چرا همه جوره داشت آزارم میداد…

اونقدر غرق در فکر کردن به بدبختی ها و گرفتاری ها و گریه کردن و اشک ریختن بودم که متوجه نشوم فرزاد اومده داخل اتاق.
و اینو وقتی متوجه شدم که نشستنش رو روی تخت احساس کردم.

دستمو گرفت و عاجزانه گفت:

-گریه نکن…لطفا!

اصلا فکر نمیکردم بخواد بیاد اینجا.
از حضورش توی اتاق جاخورده بودم.
سرم رو به آرومی بالا آوردم و با صورت خیس اشکم بهش خیره شدم.
دیگه حتی داشتن یکی مثل اون هم خوشحالم نیمکرد.
فقط دلم میخواست آزاد باشم.
رها باشم…
اصلا آواره باشم اما برنگردم به اون خونه !
دستمو زیر چشمهای خیسم کشیدم و گفتم:

-این گریه ها بخاطر تو نیست! پس عذاب وجدان نگیر و برو بخواب!
واسمم دل نسوزون…من به دلسوزی تو و دیگران هیچ…

حرفمو با عصبانیت قطع کرد و گفت:

-خوب میدونی که هیچوقت واسه تو دل نسوزوندم و نخواهم سوزوند!
لطفا دیگه این جمله رو هیچوقت تکرار نکن…هیچوقت!

دوباره دستم رو زیر چشمهام کشیدم.
نمیخواستم اون یا حتی هر کسی دیگه ای منو توی این حالت رقت انگیز ببینه.
از لبه ی تخت بلندشو و به سمت میز چسبیده به دیوار که روی اون میشد تعداد زیادی ادکلن و خوشبو کننده دید ، جعبه ی دستمال کاغدی رو برداشت و همزمان بی مقدمه و بدون توضیح کاملی گفت:

ی دستمال کاغدی رو برداشت و همزمان بی مقدمه و بدون توضیح کاملی گفت:

-من همین الان هم دارم!

اینو گفت و قدم زنان اومد سمت منی که هنوزهم اشکهام از چشمهام روی صورتم سرازیر میشدن.
برگهای سفید دستمال رو به سمتم گرفت و بعد از اینکه رو به روم نشست گفت:

-ازم پرسیدی اگه زن فرهاد نبودی میتونستم دوستش داشته باشم و جواب من اینه…

مکث کرد و خیره به چشمهام ادامه داد:

-من همین حالاش هم دوست دارم اما چطور میتونم اینو بهت بگم !؟
نامردتر از فرهاد نبودم اگه به زنش میگفتم من دوست دارم؟
به زنی که شوهر داره !؟
من از خودم متنفر میشم اگه زور بزنم زن یکی دیگه رو روز به روز به خودم علاقمندتر کنم که سیاهی لحظاتش بیشتر بشه و دل گرمیش به خودم بیشتر…
شیدا…
کمرمو نشکون!
ازم نخواه حرف دلمو بهت بزنم!
ازم نخواه به زن برادرم بگم دوست دارم!

برگهای دستمال کاغذی رو تو مشتم مچاله کردم.
چونه ام از بغض لرزید.
حتی این هم از بخت بد من بود.
اینکه باید بعداز ازدواجم شخص دلخواهم رو پیدا میکردم!
پوزخندی زدم و گفتم :

پوزخندی زدم و گفتم :

-بیخودی داری خودت رو تو زحمت اعتراف کردن میندازی!
فکر کردی من دوست دارم !؟
یا فکر کردی احساس تو به خودم برام اهمیت داره!؟ نه نداره…
دیگه هیچ چیز توی این دنیا برای من مهم نیست و اهمیت نداره حتی توووو…!

نفس عمیقی کشید و انگشتهاشو لا به لای موهای کوتاهش عقب و جلو کرد و بعد هم نگاهشو دوخت به زمین و گفت :

-کاش ازم متنفر بودی…

داد زدم:

-هستم!

سرش رو بلند کرد و با عصبانیت و صدای بلند گفت:

-نیستی…دوستم داری!
تا وقتی تو دوستم داری من عوضی هم به خودم اجازه میدم دل خوش کنم به داشتنت…کاش ازم نتنفر بودی…کاش متنفر بودی!

اونقدر با عصبانیت کلمات رو ادا میکرد که حس میکردم هر آن قراره منفجر بشه.
مثل کوهی از درد بود که کم کم داشت از دلش آتیش فواره میکرد.
به چشمهاش خیره شدم.
به صورتش…
وسط داد و بیدادهاش، وسط گله هاش رفتم سمتش و خودمو انداختم تو بغلش و دستهامو دور تنش حلقه کردم درحالی که احساس میکردم صدایی توی سرم میگه:

” بهش دل نبند….”