(امیر)

– من از هواپیما می‌ترسم.

با چشم گرد شده بهش نگاه می‌کنم.

– الان که هواپیما بلند شده داری می‌گی؟

چشماشو بهم فشار می‌ده.

رنگش پریده و روی پیشونیش دونه های درشت عرق نشسته.

هواپیما تکون خفیفی می‌خوره که جیغ دیارا بلند می‌شه.

پیرهن منو چنگ می‌زنه.

– حالت… حالت… تهوع… دارم…

ترسیده نگاهش می‌کنم.

– رو من نیاری بالا…

لباشو محکم بهم فشار می‌ده.

پاکت های حالت تهوع رو از کیسه‌ی چسبیده به صندلی جلوییم برمی‌دارم.

– بیا… خواستی بیاری بالا تو این بیار.

پاکت رو می‌گیره جلو دهنش و چندبار داخلش نفس عمیق می‌کشه.

– آرامبخش می‌خوای؟

چشمای بی حالشو بهم می‌دوزه و سر تکون می‌ده.

یدونه قرص آرامبخش می‌دم بهش.

طولی نمی‌کشه که خوابش می‌بره.

دوساعت می‌گذره و من دیگه کم کم حوصله‌م سر می‌ره.

با نگاهی شرورانه به دیارا که معصومانه غرق خوابه نگاه می‌کنم.

با ناراحتی زمزمه می‌کنم:

– منو ببخش دیارا… ولی حوصله‌م سر رفته.

اول دستمو جلوی صورتش تکون می‌دم و وقتی از خواب بودنش مطمئن می‌شم؛ با دو دستم شونه‌ش رو می‌گیرم و تند تند تکونش می‌دم.

با لحنی هراسون زیر گوشش تقریبا بلند می‌گم:

– پاشو دیارا. پاشو هواپیما داره سقوط می‌کنه… پاشو حلالیت بطلب… پاشو زن.

چشماش تا حد آخر باز می‌شه.

مثل گربه دسته های صندلیش رو چنگ می‌ندازه و تکه تکه نفس می‌کشه.

منقطع و لرزون، جوری که هرلحظه ممکنه بزنه زیر گریه می‌گه:

– اشهد و ان لا اله الا الله… اشهد و ان محمد رسول الله… اشهد و….

در حالی که دارم جون می‌کنم جلوی خنده‌م رو بگیرم، با نگرانی می‌گم:

– وصیتی چیزی نداری؟ بگو شاید من زنده موندم…

با همون بغض در حال ترکیدن سرشو بالا می‌گیره و می‌گه:

– خدایا این امیر رو به دین کفار محشور بگردان… همنشین شمر و یزید بشه آمین… قبل از منم بمیره من حسرت نخورم.

نیشم دیگه باز می‌شه.

بیشتر از این نمی‌تونم خودمو کنترل کنم.

– بنام خداوند بخشنده مهربان

شب بخیر خانم ها و آقایان.

با درود به روان پاک بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و با آرزوی سلامتی و طول عمر مقام معظم رهبری ، از طرف شرکت هواپیمایی….

وقتی مهماندار اعلام می‌کنه که داریم فرود میایم و کمربندهامون ببندیم و صندلی ها رو از حالت خوابیده خارج کنیم؛ دیارا فقط نگاهم می‌کنه.

بی معنی لبخند می‌زنم.

– خوب هستین شما؟

پلک راستش می‌پره.

– امیر؟

آب دهنم رو قورت می‌دم و می‌خندم.

– جان؟