***************************************

تازه از سر کار برگشته بودم و بعد از ناهار، توی اتاقم و روی تخت دراز کشیده بودم و تو چرت بودم….

زندگی به روال سابق برگشته بود و همه چیز شده بود مثل روزهایی که هنوز با سورن اشنا نشده بودیم….

همه چیز مثل گذشته بود جز من..

این حال من بود که تغییر کرده شده بود و هرروز بی قرار و بی قرارتر میشد…

کلافه تو جام جابه جا شدم و لای چشم های خمارم رو باز کردم…

فکر و خیال های تو سرم اجازه نمیداد خوابم ببره..هرلحظه از یه شاخه به شاخه ی دیگه می پرید و حالم رو بدتر می کرد….

خصوصا که مامان گفت امروز صبح سورن بهش زنگ زده و حالمون رو پرسیده…

درکنار دلتنگی زیاد، دلخور هم بودم..

چرا به من زنگ نمیزد؟..چرا از خودش شماره ای بهم نمیداد؟…

می دونستم اون مثل من نیست و دلیلی نداشت هرروز بخواد بهم زنگ بزنه و باهام در ارتباط باشه…

نمی دونم چرا دلخور بودم..دلیل موجه ای برای ناراحتیم نداشتم..اون که به من تعهدی نداشت…

همه ی اینارو می دونستم اما بازم ته دلم، توقع این همه بی خبری و بی محلی رو نداشتم…

مامان گفت حالش خوب بوده و خیالم راحت شد که حداقل اون خوبه…

روزها عکس هایی که توی گوشیم، باهم گرفته بودیم رو ورق میزدم و بغض بزرگ تو گلوم رو قورت میدادم….

دلم پر پر میزد واسه اینکه یک بار دیگه ببینمش..

نفسی کشیدم و با بلند شدن صدای گوشیم، سرم رو چرخوندم و دستم رو دراز کردم سمت عسلی و گوشی رو برداشتم….

نگاهم بهت زده به شماره روی گوشیم خیره موند و دلم هرهر ریخت…

اقاجون بود و من احساس کردم یهو سرم داخل یک ظرف اب داغ فرو رفت…

می دونستم باهام چکار داره اما نمی دونستم باید چی بهش بگم…

از جا پریدم و گوشی به دست از اتاق دویدم بیرون..

با دلهره مامان رو صدا کردم:

-مامان..مامان کجایی؟..

صداش رو از داخل اتاق شنیدم:

-اینجام پرند..چی شده؟..

دویدم سمت اتاقش و در رو به ضرب باز کردم..

جلوی در باز کمدش ایستاده بود و پشت به در اتاق بود که با وحشی بازی من با ترس چرخید طرفم….

با وحشت نگاهش کردم و گوشی رو بالا گرفتم:

-اقاجون زنگ میزنه..

چشم هاش گرد شد و متعجب گفت:

-خب زنگ بزنه..جواب بده ببین چیکار داره..

دست ازادم رو محکم کوبیدم تو پیشونیم و به خودم لعنت فرستادم که چرا تا الان موضوع رو براش تعریف نکردم….

لبم رو محکم گزیدم و کم مونده بود بزنم زیر گریه:

-مامان..یه چیزی شده..

با ترس راه افتاد طرفم و بازوم رو گرفت و کشید سمت تختخوابش و من رو روش نشوند و خودش هم کنارم نشست….

دستم رو توی دستش گرفت و با ارامش گفت:

-باشه عزیزم..اروم باش..چند نفس عمیق بکش..

چشم هام رو بستم و تند تند نفس کشیدم..

تماس قطع شده بود و می دونستم دوباره زنگ میزنه..

چشم هام رو باز کردم و به مامان خیره شدم که لبخنده محوی زد و اروم گفت:

-خیلی خب..حالا اروم تعریف کن ببینم چی شده..

مضطرب و با صدایی که به شدت می لرزید، شروع کردم به تعریف کردن اون روزی که کاوه اومد دنبالم و بردم پیش اقاجون….

صورت مامان هرلحظه بیشتر توی هم میرفت و چشم هاش برزخی میشد…

حرف های اقاجون رو که براش گفتم، اخم هاش شدید تو هم فرو رفت و دستم رو محکم فشرد…

حرفم که تموم شد، زدم زیر گریه و نالیدم:

-مامان..مامان من حالا چیکار کنم؟..

مامان محکم و حمایت گرانه کشیدم تو بغلش و با اطمینان گفت:

-نگران نباش..مگه من به همچین چیزی اجازه میدم..تورو به هیچ کاری نمی تونن مجبور کنن..مگه از رو جنازه ی من رد بشن..اروم باش..بسپارش به من…..

دست های مامان از عصبانیت به لرزش افتاده بود و به سختی داشت خودش رو کنترل می کرد…

با بلند شدنِ دوباره ی صدای گوشیم، تو جام پریدم و با وحشت به مامان نگاه کردم…

پلکی زد و گوشی رو از تو دستم بیرون کشید و من با ترس صداش کردم:

-مامان..میخواهی چیکار کنی؟!…

-تو همینجا بشین..من باهاش حرف میزنم..

تماس رو قبل از اینکه قطع بشه وصل کرد و درحالی که گوشی رو کنار گوشش می گذاشت، از جاش بلند شد و محکم جواب داد:

-الو..سلام..