* * *

از شدت درد و نفس تنگی برخواسته بود ..

توان قورت دادن اب دهانش را نداشت

گوش هایش …

پیشانی اش …

قفسه سینه اش داشت میسوخت

آوای ضعیفی از حنجره اش بیرون میاید

از صدای ناله اش

هاکان پلک میکند .

به سمتش مچرخد

سر از روی بالش بلند میکند و بالا تنه اش را سمت اویی که روی تخت مچاله شده و به خود میلرزید میکشد ..

دست سمتش پیش میبرد

بازویش را میگیرد و صدا میزند

– مانلی ..

کف دست روی پیشانی اش میگذارد

هنوز هم کمی داغ بود ..

باز هم صدایش میزند و اینبار میپرسد

– سردته؟

پاسخی که نمیگیرد

بیخیال سوال و جواب کردن میشود

دست قرار گرفته اش روی بازوی او را پشت کمرش سر میدهد و تن لرزانش را سمت خود میکشد

#پارت_صدونودوهشت

هوش و حواسی نداشت …

مچاله شده بود درآغوش او …

چنین اتفاقی در بیداری هرگز نمی افتاد

چرا که او حتی یک لحظه ام حاضر نمیشد در کنار مردی بخوابد که رابطه بینشان پایبند شرط و شروط بود

قطعا پلک که باز میکرد

هوش و حواسش ک سر جا می آمد

از این شرایط گله مند میشد

یا شاید هم از هاکان شکایت میکرد

که اصلا چرا وارد اتاقش شده است …

چرا باید کنارش میخوابید…

هر چند که هاکان نسبت به این اتفاق پیش آمده و همین درآغوش گرفتن ساده کاملا عادی برخورد میکرد

تمام احساسات در لحظه او نسبت به مانلی ترحم بود

دلسوزی بود

هیچ حس دیگری به او نداشت

#پارت_صدونودونه

با ناله و گلو درد شدیدی از خواب برخاسته بود.

به قدر هم گیج و منگ میزد که متوجه اطرافش  نبود.

توان تکان خوردن نداشت

هاکان از تخت پایین آورده بودش …

فکر میکرد امروز صبح حالش بهتر شود

اما بهتر که نه بدتر هم شده بود

– بشین اینجا لباساتو بیارم بپوش بریم دکتر ..

مخالفتی نمیکند

روی صندلی که می نشیند هاکان سوی کمد داخل اتاق می رود و همراه با مانتو و شلواری که انتخاب میکند یک ست لباس زیر هم برایش برمیدارد .

لباس ها را گوشه تخت می اندازد و ابتدا کمکش میکند تا برخیزد .

او که بلند میشود

بی آنکه فرصت حرف زدنی دهد دست زیر لبه های تیشرتش میبرد و آن را بالا میکشد …

مانلی به تقلا می افتد و اما هاکان بی اهمیت به آن بالاتنه برهنه سوتینی که برایش آورده بود را برمیدارد و پشت سر او قرار میگیرد.