دست هایم فرو افتاد کنار تنم … همینطور بی حرکت باقی ماندم ! نمی دانستم باید چکار کنم ! … حس مهره ای وسط صفحه ی شطرنج را داشتم که نمی توانستم تصمیم بگیرم به کدام سو حرکت کنم ! هر حرکت اشتباهی کیش و ماتم می کرد ! …

 

مجتبی باز هم گوشه ی آستینم را گرفت و من را به سمت ماشین هدایت کرد . اینبار مقاومت نکردم و دنبالش راه افتادم . گفتم :

 

– راست میگی که حالش خوبه ؟ من به شاهید گفتم ببرمش دکتر ، عصبانی شد !

 

– من نمیدونم آیدا ! الان که دکتر فرستاده براش ! … تو یه ذره به فکر خودت باش … اینطوری پیش بره تا تهش دووم نمیاری !

 

دوباره به ماشین رسیدیم و من باز هم روی صندلی عقب نشستم ‌. تمام انرژی ام از دست رفته بود … می ترسیدم باز هم بیهوش شوم .

 

مجتبی یک لحظه ای برای بستن در تعلل کرد و همان جا پای ماشین ایستاد .

 

– میگم … آیدا خانم …

 

نگاهش کردم … . لب هایش را روی هم فشرد و مکثی طولانی کرد . برای گفتن چیزی مردد بود … بعد نفس عمیقی کشید :

 

– بی خیال ! بعداً حرف می زنیم !

 

و در ماشین را محکم بهم کوبید و بست … .

 

***

 

در خوابِ سبک و ناآرامی دست و پا می زدم که با صدای جیغِ گربه ای در حیاط … از خواب پریدم .

 

منگ و مات دستی روی صورتم کشیدم و در تختخواب نشستم .

 

بعد از ملاقاتم با عماد و شهاب و آن دیوانه بازی … تنها چیزی که بدن دردمندم را تسکین می داد ، دوش آب گرمی بود . بعد از آن به خواب فرو رفته بودم . هنوز حوله ی صورتی در تنم بود !

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_439

 

 

نفس عمیقی کشیدم . از جا برخاستم و چند قدمی در اتاقم راه رفتم . آرام تر از چند ساعت قبل بودم ، ولی همچنان سر در گم . نمی دانستم باید چه کنم … چطور شروع کنم !

 

حوله را از تنم در آوردم و تیشرت و شلواری پوشیدم و بعد با همان موهای خیس … نشستم کف اتاق .

 

مثل کسانی که یوگا کار می کنند … کمرم را صاف گرفتم و دستانم را گذاشتم روی زانوهایم … و چشم هایم را بستم .

 

سعی کردم بر خودم مسلط شوم و منطقم را به دست بیاورم .

 

یک جایی خوانده بودم ، پذیرش مشکل … اولین قدم برای حل کردن آن است ! من اگر مشکلم را می پذیرفتم … باید قبول می کردم که به معنای واقعی به خاک سیاه نشسته ایم و هیچ ریسمانی برای چنگ زدن وجود ندارد !

 

صد سال هم که می گذشت … من توانایی جور کردن این رقم پول را نداشتم ! … حتی نمی توانستم یک دهم آن را جور کنم ! …

 

حس تلخ ناامیدی کامم را زهر الود کرد … ولی از جانبی دیگر افکارم آزادم نمی گذاشت !

 

من می دانستم که نمی توانم این پول را جور کنم … و قطعاً عماد شاهید هم می دانست ! پس چرا هنوز شهاب را زنده نگه داشته بود ؟ … او که از چیزی نمی ترسید !

 

از من انتظار چه حرکتی را داشت ؟ …

 

ای کاش می توانستم بفهمم پایان این خوابی که برایمان دیده به کدام ناکجا آبادی می رسد !

 

یک دفعه چشم باز کردم … مثل اینکه فکری به ذهنم خطور کرده باشد … به سمت میز دراور هجوم بردم .

 

کشوی میز را بیرون کشیدم و با دست هایی عجول و بی صبر … مشغول گشتن شدم . چند لحظه بعد جعبه ی کوچک طلاهایم را از میان خرت و پرت ها پیدا کردم و درب جعبه را گشودم .

 

🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱🌱

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_440

 

طلاهایی که داشتم … اگر چه زیاد نبود ، ولی تنها چیزی بود که در آن شرایط می توانستم بفروشم ! یک نیم ست ظریف طلا سفید … یک توگردنی با سنگی کوچک از یاقوت کبود … دو حلقه النگو … و چند خرده ریز دیگر .

 

سعی کردم قیمتشان را در ذهنم تخمین بزنم . به جز اینها چیز دیگری برای فروش نداشتم ! … بیست میلیونی هم در حساب پس اندازم بود … شاید می توانستم مبلغی هم وام دست و پا کنم ! …

 

از روی زمین برخاستم و به سمت کمد لباس هایم رفتم .

 

لباسِ آبی ام ! به زیبایی و معصومیت تمام آرزوهایی که داشتم … آویخته به رگال !

 

دستم را بالا بردم و پارچه ی خنک آبی رنگش را لمس کردم . پلک هایم بی اختیار روی هم افتاد … .

 

یاد آن شب جشن … مثل خوابی که یکبار پشت پلکهایم آمده و رفته بود … قلبم را در هم فشرد !

 

چقدر همه چیز تغییر کرده بود ! …

 

این لباس یادگاری بود برای من از آن شب عجیب که به پیوندِ لطیف و شیرینمان ختم شد ! …

 

مجبور بودم حتی این لباس را بفروشم ؟ …

 

در افکار غمگینم غرق بودم که صدای زنگ تلفن بلند شد . درب کمد لباس را همانطور نیمه باز رها کردم و به سرعت رفتم تا تلفن را جواب بدهم .

 

– الو ؟!

 

مکثی طولانی آن سوی تلفن … و بعد …

 

– سلام !

 

صدای سوده بود ! انتظارش را نداشتم !

 

باید جواب سلامش را می دادم ، ولی نمی توانستم … حسی تلخ راه گلویم را مسدود کرده بود . مدام در ذهنم تکرار می شد که این زن باعث بدبختی ما بود ! اگر او این کارهایش را نمی کرد … شاید حالا وضعیت ما خیلی فرق می کرد ! …

 

سکوتم طولانی شد … سوده باز پرسید :

 

– از شهاب … خبری نداری ؟!

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_441

 

باز ساکت ماندم … این حجم از نفرت و بیزاری که نسبت به او داشتم را نمی توانستم با هیچ کلمه ای بیان کنم !

 

سوده عاصی از سکوت من … باز گفت :

 

– گوشی رو داری آیدا ؟ … میگم از شهاب خبری نداری ؟ … دو روزه جواب تلفنشو نمی ده !

 

با صدایی بی روح گفتم :

 

– ازش خبری ندارم ! ما دیگه نامزد نیستیم !

 

و تلفن را سر جایش کوبیدم … .

 

***

 

پشت شیشه ی قنادی ایستاده بودم و به داخل مغازه نگاه می کردم .

 

فروشگاه قنادی بزرگ عمو رضا در آن ساعت نسبتاً شلوغ بود . مشتری ها مشغول رفت و آمد بودند و شاگردهای فروشگاه هم تند و تند سفارش ها را آماده می کردند .

 

می توانستم عمو رضا را ببینم که پشت دخل ایستاده بود و داشت با یکی از شاگردهای سفید پوشش حرف می زد .

 

دو دل و نا مطمئن جلو رفتم و وارد فروشگاه شدم . فکر می کردم عمو رضا اگر بخواهد ، می تواند به من و شهاب کمک کند . من تنهایی از پس اینهمه بدهی بر نمی آمدم … و البته عمو رضا هم بر نمی آمد ! ولی شاید می توانست کمک کند … لااقل همدرد ما باشد … .

 

با سختی و دو دلی چند قدمی جلو رفتم … چقدر احساس درد می کردم ! … انگار داشتم روی خرده شیشه راه می رفتم !

 

عرق روی پیشانی ام شره کرد ! راه نفسم می سوخت ! … آمده بودم به عمو رضا چه بگویم ؟ … اگر می پرسید پول برای چه می خواهم ، چه جوابی می دادم ؟ …

 

وای من داشتم آبروی شهاب را بر باد می دادم ! داشتم همه چیز را بدتر می کردم ! …

 

در یک تصمیم ناگهانی چرخیدم به عقب و خواستم بیرون بروم … که صدای عمو رضا از پشت سر میخکوبم کرد .

 

– آیدا جان !

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_442

 

نفسم زیر جناق سینه ام گیر کرد … دست هایم مشت شد ! ای کاش من را نمی دید ! … حالا باید به او چه می گفتم ؟ …

 

عمو رضا از پشت پیشخوان کنار رفت و به سمت من آمد … سعی کردم لبخند بزنم .

 

– سلام !

 

اما بلافاصله لبخند روی لبم فرو ریخت ! عمو رضا مقابلم ایستاد و آرنجم را گرفت . از نگاهش می خواندم که از دیدنم همزمان متعجب و نگران شده است .

 

– خیر باشه آیدا جان ! از این طرفا ؟ راه گم کردی ؟!

 

– راستش ….

 

لب هایم را روی هم فشردم و زل زدم در چشم هایش تا دروغی قابل قبول سر هم کنم … بعد خنده ای معذب و سرد نقش صورتم شد .

 

– همینطوری رد می شدم … گفتم بیام …

 

– آیدا !

 

فشار انگشتانش روی آرنجم بیشتر شد … نفس تندی کشید .

 

– از شهاب خبری داری عمو جان ؟ می دونی کجاست ؟

 

تمام استخوان های تنم تیر کشید … نگاهم پایین افتاد . می ترسیدم چشم هایم را در چشم هایش بدوزم و رد اشک و عذاب را در مردمک هایم ببیند .

 

– یه چیزی بگو آیدا ! جون به لبم کردی ! … برای چی اومدی اینجا ؟

 

برای مدتی سکوت کردم … حرف زدن برایم به سختی جان کندن بود ! … بعد بلاخره زبان باز کردم :

 

– می خواستم … ازتون پول قرض بگیرم !

 

عمو رضا با تاخیر جوابم را داد :

 

– چقدر میخوای عمو جان ؟

 

با صدایی لرزان گفتم :

 

– خیلی !

 

و بعد قطره اشک داغ و سوزانم که از گوشه ی چشمم جوشید و روی گونه ام فرو ریخت … .

 

 

 

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

 

آیدای زیبام 😢💔

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_443

 

عمو رضا با دهان نیمه باز نگاهم می کرد … به نظر آنقدر که همان قطره اشکم نگرانش کرده بود ، حرف هایم نگرانش نکرده بود … .

 

– چ… چی میگی آیدا ؟ یعنی چی خیلی ؟!

 

بعد بلاخره خون هجوم برد به مغزش … به خشم آمده ادامه داد :

 

– اصلاً برای چی میخوای ؟ … شهاب کاری کرده باز ؟!

 

سینه ام سوخت … حرارت از زیر پوستم بیرون زد . دلم می خواست بر سرش جیغ بکشم … شهاب قبلاً چه خرابکاری کرده بود که می گفت باز ؟! …

 

شهاب پسر سر به راه و بی دردسر پدر و مادرش بود … همیشه گوش به فرمانشان بود ! یک بار … فقط یک بار به خاطر من روبروی آنها ایستاد … و نتیجه اش همین شد ! … اینکه رهایش کردند … ! …

 

دستم را با نفرت عقب کشیدم و از قنادی بیرون رفتم . چه انتظار بی جایی بود … فکر می کردم حداقل با من همدردی می کند .

 

عمو رضا پشت سرم از مغازه بیرون زد و در پیاده رو جلویم را گرفت . از شدت عصبیت رگ گردنش باد کرده بود .

 

– کجا سرتو انداختی پایین میری ؟ … آیدا … شهاب کاری کرده ؟ قرض بالا آورده ؟!

 

– ولم کن عمو … ولم کن ! … مشکل من و شهاب فقط مشکل خودمونه … همون بهتر که شما درگیر نشید !

 

ایندفعه سرم داد زد :

 

– دِ آخه من نباید بفهمم چه غلطی کرده این پسره ؟!

 

سکوت کردم و کلافه … به بند کوله ام چنگ زدم . شاید هم حق با او بود … باید در جریان قرار می گرفت . ولی من کسی نبودم که بتوانم این رسوایی را بر ملا کنم ! … من قطعاً می مردم !

 

عمو رضا نفس عمیقی کشید :

 

– آخرشم نگفتی خیلی یعنی چقدر !

 

نگاهم فرو افتاد . پانزده میلیارد … رقمی بود که حتی به راحتی روی زبانم نمی چرخید .

 

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_444

 

 

سکوتم طولانی شد … عمو رضا باز گفت :

 

– من صد ، صد و پنجاه تومنی توی حسابم دارم که قابل برداشته ! بیا بریم مغازه ، کارتم رو بدم دستت ! … بیشتر بخوای ، باید یکی دو روزی صبر کنی ! … اگه خودِ پوفیوزش هم بیاد توضیح بده گندش رو ، بهتر می تونم کمکت کنم !

 

نگاه بغض آلودم را به او دوختم … ای کاش عمق فاجعه را می توانستم به او بفهمانم !

 

عمو رضا نفس خسته ای کشید و دستش را به کتفم کوبید :

 

– بیا بریم عزیزم ! … بیشتر وسط خیابون جر و بحث نکنیم ، خوبیت نداره !

 

 

****

 

نزدیک ساعت هشت شب بود که برای دوباره دیدنش آماده شدم !

 

مقابل آینه ایستادم و نگاهی به خودم انداختم . اینبار پیراهنِ بلند ماشی رنگی به تن کرده بودم با یک مانتو و شال سیاه … و آرایشی محو و کمرنگ برای پوشاندن گودی هایی که این چند وقت زیر چشم هایم افتاده بود .

 

نمی خواستم در برابرش دختر رنجور و شکست خورده و به درد نخوری ظاهر شوم !

 

می خواستم بداند که کاملاً قوی هستم و با تمام قوا برای جنگیدن آمده ام … می خواستم وادارش کنم با من مذاکره کند و من را جدی بگیرد !

 

نفس عمیقی کشیدم ، ساکِ کوچک پولها را برداشتم و از همان جا داد زدم :

 

– بابا اکبر من دیگه میرم ! خدافظ !

 

بابا اکبر جوابم را داد … و من از همان درِ کشویی اتاقم خارج شدم . در موقعیتی نبودم که مقابل چشم های پدرم ظاهر شوم … یک جورایی از او فرار می کردم !

 

دم در کفش هایم را به پا زدم و بعد از حیاط تقریباً بیرون دویدم . مجتبی نبش کوچه انتظارم را می کشید … قرار بود من را پیش عماد ببرد !

 

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_445

 

 

قلبم تند می کوبید و نفسم سخت بالا می آمد . بعد از یک هفته … باز هم قرار بود او را ببینم !

 

تمام دار و ندارم … بیست میلیون پس اندازی که داشتم و پولی که از عمو گرفته بودم و پول فروش طلاهایم … همه داخل یک ساک جا گرفته بود … همه اش حدود دویست میلیون تومان ! فقط و فقط همین !

 

چیزی که برای او احتمالاً شبیه یک شوخیِ خنک و بی مزه بود !

 

حتی نمی دانستم به چه امیدی به دیدار عماد می روم و قرار است به او چه بگویم !

 

ولی امیدم را هنوز داشتم … همین که می فهمید دارم دوندگی می کنم تا پولش را جور کنم ، شاید دلش را به رحم می آورد !

 

نبش کوچه پژو چهارصد و پنج مجتبی را دیدم … پا تند کردم و به سرعت روی صندلی عقب نشستم .

 

– سلام !

 

چرخید و از بین دو صندلی نگاهم کرد . ایندفعه تنها بود … گفت :

 

– سلام آیدا خانم ! خوبی ؟!

 

خوبمی گفتم و بعد سرفه کردم … تمام اتاقک ماشین بوی گند سیگار می داد . مجتبی به کیف روی زانوهایم اشاره کرد :

 

– واقعاً چرخیدی براش پول جور کردی ؟!

 

دسته ی کیف را میان انگشتانم چلاندم :

 

– راه دیگه ای هم مگه داشتم ؟!

 

پوزخند تلخی زد … بعد همانطور که برگشت و ماشین را روشن کرد ، زیر لب گفت :

 

– ای کاش دردش پول باشه !

 

ماشین به راه افتاد و من … نفس محکمی کشیدم . منتظر بودم بگوید چشم هایم را ببندم یا خم شوم زیر صندلی … اما چیزی نگفت . سر انجام با دو دلی پرسیدم :

 

– کجا میریم الان ؟

 

مجتبی با تاخیر آشکاری پاسخم را داد :

 

– هتل !

 

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

هتل !!!!!!!!

بد شد که 😶‍🌫😶‍🌫

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_446

 

 

نفسم را ناامیدانه فرو دادم و لب هایم را روی هم فشردم . امید داشتم امروز هم به همان خانه باغِ خاک گرفته برویم ، شاید می توانستم شهاب را دوباره ببینم .

 

– یعنی شهابو نمی بینم امروز ؟!

 

با حرص دنده عوض کرد و پاسخی تک سیلابی به من داد :

 

– نه !

 

– اگه می بینیش … میشه بهش بگی آیدا دلش خیلی براش تنگ شده ؟! … بگو من دارم تلاشمو میکنم همه چی درست بشه !

 

اینبار حتی همان یک کلمه را هم نگفت ! …

 

نفسی گرفتم و تکیه زدم به صندلی و مشغول خراشیدن گوشه ی ناخنم شدم . استرس مثل جریان خفیف برق در اینچ به اینچِ بدنم به تپش افتاده بود و گوشت تنم را می سوزاند .

 

چند دقیقه ای که در مسیر بودیم برایم به اندازه ی چند ساعت گذشت . وقتی بلاخره به هتل رسیدیم ‌… مجتبی ماشین را درست مقابل ورودی اصلی متوقف کرد .

 

دل توی دلم نبود . با زانوهای لرزان پیاده شدم … .

 

پشت سرم مجتبی هم پیاده شد … چشم هایم را به او دوختم :

 

– باهام میای ؟

 

او بر عکس … نگاهش را از من دزدید . زیر لب پاسخم را داد :

 

– تا یه جایی !

 

سرم را تکان دادم . همین هم خوب بود ! … برای منی که زیر فشار روانی داشتم به حالت فلج می افتادم … در همین حد می توانست تسلی خاطرم باشد !

 

دسته های کیف را میان انگشتان عرق کرده ام چلاندم … مجتبی باز گفت :

 

– آیدا منو ببخش ! من کسی بودم که شهابو هل دادم سمت شاهید ! … نمی دونستم که …

 

و با نفس عمیقی … حرف را تمام کرد :

 

– بهتره منتظرش نذاریم !

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_447

 

دوشادوش همدیگر از میان ستون های بلندِ مرمر و حکاکی شده عبور کردیم و وارد لابی شدیم .

 

لابی وسیع و پر از نوری که مثل دیوار توی سرم خراب شد ! نمی توانستم آن فضا را تحمل کنم … صدای موسیقی و بوی گلهای طبیعی … نوری که از لوسترِ بزرگ آویخته به سقف همه جا می پاشید … رفت و آمد گردشگران و کارکنان … و نگاه ها و لبخند هایشان … .

 

انگار همه می دانستند چه اتفاقی برای من افتاده … انگار همه مشغول ریشخندم بودند … .

 

– توی اون کیف چیه ؟

 

با صدایی نزدیک گوشم … شانه هایم بالا پرید و کیف را بیشتر به خودم چسباندم . نگاهی تدافعی حواله ی مرد جوانی کردم که کت و شلوار و کراوات داشت … و انگار از کارکنان هتل بود . به جای من ، مجتبی پاسخ داد :

 

– پوله !

 

مرد نگاهی مشکوک به من و کیفم انداخت :

 

– می تونم یه نگاهی بهش بندازم ؟!

 

کیف را عقب کشیدم ، ولی با علامت سر مجتبی … تسلیم شدم و آن را به مرد سپردم . مرد زیپ کیف را باز کرد و محتویات آن را با دقت چک کرد .

 

– مشکلی نیست خانم … تشریف ببرید بالا !

 

خدا را شکر این یکی حداقل مودب بود و یکی از آن لات ها و لمپن های هم قماشِ حسین نبود … واگرنه حالم بدتر میشد !

 

مجتبی من را کشید سمت آسانسورهای شیشه ای و دکمه را فشرد . در مغزم انگار همه چیز شناور بود … چشم هایم درست چیزی را نمی دید .

 

درهای آسانسور باز شد و سه زن جوان بیرون آمدند … صدای خنده های شاد و سبکبالشان در گوشم اکو داشت … نزدیک بود گریه ام بگیرد !

 

بعد از آن ها ، من و مجتبی وارد کابین آسانسور شدیم و مجتبی بالاترین دکمه را فشرد … دکمه ی شماره ی بیست و یک را !

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_448

 

نگاهم از پس جداره ی شیشه ای به پایین بود … هر چقدر آسانسور بالا می رفت ، قلب من انگار بیشتر رو به پایین سقوط می کرد . ذره ذره رعشه ای در تمام تنم افتاد و من را لرزاند . نوک انگشتانم یخ بسته بود ! …

 

به طبقه ی بیست و یکم رسیدیم و درهای آسانسور باز شد . یک مرد کت و شلوار پوشِ دیگر منتظرم بود … اول نگاهی به صورتم ، و سپس به کیفم انداخت .

 

– توی کیف چیه ؟

 

این بار هم مجتبی به جای من پاسخ داد :

 

– پوله ! … و پایین بازرسی شده !

 

ممنونش بودم که به جای من حرف میزد و زحمتم را کم می کرد . من واقعاً توان حرف زدن و آرام ماندن نداشتم … نفس کشیدن حتی برایم سخت بود !

 

مرد با دو دلی سری جنباند و کنار کشید تا از آسانسور بیرون بروم … ولی جلوی مجتبی را گرفت .

 

– تو برگرد پایین ! خانم رو بعداً می رسونن منزلشون !

 

دمای بدنم افتاد و رعشه ی زانوهایم بیشتر شد . ولی با این وجود سعی کردم محکم باقی بمانم . حتی نچرخیدم به عقب تا به مجتبی نگاه کنم . نمی خواستم وحشت را در چشم هایم بخواند .

 

در طولِ کلیدورِ مفروش شروع کردم به قدم برداشتن … مرد کت و شلوار پوش پشت سرم همراهی ام می کرد … .

 

بعد به درِ سفید و طلایی رسیدیم … .

 

دست مرد از کنار بدنم عبور کرد و زنگ را فشرد . یک لحظه ی بعد در باز شد … یک مرد کت و شلوار پوش دیگر در را باز کرد … .

 

– توی این کیف چیه ؟!

 

باز همان سوال تکراری ! … این بار از کوره در رفتم … تند و تیز پاسخ دادم :

 

– قمه است ! قمه ! … میخوای درش بیارم از وسط نصفت کنم ؟!

 

چشم های مرد از تعجب گرد شد … ولی قبل از اینکه بتواند چیزی بگوید ، صدایی از آن سوی دیوارها بلند شد :

 

– من گفتم سرتو بنداز پایین و برو … به اجازه ی کی سوال و جواب بیخود می کنی ؟! … چرا نمی میری واقعاً ؟!

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_449

 

 

صدای عماد شاهید بود … نفسم درون حلقم گره خورد . روح از بدنم پر کشید و رفت ! …

 

مرد مقابلم بدون اینکه دیگر حرفی بزند از کنارم عبور کرد و رفت . بعد از آن من پا به داخل گذاشتم … .

 

در پشت سرم بسته شد .

 

دسته های کیف میان انگشتان عرق کرده ام … پاهایم نمی کشید جلو بروم . داشتم خفه می شدم … داشتم زیر بار فشار روانی از هم می پاشیدم !

 

و باز هم صدای عماد شاهید :

 

– تشریف نمیارید سرکار خانم ؟!

 

از ترس سکسکه ای کردم . سلول به سلول تنم میل به عقب گرد و فرار داشت … اما خودم را وادار کردم جلو بروم … .

 

آنقدر جلو که از ورودی عبور کردم و بعد خود را در آستانه ی سالن بسیار بزرگی دیدم که به شبیه ژورنال های معماری و طراحی داخلی ، مبله شده بود .

 

سرامیک های براق و شیری رنگ و مبلمان با رنگ های خنثی … . دیوار مقابل تماماً شیشه بود و آسمان شب را به نمایش می گذاشت … ماهِ کامل با قدرت در حال خودنمایی بود … .

 

و عماد شاهید … ایستاده پای میز بار … .

 

نگاهم به طرفش کشیده شد و باز از شدت ترس و اضطراب سکسکه ای کردم .

 

– س…سلام !

 

نمی خواستم ، ولی بی اختیار لکنت گرفته بودم . عماد تکیه زده به بارِ شیشه ای … با وقاری قابل تحسین سری برایم تکان داد :

 

– خوش اومدی خانمِ سلطانی ! … آیدا خانم !

 

شلوارِ و تیشرتِ یقه دار مشکی به تن داشت … مثل اکثر اوقاتی که او را دیده بودم ، ساده و مینیمال پوشیده بود . تنها زینتی که داشت ، ساعتِ بند فلزی و سنگین دور مچش بود … .

 

کاملاً به آن پنت و آن دکوراسیون می آمد !

 

سپس به من اشاره کرد :

 

– بشین لطفاً !

 

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_450

 

نفسم بالا نمی آمد . او هنوز هیچ کاری نکرده بود ، ولی حتی نگاه کردن به صورتش باعث میشد همان حالتِ فلجی به من دست بدهد که آن روزِ نحس در باغ گرفتارش شده بودم .

 

با زانوهای لرزانم جلو رفتم … و گوشه ی کاناپه ی فیلی رنگ نشستم . به سختی سعی داشتم بدنم را کنترل کنم … ولی سخت بود ! …

 

او به من نزدیک شد … و من ران هایم را از روی احساس غریزه و دفاع بهم چفت کردم . حس می کردم ممکن است کنترلم را از دست بدهم و از شدت ترس و اضطراب خودم را خیس کنم ! …

 

برای اولین بار چنین حالتی به من دست داده بود !

 

جلو آمد و در نزدیکی ام ایستاد … برای اینکه صورتش را ببینم ، وادار شدم سرم را بالا بگیرم . پرسید :

 

– این چیه ؟!

 

و با حرکت خفیف سرش به کیفم اشاره کرد …

 

– پوله !

 

– جدی ؟!

 

حس کردم لبخندی برای چند لحظه روی صورتش درخشید و بعد به سرعت خاموش شد . انگشت اشاره اش جایی نزدیک خط ریشش را لمس کرد … گفت :

 

– مطمئن باشم قمه نیست ؟!

 

در این موقعیت شوخی می کرد ؟! … لابد هم انتظار داشت من بخندم ! …

 

همینطور فقط نگاهش کردم … که روی مبل مقابل من نشست و کیف را به سمت خودش کشید . زیپ کیف را باز کرد … و بعد نگاهش چند ثانیه ای درون کیف چرخید .

 

– واقعاً پوله !

 

یک دسته از تراول های آبی رنگ را بیرون آورد و به حالتی نگاهش کرد … انگار داشت کاردستی کودکی را تماشا می کرد !

 

 

 

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️