . دست بردم تا در را باز کنم و پیاده شوم ، که شهاب گفت :

 

– تو بمون آیدا ! … بریم یه دوری بزنیم !

 

واقعاً حوصله اش را نداشتم … اخم هایم توی هم رفت . خواستم مخالفت کنم که زن عمو زودتر از من گفت :

 

– این وقت شب کجا برید ؟ … شام پختم من !

 

و برای خالی نبودن عریضه ، رو به من ادامه داد :

 

– آیدا تو هم بیا بالا ! میدونم بابات نیست !

 

بابا اکبر برای ملاقات دوستِ بیمارش به تهران رفته بود و آن شب هم به خانه بر نمی گشت . لبخند ضعیفی روی لب نشاندم و خواستم با تشکر پیشنهادش را رد کنم … که شهاب گفت :

 

– جای دوری نمی ریم مامان … همین دور و ورا یه دوری می زنیم و بر میگردیم ! … البته اگه ماشینِ آقا رضاتون رو بهمون قرض بدین ! …

 

لبم را آهسته گاز گرفتم … شهاب دلش با مادرش صاف نمی شد ! هرگز تا ابد … طعنه هایی که بابت مستقل نبودنمان شنیده بود ، از مغزش خارج نمی شد !

 

 

 

 

 

 

سوده خشکش زده بود … که شهاب باز از روی شانه اش به من نگاه کرد :

 

– بریم دیگه ! خب ؟!

 

هنوز هم خسته و بی حوصله بودم ، ولی نمی خواستم شهاب را مقابل مادرش کنف کنم . گفتم :

 

– برم مقنعه ام رو عوض کنم …

 

– نمی خواد ! همینطوری هم شکل قرص ماه می مونی !

 

لبخند گله گشادی تحویلش دادم که زن عمو در ماشین را باز کرد و پیاده شد . گر می گرفت وقتی ما را اینقدر شاد و خوشحال می دید ! از حسادت می سوخت !

 

من هم پیاده شدم تا بروم روی صندلی جلو بنشینم . سوده به غیظ به من گفتم :

 

– تا نصف شب بچه ام رو توی خیابونا ول نچرخونی !

 

انگار پیشنهاد بیرون رفتن ، مال من بود ! با رویی باز پاسخ دادم :

 

– چشم !

 

سوده نگاه متنفرش را از من گرفت و چادرش را سفت دور خودش پیچاند و به سمت در رفت . من هم دوباره سوار ماشین شدم و اینبار روی صندلی کنار دست شهاب نشستم .

 

شهاب با تک بوقی با مادرش خداحافظی کرد و بعد ماشین را دوباره راه انداخت .

 

کمی روی صندلی جا به جا شدم و گفتم :

 

– حیف نمی خواستم جلوی مامانت ، ضایعت کنم ! واگرنه حوصله بیرون اومدن نداشتم !

 

– بیخود می کردی ! مینداختمت روی کولم و می بردمت !

 

مشتی زنانه به بازوی سفتش کوبیدم که باز گفت :

 

– اصلاً مگه تو به من قول شام ندادی ؟ … به خاطر پیدا کردن کارت !

 

 

 

 

 

 

 

نیشی انگار به قلبم فرو رفت . دست هایم را جلوی سینه ام درهم گره زدم و خیره به مقابل ، به طعنه گفتم :

 

– آهان ! خیلی هم که تو خوشحال شدی به خاطرش … باید بهت شیرینی بدم !

 

شهاب حق به جانب گفت :

 

– معلومه که خوشحال شدم ! چی فکر کردی در مورد من ؟!

 

شانه ای بالا انداختم … حالا دیگر برایم مهم نبود ، ولی آن روز اول واقعاً قلبم را شکست !

 

نگاهم هنوز خیره به مقابل بود که دست شهاب پیش آمد و اول گونه ام را کشید :

 

– قهری آیدا ؟!

 

و بعد نوک بینی ام را !

 

– قهری دلبر ؟ ماه جان ! مو آبی !

 

دستش را پس زدم و گفتم :

 

– ای بابا … نکن دیگه !

 

و بعد خندیدم … من و شهاب کی می توانستیم زیاد قهر بمانیم که این دفعه ی دوم باشد ؟!

 

– نمی ذاری عین ادم دو ساعت قهر کنم ! عجب سیریش بازی در میاری !

 

شهاب پاسخ داد :

 

– سیریشتم آیدا !

 

و ایندفعه گوشه ی مقنعه ام را گرفت و به شوخی کج کرد !

 

***

 

صدای حرف و گفتگو فضای بسته ی رستوران فست فود را پر کرده بود .

 

من نشسته بودم پشت میزی در انتهای سالن و گوشی شهاب دستم بود ‌. شماره ی فیشمان را خوانده بودند و شهاب رفته بود تا سفارشاتمان را بگیرد .

 

همینطوری سرم توی گالری موبایلش بود و داشتم از سر بیکاری عکس های دو نفره ی قدیمی مان را تماشا می کردم که پیامی در تلگرام برایش رسید .

 

چشمم بی اختیار چرخید سمت نوتیف پیامش :

 

– مهمونی رو بیا شهاب ! از کَفِت میره ها !

 

پیام از طرف مجتبی بود . اخم ظریفی نشست روی پیشانی ام . هنوز پیام اول را نگاه می کردم که دومی هم رسید :

 

– کله خراب به خاطر آیدا بیا ! به خدا بهش خوش می گذره !

 

چشمم هنوز به صفحه ی موبایل بود که شهاب دستِ پر سر میزمان برگشت .

 

برای من مرغ و قارچ سوخاری و برای خودش چیز برگرِ دودی گرفته بود … با سس سیر و دو قوطی کوکاکولای مشکی .

 

 

 

 

 

– خدمت شما آیدا جانم !

 

غذاها را چید و آن وقت پشت میز ، مقابل من نشست . بی مقدمه پرسیدم :

 

– قضیه ی مهمونی چیه شهاب ؟!

 

دستش که دراز شده بود سمت سس ها … یک لحظه در جا بی حرکت ماند :

 

– چی ؟! مهمونی چی ؟!

 

– مجتبی الان بهت پیام داد ! نوشته آیدا خوشحال میشه !

 

پووفی کشید و سس تند را برداشت و روی چیز برگرش خالی کرد :

 

– فضول نبودی آیدا خانم !

 

– من نرفتم پی فضولی … یهو چشمم خورد !

 

– از ساندویچ من دو سه تا گاز می خوای ؟!

 

– نمی خوام ! تو هم حق نداری دست به غذای من بزنی !

 

شهاب خندید … می دانست من در مورد خوراکی ها کاملاً جدی هستم و غذایم را با هیچ احدی شریک نمی شوم ! به شوخی دست دراز کرد طرف ظرف غذایم که یواشکی پشت دستش زدم .

 

– آی آی … از دست تو آیدا ! یه دونه قارچ بهم بده حداقل !

 

یکی از قارچ ها را برداشتم و به سس سیر زدم و گذاشتم به دهانم … عاشق زعم بی نظیرش بودم !

 

– حتی نصف قارچ هم بهت نمی دم شهاب ! ماستت رو کیسه کن ! … بعدشم … تو چرا بحث رو می پیچونی ؟! قضیه ی مهمونی را بگو چی چیه !

 

 

 

 

 

 

 

شهاب هووفی کشید و نگاهش را روی میز شلوغ دوخت … بعد از لحظاتی سکوت با بی میلی گفت :

 

– چیز خاصی نیست … یه مهمونیه …

 

– عروسیه ؟

 

– نه ، تولد !

 

مکثی کرد … سیبک گلویش بالا و پایین غلتید … بعد اضافه کرد :

 

– تولد رئیسمون !

 

و جرعه ای از نوشابه اش را نوشید .

 

– رئیس باشگاهتون ؟!

 

– نه ، عماد خان … آقای شاهید !

 

جا خوردم … عجیب جا خوردم ! ولی اجازه ندادم در ظاهر آرامم تغییری ایجاد شود . زیر چشمی به شهاب نگاه کردم و باز کمی از غذایم را خوردم . تازگی ها چقدر این اسم “عماد شاهید” به گوشم می خورد … !

 

هنوز همان حسِ محتاطانه ی آمیخته به سوظن را به او داشتم … ولی بعد از دیدن بنر توی بیمارستان ، حداقل خیالم راحت بود که آدم درست و خیری است !

 

– خب … دعوتمون کرده ؟

 

– کرده یا نکرده … ما که قرار نیست بریم !

 

– چرا ؟!

 

شهاب به من چشم غره رفت و با یک گاز ، نصفِ چیز برگرش را توی دهانش چپاند . بحث ، خوشایندش نبود و بر عکس … داشت برای من جالب می شد !

 

– حالا کجا قراره بگیرن ؟ توی هتلشون ؟!

 

– نمی دونم !

 

– پذیراییشون چطوریاست ؟!

 

– بس کن آیدا !

 

– اصلاً تو که نم پس نمی دی … بذار از مجتبی بپرسم !

 

موبایلش را باز از روی میز برداشتم … رمزش را بلد بودم ، سال تولد خودم بود ! خواستم رمز را وارد کنم که گوشی از بین انگشتانم کشیده شد .

 

 

 

شهاب با چشم غره گفت :

 

– غذات یخ کرد ماه جان !

 

گردنم را صاف گرفتم و با سرتقی زل زدم توی چشم هایش :

 

– بگو ! … بگو ! بگو !

 

نفس تندی کشید … هنوز عاصی بود از دست اصرارهایم ، ولی بلاخره وا داد :

 

– چی بگم ؟ مناسب ما نیست !

 

– چرا ؟ مگه خانوادگی نیست ؟

 

– هست ، ولی قاطی پاتیه ! زن و مرد با همن ! می دونی که ؟! … به مدل ما نمی خوره !

 

با اشتیاق گفتم :

 

– واقعاً ؟!

 

– بی خیال آیدا !

 

– حتماً خیلی مهمونیِ جالب و پر زرق و برقیه ! مثل مهمونیایی که توی سریالای ترکی می گیرن !

 

شهاب نفس تندی کشید :

 

– آیدا … من بی جا کردم روی حرفِ ننه ام حرف زدم و با توی وزه اومدم بیرون ! شامت رو بخور بریم ! دیگه هم در مورد این قضیه حرف نزن !

 

و برای اینکه از من زهر چشم بگیرد ، یک تکه از مرغ سوخاری هایم را برداشت . ولی من با لبخند سکوت کردم … .

 

سکوت کردم … ولی بحث را تمام نکرده بودم !

 

***