***

– این مادیانِ زیبا رو ببین ! از نژاد آخال تکه ! اصیل … چابک … باهوش ! قدش صد و پنجاه و چهار سانتی متره ! بی نظیره ، ولی کمی سرکش !

رشید نچی گفت و نگاهش را بی حوصله از اسب گرفت :

– نچ ! اسب سرکش به درد نمی خوره ! داری پولت رو هدر می دی عماد !

ولی نگاه عماد مجذوب مادیان سمند و خوش قد و بالا بود . با اینکه به اسب ها علاقه داشت ، ولی می توانست قسم بخورد این حیوان ، زیباترین اسبی است که تا به حال چشم هایش دیده .

افسار چرمی را از مربی گرفت و بدون اینکه یک لحظه نگاهش را از حیوانِ با شکوه بردارد … گفت :

– من مادیانهای سر کش رو دوست دارم ! خوشم میاد که وقت بذارم و رامشون کنم !

و یک قدم به جلو برداشت .

واکنش اسب … صاف گرفتن گوش هایش و بی قراری بود . عماد پا پس نکشید .

– آروم باش دخترِ خوب ! … آروم بگیر !

و یک قدم دیگر …

اسب با بی قراری سرش را تکان داد و دو پایش را به زمین کوبید . عماد لبخند زد و کف دستش را به اسب نشان داد .

– ببین ! میخوام نوازشت کنم ! اجازه می دی ؟ هووم ؟!

اسب باز هم ناآرامی کرد ، ولی وقتی عماد با احتیاط دستش را روی پیشانی او گذاشت … بی حرکت شد .

لبخند عماد عمق گرفت .

– آفرین طلا ! آفرین دختر خوب !

رشید پرسید :

– طلا دیگه چیه ؟!

عماد پاسخی به او نداد … در واقع تصمیم گرفته بود نام مادیان عزیزش را طلا بگذارد ! این اسم هم برازنده ی رنگش بود و هم برازنده ی قیمت نجومی اش !

ارتباط چشمی اش با طلا را حفظ کرد و باز مشغول نوازش گردن و زیر گوش او شد . ولی بعد از یک دقیقه … اسب رم کرد .

مربی بلافاصله دست به کار شد :

– هِی … آروم باش !

افسار را از عماد گرفت و سعی کرد آن را مهار کند .

عماد دو قدمی به عقب برداشت … همچنان که شیفته وار به ناآرامی های اسب نگاه می کرد ، برای خودش سیگاری گیراند .

– خیلی خوشگله رشید ، نیست ؟! میخوام بخرمش !

رشید نگاه سر در گمی به او انداخت .

– سر در نمیارم عماد ! اینهمه پول بی زبون رو میخوای بدی برای این اسب ؟ … آخه به چه دردت می خوره ؟! … به خاطر زانوت هم که نمی تونی خوب سوار کاری کنی !

عماد چپ چپی نگاهش کرد … رشید دست هایش را به حالت تسلیم بالا گرفت :

– خیلی خب … تسلیم ! پولا مال خودته … اصلاً بریزشون توی چاه توالت ! … ولی اگه از دیدنِ دختر قشنگت سیر شدی … بیا بریم !

– کجا ؟!

– بچه ها به خاطر تولدت برات سوپرایز تدارک دیدن !

عماد اخم کرد و هم زمان لبخند زد :

– رشید … تو می دونی من از سوپرایز شدن خوشم نمیاد !

– نترس بابا ! قرار نیست یه هفت تیر توی سرت خالی کنن !

عماد گفت :

– از کجا معلوم ؟!

و خندید … .

***

رستورانِ باشگاه سوارکاری معمولا خلوت بود . ولی آن روز ، سوم فروردین … شلوغ تر از قبل به نظر می رسید .

هفت هشت مرد جوان دور میزی نشسته بودند و حرف می زدند . شهاب هم آنجا بود … با انگشتانی درهم گره خورده روی میز و نگاهِ رو به پایینش … خیلی کم در گفتگو شرکت می کرد .

سکوتش آنقدر توی ذوق می زد که مجتبی با سقلمه ای به پهلویش … یواشکی گفت :

– چته تو ؟ … عین ننه مرده ها رفتار می کنی ! … تولد رئیسه ! بخند !

شهاب نگاه کرد به او … و به زور دو طرف لبهایش را به لبخندی تصنعی کش آورد . مجتبی مشتش را به نشانه ی تایید به میز کوبید :

– آفرین پسر همینه ! رئیس اگه حس کنه دلت با این کار نیست … خیلی راحت سرت رو می کوبونه به طاق ! تو که اینو نمی خوای ؟

شهاب تند نگاهش کرد … معلوم بود که نمی خواست ! او به این مردِ رئیس نام … به پولی که با دست و دل بازی به آدم های زیر دستش می داد ، احتیاج داشت .

برای اینکه بتواند برای آیدای قشنگش عروسی بگیرد … برلی اینکه به او برسد … بتواند خانه ای مستقل رهن کند … .