شهرام سیگارش که فقط چند پک بهش زده بود رو تو جاسیگاری شیشه ای روی میز خاموش کرد و بعد به احترام پدرش از جا بلند شد.
منم همنیطور!
دستپاچه بودم و هول و مضطرب!
نمیدونم چرا هنوز هم از چشم تو چشم شدن باهاش احساس خجالت و شرم بهم دست میداد!
سرم رو پایین انداختم و شروع کردم وررفتن با انگشتهای دستم تا وقتی که نزدیک شدن و اون لحظه با همون حالت پر شرم گفتم:

– سلام…

نه جواب سلام منو داد و نه جواب سلام شهرام رو.
شاید میخواست اینجوری بهمون بفهمونه از شدت دلخوریش کم نشده.
و خلاصه اینکه توپش همچنان از ما پر بود!
مامان با لبخندی عریض به آقا رهام اشاره کرد و گفت:

-خب! گل جمع هم اضافه شد بالاخره‌….

شهرام نگاهی قدر دان به مامان انداخت و گفت:

-ممنون از شما مستانه خانم…

مامان با غمزه خندید و گفت:

-خواهش میکنم شهراااام جانم…

اوه! چه جانم گفتنهایی تحویل شهرام‌میداد بابت اون انگشتر.
اشاره کرد سر جاهامون بشینیم و وقتی نشستیم خودش هم رو به رومون نشست.
کنار مامان و مشرف به ما!

واقعا امیدی به اومدنش نداشتم چون تقریبا مطمئن بودم چشم دیدن من و شهرام رو نداره.دستکم الان نداره!
اولین چیزی که گفت این بود:

-شما دوتا خیلی پررویین خیلی !

چون اینو گفت حس کردم یه سطل آب یخ ریختن رو سرو صورتم…