با صدایی رمق باخته سعی کردم توضیح بدهم :

– می دونم خیلی کمه ، ولی …

نگاهم کرد … باز همان لبخندِ نصفه نیمه ی عجیب گوشه ی لب هایش خودنمایی می کرد :

– بازم مثل همیشه منو غافلگیر کردی مو آبی ! اصلاً انتظار نداشتم که حتی دنبالِ جور کردن پول بیفتی !

نفس لرزانی کشیدم … عماد کاغذ دور پول ها را پاره کرد و بعد دسته ی تراول ها را ریخت روی سرِ من … .

از برخوردِ کاغذِ پول به گونه ام … چشم هایم را بستم … .

– همه ی اینا فدای یک تار موی آبیت ! …

دوباره که چشم باز کردم … او کاملاً تکیه زده بود به عقب ، با بازوهایی که به حالتی راحت روی تکیه گاهِ مبل دراز شده بود … و نگاه پر از خنده و لذتش … .

نمی دانستم باید چه بکنم … بغض و احساس بدبختی داشت خفه ام می کرد . دنیا در پس سیلاب اشک های نریخته ام می لرزید … .

خواستم از جا برخیزم و فرار کنم … گفت :

– بشین سر جات ! بشین !

و این را با چنان لحنی گفت … که بلاخره اشک هایم سرازیر شد ! …

– تو رو خدا … منو اذیت نکن !

انگشتانم را درهم گره زدم . حالت تهوع گرفته بودم … می خواستم تمام بدبختی ام را بالا بیاورم . گفت :

– چه اذیتی ؟ داریم حرف می زنیم !

او حرف نمی زد … داشت بازی می کرد ! مثل گربه ای که با شکارِ بخت برگشته و نیمه جانش بازی کند … .

– با من بازی نکن ! من جونِ بازی خوردن از تو رو ندارم !

باز گریه کردم … نداشتم ! من جان بازی خوردن نداشتم ! من جانِ در افتادن با او را نداشتم ! … من گناه داشتم !

باز لبخند زد … لبخندهایش من را روانی می کرد !

– ولی من بازی کردنو دوست دارم ! … تو هم به نفعته که هم بازیم بشی ! … چون اگه جدی بشم واقعاً غیر قابل تحمل میشم !

نگاه عمیق و تیره اش لحظاتی صورتم را کاوید … برق سرد چشم هایش من را منجمد کرده بود ! … بعد از جا برخاست … چند قدم از من دور شد … .

نگاهش کردم که پشت به من … مقابل پنجره ی سرتاسری ایستاد … با دست هایی درون جیب هایش … .

سعی کردم گریه ام را کنترل کنم … .

– آیدا ! … بهم بگو معنی اسمت چیه ؟!

نتوانستم پاسخش را بدهم … ادامه داد :

– ماه ! ماه خانم ! … ماه جان ! … شهاب اینطوری صدات می کرد ، مگه نه ؟!

کمی به سمت من برگشت و اضافه کرد :

– اسمت بهت میاد ! می دونستی ؟!

از فعل گذشته ای که در مورد شهاب به کار برده بود … دلم اشوب شد . بی اختیار از جا برخاستم .

– شهاب کجاست ؟!

باز نگاهم کرد و بدون اینکه جوابی بدهد …

دست هایم را مشت گرفتم … گفتم :

– چه بلایی سرش آوردی ؟! … چه بلایی قراره سرش بیاری ؟! …

صدای مستاصل و بیچاره ام بی اختیار بالا رفت :

– چرا داری این کارا رو با ما می کنی ؟!

باز همان نگاه تاریک و ویرانگر … و همان برق نامقدس چشم هایش … .

– شهاب پونزده میلیارد سود خالص منو به گا داده …

میان جمله اش فریاد زدم :

– داری دروغ میگی !

اشک هایم باز روی گونه هایم روان شد :

– حتی یک ریال هم از دست ندادی ! … تو آدمی نیستی که به بی تجربه ای مثل شهاب واقعاً اعتماد کنی و همچین پولی دستش بسپاری ! … بگو چرا این بازی رو با ما راه انداختی ؟…

سرش را تکان داد و به حالتی مبالغه آمیز برایم کف زد :

– براوو خانم سلطانی … عالی سوال می پرسی ! … اگه شهاب هم سوال پرسیدن بلد بود … الان اینجا نبودی !

چانه ام زیر فشار بغض و بیچارگی لرزید . شهاب ما را بدبخت کرده بود … ! … شهاب با بی فکری هایش ما را به این فلاکت انداخته بود ! …

عماد به من اشاره کرد :

– دنبالم بیا مو آبی !

پنجره ی قدی و سرتاسری را پس زد و من تازه آن وقت متوجه شدم آن سوی شیشه ها تراس بزرگی وجود دارد . تراسی تماماً شیشه ای که تمام گستره ی شهر را به نمایش می گذاشت .

عماد وارد تراس شد و من پشت سرش به راه افتادم .

همیشه از ارتفاع می ترسیدم و حالا در چنین مکانی … بیشتر حس ترس و وحشت می کردم . مثل این بود که داشتم در هوا راه می رفتم … .

زانوهایم می لرزید … اما با قدم های مورچه ای و محتاط دنبال عماد راه افتادم . سعی می کردم به پایین پاهایم نگاه نکنم . به هیچ عنوان نمی خواستم عماد پِی به این ترسم ببرد .

عماد در انتهایی ترین قسمت تراس ، نزدیکِ دیوارکِ کوتاه و شیشه ای ایستاد … دست هایش در جیب های شلوارش فرو رفته بود … و نگاهش سر بالا خیره به ماه کامل … .

درست یک قدم پشت سرش ایستادم . بعد او شروع کرد به حرف زدن :

– به سرنوشت اعتقاد داری ، مو آبی ؟ … بین تمام کافه های این شهر ، انتخابِ تو و دوستات کافه ی من بود ! … بعد حواست نبود ، بلند خندیدی ! حواست نبود ، روسریت از روی موهای آبیت افتاد ! … حواست نبود ، کار دست خودت دادی !

برگشت به طرف من ، تکیه زد به دیوار شیشه ای … ادامه داد :

– میخوام بگم همه چی رو گردن شهاب ننداز ! من و تو قبل از شهاب ، به تور همدیگه خورده بودیم ! اما شهاب باعث شد …

کلافه و عصبی میان حرفش دویدم :

– فقط شهاب ! … فقط در مورد شهاب حرف بزنیم ! … من حرف دیگه ای با شما ندارم !

لبخندی پیوسته روی لب هایش روشن و سپس محو می شد . گفت :

– تو که دختر باهوشی هستی و خوب سوال می پرسی … جواب سوالت هم خودت بده دیگه !

– من چه جوابی بدم ؟

– مطمئنم که می دونی چی ازت میخوام !

– نمی دونم !

با لحنی آمرانه و تاریک تکرار کرد :

– می دونی !

و من ناگهان … یخ بستم ! چون حالا می فهمیدم منظور او را ! …

شاید از قبل هم می دانستم ،ولی این اولین بار بود که چنین بی پرده حرف می زد ! …

ماتم برد … احساس کردم جریان خون در رگ هایم افت کرد ! … حتی نفسم کند شد ! …

بعد او ناگهان به سمت من نیمخیز شد و دست هایش را دو طرف بدنم گذاشت … قبل از اینکه بفهمم چه شده ، من را از روی زمین بلند کرد …

جیغ جگر خراشی کشیدم … .

عماد من را روی لبه ی دیوارکِ شیشه ای نشاند و بدنم را رها کرد … .
… نه کاملاً رها ! … نوک انگشتانم را گرفته بود تا سقوط نکنم ! … و من از ترس دیوانه شده بودم !

باز جیغ زدم و با بیچارگی تلاش کردم بدنم را رو به جلو متمایل کنم … .

– منو بذار زمین ! … تو رو خدا ! … تو را خدا !

پشت پاهایم را به سطح شیشه ای می فشردم و تلاش می کردم مانع سقوط خودم بشوم . کف دست هایم از وحشت سوزن سوزن شد و بعد در لحظه ای عرق کرد . بعد باز گریه ام گرفت … .

علناً از وحشت دیوانه شده بودم … ولی عماد کاملاً آرام به نظر می رسید !

– سرت رو بگیر بالا ، ایدا ! زود باش ! … می خوام ببینمت !

– من می ترسم ! … منو بذاز زمین ! … تو رو خدا … منو ول نکن !

به پهنای صورت اشک می ریختم . تنم از وحشت سقوط بی حس شده بود . بیچاره وار به انگشتانش چنگ می زدم … .

ولی نگاه او … بین صورت من و ماهِ کامل می چرخید .

– عین ماه می مونی ! … یه تیکه از ماه رو بین دستام دارم ! …

– تو رو خدا ! … منو ول نکن ! عماد تو رو خدا !

از شدت گریه نفسم بند آمده بود ! نمی دانم گریه هایم دلش را به رحم آورد یا اینکه نامش را صدا کردم … .

یک لحظه ی کوتاه اخم کرد … و بعد قدمی به من نزدیک شد .

در یک لحظه دست راستم را از بین انگشتانش آزاد کردم و به یقه ی تیشرتش چنگ زدم . بیچاره از حس وحشت و سقوط … صورت غرق اشکم را به سینه اش چسباندم و دستم را سفت دور گردنش حلقه کردم .

می دانستم پناه بردن به اویی که خودش من را در آستانه ی ضعف هایم قرار می داد ، دیوانگی بود … ولی من کاری از دستم بر نمی امد ! من از شدت وحشت دیگر نمی توانستم درست فکر کنم ! … من حسِ درهم شکستگی می کردم !

دستم همچنان سفت دور گردنش حلقه خورده بود … و اشک های بی امانم لباسش را خیس کرده بود … .

عماد دست کشید روی موهایم … انگشتانش تارهای مشکی و آبی موهایم را به بازی گرفت … .

– از زندگی روی زمین خسته شدم ، آیدا ! میخوام سفر کنم به ماه !

عمیقاً من را نوازش می کرد . انگشتانش موهایم را کاوید و بعد پوست سرم را شروع کرد به لمس کردن . آنقدر بیچاره و مفلوک شده بودم که حتی جرات نداشتم دستش را پس بزنم .

– مال من باش ، آیدا ! … مال من باش ، همه چی بهت می دم ! … اون حیوون خونگیت هم بهت پس می دم !

پاسخ من هق هق کم جان و بی رمقم بود . داشتم بیهوش می شدم … جانم ذره ذره داشت بدنم را ترک می کرد … .

پچ پچه عماد را نزدیک گوشم می شنیدم … ولی مغز منجمدم قادر به واکنش نبود … .

– تو حیفی برای شهاب ! … تو برای همه حیفی ! … تو باید برای من بشی ! … تو از ماه اومدی که مال من بشی ! مگه نه آیدا ؟ … مگه نه ؟!

دستش موهایم را لمس کرد … و بعد شقیقه ام را … و گونه ی خیس از اشکم … و بعد انگشتانش زیر چانه ام نشست .

– من تو رو برای خودم می خوام ! … برای اینکه توی خونه ام ول بچرخی ، همش جلوی چشمم باشی ! … برای اینکه روی کاناپه ی خونه ام دراز بکشی … جلوی آینه ی اتاقم خودتو آرایش کنی !

فشار انگشتانش به چانه ام ، وادارم کرد سرم را اندکی بالا بگیرم و در چشم هایش نگاه کنم …

سیاهیِ چشم هایش پر از ستاره بود !

– من این موها رو توی تختم میخوام !

لرزی بر بدنم افتاد … پلک هایم را سفت روی هم فشردم و صورتم را با انزجار از او چرخاندم … .

نوک انگشتش نوازش وار روی لب هایم کشیده شد :

– ادامه بدیم آیدا ؟ … با من ادامه میدی ؟!

نفسم تکه پاره از گلویم خارج شد … داشتم می مردم ! … با صدایی بی حس و رنگ تنها گفتم :

– من … می ترسم ! … از ارتفاع می ترسم !

این آدم بیمار بود ! این را می توانستم درک کنم ! اگر برای تکمیل شکنجه ام ، من را به عقب هل می داد …

انگشتانِ سر شده و بی حسم با بیچارگی پارچه ی لباسش را به چنگ گرفت … و او گفت :

– می ترسی ؟!

نرم پلک زد … از آن حالتِ خلسه مانند و عجیب خارج شده بود .

– خب چرا زودتر نگفتی ؟!

دیوانه بود ؟! … اشک هایم را نمی دید ؟ یا لرزش بی امان بدنم را حس نمی کرد ؟ … یا فکر می کرد تمام این ها به خاطر این است که احساساتی شده ام ؟! …

یکدفعه دستش را انداخت زیر زانوهایم … بی اختیار بیشتر به او چسبیدم و کنار گوشش جیغ بلندی زدم ….

من را کشید در آغوشش و از لبه ی دیوارکِ شیشه ای بلند کرد .

عصب های بدنم کاملاً خشک شده بود . جرات نداشتم حتی نوک انگشتم را تکان بدهم .

عماد من را روی دست هایش از آن تراسِ لعنت شده بیرون برد . به سالن رسیدیم و آن وقت بلاخره من را گذاشت روی زمین .

کف پاهایم سرامیک های سرد را لمس کرد ! … بلاخره از ماه به زمین برگشته بودیم !

زانوهای بی حس شده ام تا شد ، ولی دستم را به تکیه گاه کاناپه گرفتم و تلاش کردم روی پاهایم باقی بمانم .

هنوز گریه می کردم … .

این تمامِ چیزی بود که از من باقی مانده بود ! … از دختری که آرایش کرده بود تا کبودی های زیر چشم هایش را بپوشاند و قوی به نظر برسد … دختری که واقعاً تلاش کرد قوی باشد و خودش و نامزدش را نجات بدهد … حالا این آدم گریان و لرزان و بدبخت باقی مانده بود !

این کاری بود که عماد شاهید با دیگران می کرد !

– فکر نکن عمداً اون کارو کردم ! … من واقعاً نمی دونستم ترس از ارتفاع داری ! … من نمی خوام بترسونمت ! … دیوانه که نیستم !

نفس عمیقی کشید … و ادامه داد :

– دیگه گریه نکن ! ببخشید … خب ؟ … دیگه این کارو نمی کنیم ! … تو هم گریه نکن !

دستش دراز شد به طرف صورتم تا اشک هایم را پس بزند … و من نگاهش کردم .

رک ، متنفر ، عصیان زده …

دستش لحظه ای در هوا خشک شد … و بعد فرو افتاد . انتظار این نگاه را از من نداشت ؟ … انتظار چه چیزی را داشت ؟!  … خواست چیزی بگوید :

– آیدا ‌…

و بعد ساکت شد … .

صدای برخوردِ دستم به صورتش بود که او را ساکت کرد … .

به او سیلی زده بودم !

می دانستم او چه آدمی است ! … اما نمی توانستم جلوی فوران خشم و نفرتم را بگیرم ! عصیان زده و پر نفرت سرم را بالا گرفتم و منتظر عکس العمل او …

هر اتفاقی هم که می افتاد … حتی اگر من را باز به آن تراس برمی گرداند و از بلندی پرتاپ میکرد … یا اگر شهاب را می کشت … به هیچ قیمتی از آن سیلی پشیمان نمی شدم !

صورت عماد که در اثر سیلی ، کج شده بود … آهسته به جانب من برگشت . نگاه عمیقش چشم هایم را نشانه گرفت .

از نگاهش هیچ چیزی نمی خواندم !

منتظر پاسخ کوبنده ی او بودم … ولی بر خلاف تصورم یک قدم به عقب برداشت و بعد چرخید و از من دور شد .

نفسم را از سینه ام آزاد کردم و کف دستم را روی پیشانی ام کشیدم .

داشتم از نا می افتادم . هجومِ پیوسته ی آدرنالین به رگ هایم من را در ورطه ی ضعف بیهوشی قرار داده بود .

افتان و خیزان به سمت در خروجی دویدم . در را باز کردم و از آن جهنمِ داغ بیرون رفتم . مردِ یونیفرم پوش پشت در انتظارم را می کشید . نگاهش لحظه ای روی صورتم خشک شد … بعد گفت :

– تشریف بیارید خانم !

من به او توجهی نکردم و به سمت درهای باز آسانسور تقریباً دویدم . خودم را داخل کابین آسانسور انداختم و با انگشتان لرزانم چند بار دکمه ی لابی را فشردم .

درها به رویم بسته شد … آسانسور پایین رفت … .

پیشانی ام را تکیه زدم به دیوار شیشه ای و باز گریه ی فرو خورده ام را از سر گرفتم … .

***

شب بود ، ولی نمی توانست حدس بزند چه ساعتی است ! تکیه زده بود به دیوار و چشم هایش را بسته بود … .

توی باغ ، جایی نزدیک اتاقش آتش روشن کرده بودند … می توانست بوی مطبوع هیزم های سوخته را همراه با بوب نایی که در اتاق پیچیده بود ، نفس بکشد .

صدایی مردانه هم می شنید که داشت ترانه ی رپی را می خواند :

– اگه ارومیه بشی روت ارس می کشم !
واست حبس توی قفس می کشم !
تو رو دست نمی زنم ، تو رو نفس می کشم !

و پس از آن صدای ساسان را که پارازیتی انداخت :

–  نکنیمون حاج آقا هیچکس !

صدای خنده ای دسته جمعی به هوا برخاست … و پس از آن ساسان پرسید :

– به این نفله چیزی دادین بخوره از صبح ؟!

شهاب می دانست “این نفله” یعنی خودش ! صدایی جوابش را داد :

– آره بابا ! عماد خان سفارش کرده هواشو داشته باشیم !

و صدایی دیگر اضافه کرد :

– ساسی قضیه هتل راسته ؟ … یعنی جدی جدی تقه دختره رو زده عماد خان ؟!

ساسان با حالتی لاف و گزاف پاسخ داد :

– زده ، بدم زده حاجی ! … نه ماه دیگه صداش توی شهر نپیچه صلوات !

صدای خنده باز هم بلند شد … و بعد یکی دیگر از  پسرها گفت :

– واقعاً آدم می مونه بعضی از این دخترا چی لای پاشون دارن ! لامصبا جادو می کنن ! آخه مگه میشه عماد خان به خاطر دویست و پنجاه گرم گوشت ، قید پولاشو بزنه ؟!

شهاب از کلمه ی چندش آوری که شنیده بود ، رو ترش کرد . می دانست که این مدل بحث های مستهجن میان مردها همیشه پر طرفدار است … ندیده و نشناخته دلش به حال دخترکی که نقل دهانِ این جماعت شده بود ، می سوخت !

یکی دیگر گفت :

– اونای که به ما میدن ، لای پاشون گوشتیه ! اونایی که به عماد خان میدن لابد آب طلایی چیزی کار شده !

و ساسان اضافه کرد :

– ولی انصافاً دختره داف حقی بود !

حسین با حسادتی گزنده گفت :

– نه بابا ! همچی مالی هم نیس دیگه شلوغش نکن !

و یکی دیگر پاسخش را داد :

– حاجی دختره بهت بچُسه تا یه هفته بوی ادکلن میگیری ! زِر میزنی چرا ؟!

ساسان گفت :

– تازه اگه افتخار بده و بچسه !

و باز صدای قهقهه ی مردها … .

اخم های شهاب درهم تنید و نگاهش فرو افتاد تا دست های مشت شده اش . هیچوقت آدمی نبود که به زن ها متلک جنسی بیاندازد و حالا از شنیدن این حرف ها واقعاً به خشم آمده بود ! دوست داشت مشتش را بکوبد وسط در و با داد و فریاد از آنها بخواهد خزعبلاتشان را ببرند جایی دورتر به زبان بیاورند !

بعد صدای ورود موتوری را به داخل باغ شنید … تمام تنش گوش شد !

معمولاً کسی که بیشتر با موتور رفت و آمد می کرد ، مجتبی بود ! تنها کسی که در بین این جماعت با او خوب بود و گاهی خبری از حال آیدا برایش می آورد .

متوجه شد که صدای خنده های بلند دیگران ته کشید و موضوع بحثشان پایان یافت . بعد صدای مجتبی را شنید :

– نه خسته ! پاسبانی خوش می گذره ؟!

شهاب شنید که ساسان گفت :

– از این ورا ببعی ؟! راه گم کردی ؟

به خاطر موهای فر مجتبی ، او را ببعی خطاب می کرد … ولی مجتبی آدمی نبود که از این شوخی ها برنجد :

– یه سر میزنم به شهاب !

شهاب صدای چرخیدن کلید در قفل را شنید … و همزمان صدای متلک ساسان را :

– آره داش برو ! دیوث خان رو در جریان اخبار جدید بذار !

در باز شد … مجتبی همان جلوی درگاهی پاسخ سردی به ساسان داد :

– گه نخور بی ناموس !

و وارد اتاق شد و در را بست . نگاهش گرفته و تیره و تار بود … ولی وقتی با شهاب چشم در چشم شد ، تلاش کرد لبخندکی بزند .

– چطوری پسر ؟!

شهاب سری بی هدف جنباند . هنوز زنده بود ! … و نمی دانست این زنده بودنش حالِ خوبی است یا بد !