دنیز با اخم نگاهشون کرد و با حرص رو به البرز گفت:

-بهتر از تو بودم که داشتی مارو از بالکن طبقه دوم پرت میکردی پایین که ببینی دور سرمون ستاره و کبوتر میاد یا نه….

البرز زودتر از همه خودش غش کرد از خنده و منم پق خنده رو زدم اما وسطش سرفه ام گرفت و به سرفه افتادم….

البرز پهن زمین شد از خنده اما کیان و دنیز که اون ها هم داشتن می خندیدن، با هول اومدن طرفم:

-ای وای چی شد..

دستم رو به سختی بلند کردم و به پاتختی کنارم اشاره کردم:

-اس..اسپری..

کیان سریع اسپری رو برداشت و برام زد و درحالی که لبخند روی لبم بود نفس کشیدم و حالم که بهتر شد دوباره اروم خندیدم….

البرز خندون نگاهم کرد:

-بهتری؟..

سرم رو تکون دادم که البرز رو به دنیز کرد و با ذوق گفت:

-اینو چرا خودم یادم نبود..تو که تعریف کردی یادم اومد..وای جدی جدی داشتم می انداختمتون پایین….

دنیز با خنده چشم غره ای بهش کرد و همون موقع مامان با هول وارد اتاق شد:

-چی شد..پرند..

وقتی نگاهش به چهره های خندون ما افتاد، نفسی کشید و چشم غره ای بهمون رفت:

-مگه بچه هستین..قلبم کنده شد..

بعد جلوتر اومد و گفت:

-بهتری؟..

دنیز دستمال رو از روی پیشونیم برداشت و مامان دستی به صورت و گردنم کشید و گفت:

-خداروشکر تبت کمتر شده..

بعد به بچه ها نگاه کرد و گفت:

-برم یه شربتی چیزی بیارم بخورین..

بچه ها کمی تعارف کردن و مامان از اتاق رفت بیرون..

لرز دوباره تو بدنم نشسته بود..پتو رو کشیدم بالا تا گردنم و به دنیز گفتم:

-دیگه دستمال خیس نذار..لرزم میگیره..

سرش رو تکون داد و کیان گفت:

-کاش میومدی می رفتیم دکتر، خیال ما هم راحت میشد..اخه چی شد یه دفعه؟…

نفسی کشیدم و چونه ام رو هم بردم زیر پتو و لب زدم:

-بعدا براتون تعریف می کنم..الان نمی تونم..

دنیز دستم رو گرفت و گفت:

-باشه..فعلا اگه میتونی یکم بخواب..

سرم رو تکون دادم و چشم های داغ و سوزانم رو بستم..

بچه ها تا جایی که می تونستن، اروم حرف می زدن که من بتونم بخوابم…

کمی که گذشت، هنوز بیدار بودم اما چشم هام بسته بود و فکر و خیال های زیادی تو سرم می اومد و می رفت…

بچه ها که فکر کردن من خوابم برده، اروم بلند شدن و از اتاق رفتن بیرون…

نمی دونستم باید چکار کنم..هیچ ایده ای نداشتم که چه طوری از این بدبختی جدید نجات پیدا کنم…

خودم رو زیر پتو جمع کردم و به پهلو شدم..

شاید باید با مامان حرف میزدم و بهش می گفتم دیروز چه اتفاقی افتاده و اقاجون چه حرف هایی بهم زده بود….

از طرفی هم از خودم حرصم گرفته بود که بهش جوابی نداده بودم و تو سکوت به حرف هاش گوش دادم و بعد هم خداحافظی کردم و اومدم خونه…..

فشار عصبی که با حرف هاش بهم وارد کرده بود، باعث شد به این حال و روز بیوفتم…

شاید اگه پدرم زنده بود، کسی جرات نمی کرد اینجوری برام تصمیم بگیره و من رو عروسک خیمه شب بازی خودشون بکنن….

می دونستم همه ی اینها کار اون کاوه ی عوضیه و اون این نقشه هارو کشیده بود…

می دونست من رو حرف اقاجون نمی تونم حرف بزنم و از طرفی خودشم حرفش توسط اقاجون خونده میشد….

کلافه پتو رو کمی عقب زدم و تو جام جابه جا شدم..

هرلحظه که بهش فکر می کردم، انگار حالم بدتر میشد و تمام تنم به عرق می نشست…

دستی به پیشونیم کشیدم و با صدای الارم پیامک گوشیم، دستم همونجا روی پیشونیم از حرکت ایستاد….

گوشه ی لبم رو جویدم و خواستم بی خیالش بشم اما حسی مانع شد…

دست دراز کردم و گوشی رو از روی پاتختی برداشتم و رمزش رو وارد کردم…

شماره ناشناس بود و نمی شناختمش..

پیامکش رو باز کردم و ابروهام اروم اروم بالا رفت و با تعجب خوندمش…

“بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست

آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست

همچو عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست”