برزگر گفت :

 

– من گزارش رو منگنه کردم لای پرونده ، دادم رفت ! نمی دونستم خانم سلطانی یادش رفته …

 

با خشم و نفرت … کلمات را تقریباً توی صورتش تف کردم :

 

– داری دروغ می گی ! داری دروغ می گی !

 

الکی لب ورچید و آستین کت پالیزی را گرفت و نالید :

 

– وای ! آقای پالیزی !

 

پالیزی از کوره در رفت … صدایش را از قبل بالاتر برد :

 

– بسه خانم سلطانی ! خجالت بکش ! حواست پرته ، کارت رو درست انجام نمی دی … خیلی بیخود می کنی سر کار میای !

 

حس می کردم کسی تف کرده توی صورتم … درست به همان اندازه حس حقارت می کردم . بغض سنگینی راه نفسم را گرفت … ولی شکسته نمی شد . محدثه به صورت من نگاه کرد و نمی دانم در چشمانم چه دید که با نگرانی گفت :

 

– آقای پالیزی تو رو خدا کوتاه بیاید !

 

ولی حالا اگر پالیزی لعنتی و برزگرِ کثیف هم کوتاه می آمدند … من بی خیال نمی شدم ! به حالتی هیستریک و خفه خندیدم و با نفرتی که از چشمانم شره می کرد … گفتم :

 

– من حواسم پرته آقای پالیزی ؟ … من یا شمایی که از صبح تا شب مشغول بگو بخند با این برزگر هستید !

 

برزگر هینی کشید و پالیزی چشمانش گرد شد . احتمالاً من اولین نفری بودم که روابط بیش از حد حسنه یشان را به رخ می کشیدم ! هر چند می دانستم دارم شغلم را از دست می دهم و گند می زنم به همه چیز … ولی ادامه دادم :

 

– بهتره با من درست صحبت کنی آقای پالیزی ! من عین این آت و آشغالای دور و برت نیستم که بیخودی مجیزت رو بگم !

 

با حرکت سر اشاره کردم به برزگر و بعد با تندی کشوی میزم را باز کردم . محدثه و زهرا رسماً لال شده بودند . پالیزی گفت :

 

– چ… چه غلطی گفتی ؟!

 

از عصبانیت به لکنت افتاده بود . دستم را فرو بردم توی شکم کشو و هر چه وسیله داشتم جگع کردم و ریختم توی کیفم … .

 

– درست حرف بزن پالیزی !

 

کیفم را روی شانه ام انداختم و از کنارش رد شدم و از اتاق بیرون رفتم … نفسم گرفته بود ، داشتم خفه می شدم . پالیزی پشت سرم آمد و صدایش را انداخت توی سرش :

 

– من اگه گذاشتم تو برگردی سر کارت … از سگای توی کوچه کمترم !

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_399

 

 

حالا دیگر تماشاچی هم داشتیم … تعدادی از کارکنان بخش مالی از اتاقشان زده بودند بیرون تا از قیل و قال ما سر در بیاورند .

 

انگار راه گلویم را با سرب داغ پر کرده بودند که اینقدر زجر آور نفس می کشیدم . داشتم از درون از هم می پاشیدم … ولی همچنان به کولی بازیم ادامه دادم :

 

– چه اعتماد به نفسی داری پالیزی … واقعاً فکر کردی من حاضرم جایی کار کنم که یکی عین تو سرپرستم باشه ؟!

 

پالیزی کم مانده بود سکته کند … مشت هایش را بی هدف در هوا تکان داد و تلاش کرد چیزی بگوید :

 

– تو … تو دختره ی …

 

– من استعفا می دم … ولی قبلش خیلی چیزا رو برای مدیریت روشن می کنم !

 

با اعتماد به نفس کامل سرم را بالا گرفتم و از راهرو عبور کردم . صدای بد و بیراه گفتن های پالیزی ناخن روی اعصابم می خراشید و باعث می شد همان تعداد کارمندانی که تا الان سرشان گرم کار بود هم بریزند بیرون .

 

سنگینی نگاه دیگران را روی خودم حس می کردم … بغض داشت خفه ام می کرد . بدتر از آن ، فکر غمگینِ از دست دادن کارم … .

 

قدم های آخر را سریع تر برداشتم و خودم را تقریباً پرت کردم توی سرویس بهداشتی خانم ها .

 

نفس های عمیق و پی در پی …

 

کیفم را به گیره ی دیوار آویختم و شیر روشویی را باز کردم … و چند مشت آب سرد توی صورتم ریختم . مدام در دلم تکرار می کردم : آروم باش ! آروم باش ! آروم باش !

 

ولی این دلداری ها هیچ افاقه ای نکرد . جریانِ گرمِ اشک هایم را روی صورت خیسم می توانستم حس کنم … چند لحظه بعد به هق هق افتادم .

 

کارم را از دست داده بودم ! … کاری که اینقدر سخت پیدا کرده بودم … کاری که به حقوقش وابسته بودم را از دست داده بودم .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_400

 

 

نمی دانم چند دقیقه گذشت تا بلاخره موفق شدم کمی به خودم مسلط شوم . شیر آب را بستم و صورتم را با دستمال کاغذی خشک کردم و بعد از چند نفس عمیق … از دستشویی خارج شدم .

 

با دیدن زهرا و محدثه پشت در دستشویی … یک لحظه خشکم زد .

 

– شما اینجایید ؟

 

زهرا گفت :

 

– دنبالت بودیم ! بچه ها گفتن اومدی توالت !

 

و با نگاهی پر ترحم به چشم های سرخم … گفتم :

 

– چی شده مگه ؟

 

– از مدیریت فرستادن دنبالت … گفتن بری بالا !

 

هووف !

چشم هایم را بستم و نفس عمیقی کشیدم . پالیزی خیلی زودتر از آن چه تصور می کردم برای توبیخ و اخراجم دست به کار شده بود ! محدثه دست گذاشت روی شانه ام و با ناراحتی گفت :

 

– اصلاً خودتو نباز آیدا جان ! به مهندس سمیعی بگو پالیزی چقدر بد باهات حرف زده ! … حتی اگه لازم باشه من و زهرا شهادت می دیم !

 

و با نگاهی به زهرا … زهرا با تردید سری جنباند . پوزخند تلخی زدم و گفتم :

 

– خیلی ممنون … ولی عمراً شما دو تا رو هم مثل خودم از نون خوردن نمیندازم !

 

باز هم نفس عمیق دیگری کشیدم … با ژست فرمانده ی شجاعی که سعی دارد به سربازانش شجاعت درس بدهد ، ادامه دادم :

 

– من دیگه می رم ! فعلاً !

 

و با چانه ای بالا گرفته … راه افتادم به طرف آسانسور … .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_401

 

طبقه ی بالا بر خلاف بخش ما ، کاملاً خلوت و ساکت بود . من حتی منشی را پشت میز ندیدم . تنها صدای گفتگویی از پشت یکی از درها به گوش می رسید … .

 

کمی که جلوتر رفتم … برزگر را هم دیدم ! … از دیدنش جا خوردم … نشسته بود روی یک صندلی و ریز ریز اشک می ریخت .

 

برق خشم در چشم های خیسش نشست :

 

– خیالت راحت شد روانی ؟! … سر یک دونه کپی همه مون رو به فنا دادی ! می مردی اگه اون کپی بی صاحاب رو گردن می گرفتی ؟!

 

خنده ام گرفته بود از تضادِ لحنش با خودم و آن همه عشوه ای که همیشه برای پالیزی می ریخت . به سختی جلوی خنده ام را گرفتم و گفتم :

 

– چرا گردن بگیرم ؟ عاشق چشم و ابروتم مگه ؟! … بعدشم … تو چرا به فنا بری ؟!

 

او که پالیزی جانش مثل کوه پشت سرش بود … محال بود بگذارد آب در دلش تکان بخورد !

 

ولی گریه ی برزگر چیز دیگری را نشان می داد !

 

گیج شده بودم … صدای گفتگو پشت در اتاقِ مهندس سمیعی کمی شدت گرفته و به حالت جر و بحث در آمده بود . از برزگر عبور کردم و با چند  قدم بلند خود را پشت در اتاق رساندم . دستم را بالا بردم تا در بزنم … ولی صدای پالیزی توجهم را سخت مشغول کرد .

 

– شما متوجه نیستی مهندس ! از روز اول که دست این دختره رو گرفتی آوردی گفتی با مدرک کاردانی استخدامه ! … الانم منو داری توبیخ میکنی که چرا باهاش بی احترامی کردم ؟! …

 

مهندس سمیعی با لحن تندی پاسخش را داد :

 

– این دختره امانته پیش من !

 

– من مسئولشم ! اگه بخواد جلوی همه بهم بد و بیراه بگه و باز فردا برگرده سر کارش …

 

 

♨️♨️♨️♨️

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_402

 

 

صدای مهندس سمیعی یک پرده بالاتر رفت :

 

– اون بد و بیراه بگه ؟ … اون یا تو ؟ … آخه مرد حسابی …

 

ضربان قلبم به صورت وحشتناکی تند شده بود . هیچ از حرف هایشان سر در نمی آوردم ! حالا دیگر کاملاً به در چسبیده بودم تا حتی یک کلمه از صحبت هایشان را از دست ندهم .

 

مهندس سمیعی پرسید :

 

– به من راستش رو بگو ، آقای پالیزی ! به این دختره حرفی زدی تا حالا ؟!

 

پالیزی سست شده و هاج و واج پاسخ داد :

 

– چه حرفی آخه ؟!

 

– شوخی رکیک کردی باهاش ؟ متلک جنسی انداختی ؟ چیزی گفتی بهش بر بخوره ؟!

 

پالیزی سکوت کرد … و من چقدر دوست داشتم صدایم را بالا ببرم و خاطره ی روز اولِ کاری ام را تعریف کنم که چطور به یک عدد هشتاد و پنج توی کد ملی ام گیر داده بود و هر هر می خندید و من می فهمیدم منظور بدی دارد ! … و البته خیلی خاطرات دیگر از آن اوایل ! …

 

ولی صدای سمیعی … من را رسماً مانند صاعقه زده ها خشکاند .

 

– وای پالیزی … بدبختمون کردی ! … بدبختمون کردی پالیزی !

 

پالیزی حالا دیگر موش شده بود :

 

– چیکار کردم مگه ؟ من کاری نکردم !

 

– اگه بره به کسی بگه ، چی ؟! … اگه بگه اینجا باهاش شوخی جنسی کردن …

 

گرما از زیر یقه ی لباسم تنوره کشید . به چه کسی می گفتم ؟! … چرا این آدم یک مدلی حرف می زد که من اصلاً نمی فهمیدم ؟! من اگر قدرت بدبخت کردن کسی را داشتم که اول سوده را بدبخت می کردم ! … من خودم بدبختِ دو عالم بودم !

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_403

 

 

سخت مشغول استراق سمع بودم که صدای تیک تیک پاشنه های کفشی را از پشت سر شنیدم . به سرعت گوشم را از در جدا کردم و به عقب چرخیدم .

 

منشی برگشته بود و با چنان حالتی نگاهم می کرد … که معلوم بود من را حین فالگوش ایستادن دیده است ! … اما من گیج تر از آن چیزی بودم که بخواهم خجالت بکشم .

 

منشی به سمت اتاق مهندس سمیعی آمد و با چشم غره ی غلیظی به من … در اتاق را باز کرد .

 

– جناب مهندس … خانم سلطانی اومدن !

 

– بفرستیدشون داخل !

 

منشی چشمی گفت و در را همانطور نیمه باز رها کرد و برگشت به طرف میزش .

 

نفس عمیقی کشیدم ، بند کیفم را روی شانه ام مرتب کردم و بعد وارد اتاق شدم .

 

– سلام ، عصرتون بخیر !

 

صدایم اندکی می لرزید … مطمئن بودم رنگ رخم هم پریده ! مهندس سمیعی با لحنی محترمانه تر از آنچه تصورش را داشتم ، از من استقبال کرد :

 

– عصر شما هم بخیر خانم سلطانی ! بفرمایید بنشینید !

 

به صندلی های اداری که دور میز کنفرانسِ بزرگ چیده شده بود اشاره کرد و بعد رو به پالیزی ادامه داد :

 

– شما بیرون تشریف داشته باشید … صداتون می کنم !

 

چهره ی پالیزی به حالتی بود که فکر می کردم اعتراض می کند … ولی بعد از مکثی کوتاه ، نفس عمیقی کشید و از اتاق خارج شد . همینطور سر جا ایستاده بود و در ذهنم دنبال پاسخی برای همه ی این چیزهای عجیب می گشتم … که مهندس سمیعی باز من را خطاب قرار داد :

 

– بفرمایید خانم … چرا ایستادین ؟!

 

خودش زودتر از من نشست و من هم یکی از صندلی های نزدیک به او را عقب کشیدم و نشستم … کف دستم را روی زانویم کشیدم و خیره به دهان او … برای شنیدن حرف هایش … .

 

🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_404

 

– پیش پای شما با آقای پالیزی حرف می زدم ! … در مورد پیشامد امروز و سوتفاهمی که رخ داد … همه چی رو توضیح داد !

 

لب هایم را روی هم فشردم . با تموم تلاشم می خواستم شجاع باشم … ولی جانم داشت در می رفت .

 

– میشه منم یه چیزی بگم ؟

 

– بفرمایید !

 

– در مورد اون کپی … من واقعاً مقصر نیستم ! خانم بزرگر …

 

پلکی زد … نگاهش حالت عجیبی داشت !

 

– کپی ؟! کدوم کپی ؟! … اصلاً این چیزا اهمیتی نداره !

 

بدون اینکه بتوانم چیزی بگویم … فقط نگاهش کردم . مهندس سمیعی ادامه داد :

 

– من برای این گفتم بیاید اینجا … که اگه آقای پالیزی خدایی نکرده چیزی به شما گفته … یا کاری کرده …

 

انگشتانش را درهم گره زد و شصت هایش را به حالت عجیبی دور هم چرخاند . مثل اینکه می خواست چیزی به من بفهماند و در عین حال … دوست نداشت مستقیماً چیزی بگوید .

 

– چی مثلاً ؟!

 

– هر چی ! … خلاصه که اگه اسائه ی ادبی کرده به شما …

 

– نه !

 

هر چند چیزی که آن روز بین من و پالیزی گذشت ، فراتر از اسائه ی ادب … قهوه ای کردن همدیگر بود . ولی غریزه ام به من هشدار داد که همه چیز را انکار کنم … . سمیعی با حرارت از پاسخ من استقبال کرد :

 

– خدا رو شکر ! … خدا رو شکر !

 

در سکوت فقط نگاهش کردم … چه چیزهای عجیبی می شنیدم و می دیدم ! … اما چرا حس می کردم این مرد از چیزی واهمه دارد ؟! …

 

حس عجیبی راه گلویم را سد کرده بود . باید از او می پرسیدم دلیل رفتارش را ؟ … ولی سکوت کرده و منتظر بودم ببینم مسیر مکالمه ما را به کدام سو می کشد .

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_405

 

سمیعی باز گفت :

 

– خلاصه اگه به هر دلیلی اینجا کسی چیزی به شما گفت … اصلاً لزومی نداره مستقیماً خودتون رو درگیر کنید ! فقط اگه به من بگید … منظورم اینه لزومی نداره با کسی دیگه در میون بذارید !

 

– من چرا باید اخبار شرکت رو به خارج از شرکت ببرم ؟!

 

– این قطعاً از اخلاقِ کاری حرفه ای شماست !

 

– ولی آخه من که …

 

ساکت شدم . می خواستم بگویم من از حرف هایش سر در نمی آورم … ولی با تصمیمی ناگهانی جمله ام را تغییر دادم :

 

– من اخراج نیستم یعنی ؟!

 

– اختیار دارید خانم ! چرا اخراج ؟!

 

– برزگر هم …

 

اخمی متفکرانه نقش صورتش شد . ترسیدم از اینکه در مورد کاری که به من مربوط نبود ، سوال پرسیده ام … ناراحت شده باشد . ولی او گفت :

 

– نظر شما چیه ؟! برگرده سر کارش ؟!

 

– نظر من ؟!

 

انگشت اشاره ام گذاشتم روی تخت سینه ام و به خودم اشاره کردم . او داشت من را دست می انداخت ؟!

 

حس خیلی خیلی بدی من را مانند هاله ای نامرئی احاطه کرد … . خیلی ناگهانی از جا برخاستم … گفتم :

 

– من می تونم برم ؟! … می ترسم از سرویس جا بمونم ؟!

 

مراقب بودم حرکاتم شتاب زده و عصبی نباشد . ولی تمام کارهای مهندس سمیعی … حرف هایش … حتی اینکه به احترام من از جا برخاست … همه ی اینها تارهای عصبی من را مثل سیم های گیتار می لرزاند .

 

– خواهش می کنم … بفرمایید ! خیلی ممنونم که وقتتون رو به من دادید …

 

از او رو برگرداندم و به سمت در خروجی تقریباً دویدم . دیگر حتی نفس کشیدن سخت شده بود .

 

دستم به دستگیره رسید … که سمیعی صدایش را بالا برد … و عجیب ترین چیزی که امکان داشت بشنوم را گفت :

 

– سلامِ گرم من رو به جناب شاهید برسونید !

 

***

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_406

 

 

***

 

– دستگاه مشترک مورد نظر خاموش می باشد . لطفا بعداً تماس بگیرید !

 

تلفن را روی تختخواب رها کردم و با کلافگی سرم را میان دست هایم فشردم . داشتم خفه می شدم … نیاز داشتم همان لحظه با شهاب حرف بزنم . ولی او از دیروز عصر غیبش زده بود !

 

انگار تمام دلمشغولی های لعنتی ام کم بود … که غیب شدن شهاب را هم باید تحمل می کردم .

 

خودم را روی تختخواب رها کردم و چشم هایم را به سقف دوختم . باز یاد روز قبل افتادم … دلم آشوب شد !

 

آن لحظه ای که اسم عماد شاهید را از زبان مهندس سمیعی شنیدم … به معنای واقعی خونم سوخت ! … گوش هایم سوت کشید !

 

در لحظه هیچ واکنشی نتوانستم نشان بدهم ، به غیر از فرار … . اما فکرش رهایم نمی کرد ! زیر هجومِ اینهمه فکر و خیال مغزم آماس کرده بود !

 

عماد شاهید پشت پرده ی زندگی من چه می کرد ؟ اصلاً از من چه می خواست ؟

 

نمی دانستم . تنها چیزی که مغزم تحلیل می کرد این بود که سکوت بس است و باید تمام افکارم را با شهاب در میان می گذاشتم .

 

همینطور روی تخت بی حرکت افتاده بودم که تقه ای به در خورد و بعد بابا اکبر وارد شد . به سرعت از جا برخاستم و روی لبه ی تختخواب نشستم و انگشتانم را در هم قفل کردم .

 

– چی شده بابا ؟

 

– هیچی ! دیدم ازت خبری نیست …

 

مکث کوتاهی کرد و نگاهی سرشار از سوءظن به من انداخت … و ادامه داد :

 

– حالت خوبه بابا جان ؟ چیزی شده ؟ خبریه ؟!

 

لبخند زدم ! اگر غیب شدن شهاب را … و مهلتِ رو به پایانِ صیغه ی محرمیتمان … و سلامی که باید به عماد شاهید می رساندم را نادیده می گرفتم …

 

– نه ، چه خبری ؟ … همه چی خوبه !

 

و لبخندی زدم … که مطمئناً برای صورتم بد قواره بود .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_407

 

 

بابا اکبر چند لحظه ای با تردید سکوت کرد … البته که به پاسخم قانع نشده بود ، ولی دیگر اصرار نکرد . او هیچوقت برای هیچ چیزی اصرار نمی کرد .

 

– خب … اگه چیزی نشده پس چرا گوشه ی اتاقت غمبرک زدی ؟! مثلاً دختر جوونی … اوج شور و هیجانته ! … شش روز هفته کار می کنی … یک امروز که تعطیلی نمی ذارم همینطور به بطالت بگذرونی !

 

– چیکار کنم خب ؟!

 

بابا اکبر شانه ای بالا انداخت :

 

– نمی دونم آیدا ! برو بیرون بگرد … یا حداقل بیا پیش من فیلم ببینیم ! ولی توی اتاقت نمون !

 

– ولی من …

 

بابا اکبر صبر نکرد صغری کبری چیدن هایم را بشنود … از اتاقم بیرون رفت و در را هم پشت سرش باز گذاشت .

 

حرصی مشت کوبیدم به بالشم و جیغ خفه ای کشیدم . من با این ذهن آشفته نمی توانستم اینهمه ساعت حفظ ظاهر کنم و جلوی چشم بابا باشم . برای مثل شکنجه بود ! …

 

ولی بعد فکری به ذهنم رسید … بهتر بود به دیدن هستی می رفتم . من و هستی هیچوقت چیزی از هم پنهان نداشتیم و در مورد تمام مشکلاتمان می توانستیم ساعت ها حرف بزنیم . از طرفی دیگر … هستی اولین کسی بود که در مورد عماد شاهید به من هشدار داده بود . در همان دیدار اولمان در کافه ی هتل … و تجربه ثابت کرده بود شامه ی او در این مسائل خطا نمی رود .

 

از همان جایی که بودم صدایم را بالا بردم :

 

– بابا من آماده میشم میرم خونه عمه الهام !

 

و بعد برای حاضر شدن به تکاپو افتادم … .

 

***

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_408

 

 

***

 

 

عطر قیمه و مرغ سرخ کرده تمامِ کوچه را برداشته بود .

 

وقتی در خانه ی عمه الهام به رویم باز شد … حسابی غافلگیر شدم ! عمه الهام و یک خانمِ خدماتی در حیاط بساط آشپزی به پا کرده بودند ! دیگ های خورشت روی دو گازِ پایه ای در حال طبخ بود … و چند تشت برنجِ نم کشیده در آب هم گوشه ی حیاط بودند .

 

عمه الهام پای دیگ قیمه ها حسابی عرق کرده بود :

 

– خوش اومدی عمه جون ! چه عجب یاد ما کردی !

 

در حیاط را پشت سرم بستم و با تعجب گفتم :

 

– خیر باشه عمه ! نذری پزونه ؟!

 

قبل از اینکه عمه بتواند جوابم را بدهد ، هستی پنجره ی اتاقش را باز کرد و غر غر کنان گفت :

 

– نخیر ! نذری چیه ؟! بساطِ مفت بری خورونه !

 

عمه کلافه نفس تندی کشید و رو به او توپید :

 

– خدایی نکرده نمیری از حسودی ! تو هم که سر و سامون گرفتی ، همین کارا رو برات میکنم !

 

هستی عصبی و بی حوصله خندید … سپس پایش را روی لبه ی پنجره گذاشت و بدنش را بالا کشید و از همان جا پرید توی حیاط .

 

– من صد سالِ سیاه نمیذارم به خاطر یه بچه زاییدن … ننه ام جلوی اقوامِ مفت خورِ شوهر خم و راست بشه هوار هوار نعمت خدا رو بریزه توی حلقشون !

 

– هستی ! لال بشی هستی ! باشه برای تو نمی کنم … بذار خانواده شوهرت بگن مادرت برات ارج و قربی قائل نبود !

 

خنده ام گرفت از اینکه هستی هنوز ازدواج نکرده و عمه الهام حرص و جوشِ خانواده ی شوهرش را می خورد ! گفتم :

 

– پدر و مادرِ هوشی رو دعوت کردین امشب ؟

 

باز هستی غرو لند کنان پاسخ داد :

 

– ننه اش ! باباش ! آبجی هاش … شوهرای آبجیاش ! عمه هاش و شوهرای عمه هاش ! … خلاصه تمامِ تیر و طایفه ی مفت خورشون !

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_409

 

 

عمه الهام این بار کاملاً هستی را نادیده گرفت و رو به من گفت :

 

– عمه جان … تو رو خدا امروز برای من فرستاده !  قربونِ شکلت برم …

 

– چیکار کنم براتون عمه جون ؟!

 

هستی از پشت سر مادرش برایم دهانش را کج کرد و ادایی در آورد . نفسم را در سینه حبس کردم و گونه ام را از درون دهانم گاز گرفتم تا پقی نزنم زیر خنده ! عمه گفت :

 

– تو تزئین سالاد بلدی … ماشالله هزار تا هنر داری ! یه توک پا برو تره بار سر کوچه خرید کن … چند کاسه سالاد برام درست کن ! این هستی خانم که به غیر از غر غر کردن هنر دیگه نداره !

 

هستی چشم هایش را در حدقه چرخاند و معترضانه جیغ زد :

 

– باریک الله مامان جان ! من برات کم بودم … این بدبختم به استثمار بکش !

 

قبل از اینکه عمه الهام به او بتوپد … من جوابش را دادم :

 

– حرف بیخود نزن هستی ! بدو برو لباس بپوش بریم خرید … بدو !

 

هستی نفس تندی کشید و غر و لند کنان … برگشت و از همان راه پنجره توی اتاقش پرید … .

 

***

 

همراه با هستی از خانه بیرون زدیم . هستی هنوز هم کوره ی آتش بود و مدام غر می زد . گفتم :

 

– میشه اینقدر مادرت رو اذیت نکنی ؟! … خب دلش خواسته مهمونی بگیره ! مشکلت چیه واقعاً ؟!

 

هستی حرص زده لبه ی شالِ مشکی اش را پشت گوشش زد و گفت :

 

– مشکل من اینه پدر و مادر دیبی جان فکر می کنن ما باید افتخار کنیم از اینکه گل پسرشون لطف کرده دخترِ ما رو گرفته و گا…ده و یه بچه کاشته توی دلش ! یه دستوراتی صادر می کنن … مخم سوت می کشه ! مامانِ منم هزار ماشالله روشونو زمین نمیندازه که !

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_410

 

یک لحظه مکث کرد و نفس تند و کلافه ای کشید  . سری تکان دادم و متفکرانه گفتم :

 

– آهان … از اون لحاظ !

 

– من اصلاً کار ندارم چقدر سر عروسی و جهیزیه اش اورد ناشتا دادن … گذشته دیگه ! ولی نمی دونی سر بچه چه حرفای زوری می زنن ، بلو ! از وقتی این هانی حامله شد … ننه دیبی جان زنگ زد که ما براش سینی تنقلات ببریم ! انگار بیل خورده به کمرِ دیبی جان که نمی تونست چهار دونه مغز و عسل و آلوچه برا زنش بگیره ! … بعدشم سر سیسمونی چقد حرف گفتن … حالا خودشون یه حلقه النگوی چسکی واسه نوزاد آورده بودنا ! … الانم این ولیمه ی زوری ! واقعاً چرا ننه ی من باید برای اون مفت خورا سفره هفت رنگ پهن کنه ؟ چرا ؟!

 

هستی یک جوری با حرص حرف می زد که من هم حرصی شدم . دلم میخواست جای کاهو و کلم و هویج ، یک مشت کاه و یونجه برای مهمانانِ عمه الهام می خریدم !

 

– حالا ولش کن دیگه …یه شبه ! … به خاطر ترنم …

 

– والا من برای زنبورکم حاضرم جونمو بدم ! ولی واقعاً سر این ولیمه اعصابم ری…ده شده !

 

به فروشگاه تره بار رسیدیم … مغازه ی طویلی که پر از میوه و سبزیجات بود و به خاطر آینه های نصب شده روی دیوارها ، حتی شلوغ تر به نظر می رسید . هستی از شاگرد مغازه خواست کاهو و کلم تازه و خوب برایمان سوا کند … و آن وقت رو به من پرسید :

 

– خب … تو تعریف کن چه خبر !

 

باز یاد گرفتاری هایم افتادم … نفسم از شدت دلشوره کند شد .

 

– خبر که زیاده !

 

– مشخصه ! همون اول که چشمم بهت افتاد فهمیدم پریودی ! بگو چی شده فرزندم ! باز با کی دعوات گرفته ؟!

 

بی اختیار خندیدم . از هستی هم نمی شد چیزی را پنهان کرد … واقعاً پریود بودم ! هستی اضافه کرد :

 

– ولیعهدِ بی تاج و تخت که نیست ! پس کدوم بدبختی آماج حملاتت قرار گرفته ؟!

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_411

 

گفتم :

 

– اولین مشکل من همینه ! … شهاب نیست ! از دیروز عصر غیبش زده … حتی جواب تلفناشو نمیده !

 

– شاید از دست تو و مادرش سر به کوه و بیابون زده !

 

– شوخی نکن هستی ! من واقعاً نگرانشم ! بعدم … یه چیز دیگه …

 

– چی ؟!

 

لب هایم را روی هم فشردم … داشتم فکر می کردم قضیه ی عماد شاهید را چطور به او بگویم … که شاگرد مغازه داد کشید :

 

– خانم کاهو کلم سوا کردم براتون ! امر دیگه ای باشه ؟!

 

به نظر می رسید فکر هستی سخت مشغول حرف های من شده … به سرعت جواب داد :

 

– گوجه ، خیار ، هویج … از همه چی یک کیلو بذار !

 

گفتم :

 

– بگو خیار کلفت بذاره … برای برش راحت تره !

 

هستی کلافه داد کشید :

 

– آقا خیارو کلفت بذار بی زحمت !

 

و بعد دست راست من را با حرص فشرد :

 

– بگو دیگه ! بعد چی ؟!

 

من و منی کردم … واقعاً حرف زدن در مورد آن سخت بود . حس می کردم دیوانه شده ام و این افکارم مشتی مالیخولیاست که هستی را به خنده خواهد انداخت . ولی اگر هستی به نگرانی هایم می خندید … شاید کمی بهتر می شدم .

 

– ببین …یادته قبل از عید با حنا و روشنک و فافا رفتیم کافه ی هتل شاهید ؟

 

هستی اوهومی گفت … و من ادامه دادم :

 

– یادته بعدش توی تاکسی یه چیزی بهم گفتی ؟ … در مورد فافا و قرمه سبزی ! … و من و آقای شاهید …

 

– خو !

 

بزاق دهانم را به سختی قورت دادم :

 

– من فکر می کنم حدست درست بود ! یعنی اگه بهم نمی خندی … فکر می کنم که اون …

 

سکوت کردم … چقدر حرف زدن در مورد این حدس و گمانم وحشتناک بود ! … کلافه آهی کشیدم و کف دست هایم را روی پلک های داغم فشردم .