می‌خواستم به خودم قبول کنم که دیشب رو خواب دیدم و واقعیت نداره ولی درد بدنم این و رد می‌کرد… با دردی که یهو توی سرم کشید اخی گفتم.

دیشب تا جایی که میتونستم سر و صورتم و گرفتم تا ضربه ای بهش نخوره.

صبحانه ای آماده کردم و بدون توجه به این که حتی گیتی خانوم صبحانه خورده یا نه شروع کردم صبحانه خوردن…

گوشه لبم زخم شده بود و به سختی می‌تونستم چیزی بخورم ولی چون گرسنه بود حسابی خوردم و بلند شدم.

به طرف اتاق می‌رفتم که در پذیرایی باز شد و هامون با اخم های در هم و سری پایین افتاده وارد شد.

پوزخندی زدم و خواستم طرف اتاق برم که صدام زد : ساغر!

چپ چپ نگاهش کردم و بازم به راهم ادامه دادم که دستم و گرفت و به طرف خودش کشید که با اخم طرفش برگشتم و دستش و پس زدم : چیه؟! دیگه چی میخوای از جونم؟؟ بگو خودت و من و یا هم راحت کن!

عمیق و پشیمون نگاهم کرد و در آخر لب باز کرد :
– عصبیم کردی دختر! من نمی‌خواستم اینجوری بشه ولی توهم چیزای بدی گفتی!

– این کافی بود تا من و بزنی هامون؟! چی فکر کردی پیش خودت! ول کن دستم و! تو آدم نمیشی هامون هر دفعه بد تر از گذشته من و خورد می‌کنی!

دوباره دستم و کشید و این دفعه هول داد که نزدیک تر بهش ایستادم ولی هنوز نگاهش نمی‌کردم بدجور دلم و شکسته بود.

قبول دارم که من بد رو مغزش رفتم ولی یادم میومد که چجوری التماس می‌کردم و می‌گفتم که من و ببخشه ولی به خرج نمی‌رفت و بد تر من و می‌زد….

– ولم کن هامون…. با این کارات نمیتونی چیزی و درست کنی.

_ فکر کردی چون حاظر شدم باهات ازدواج کنم و قبلش صیغه ات شدم خیلی دختر بدبختیم آره؟
پوزخندی زدم و لحنم غمگبن شد :
_ متأسفانه درست فکر کردی من آدم بدبختیم! حالا خوشحال باش…

ساکت شده و هیچی نمی‌گفت؛ خشک شده نگاهم می‌کرد و من با چشمای پر از اشک و لبالب غم ازش دور شدم.
در اتاق و باز کردم و پست در ایستادم و در و بستم.

روی زمین نشستم و صورتم و با گریه روی زانوهام گذاشتم و زار زدم؛ چون نشسته بودم کمر و باسنم درد شدیدی توش پیچید ولی به قدر درد دلم نبود!
هامون بیخیال نشد؛ پشت در بود.

با مشتش به در کوبید و داد زد :
_ ساغر! داری گریه می‌کنی؟ در و باز کن ببینمت!

خودم و محکم بغل کردم و اشک ریختم؛
تازه متوجه می‌شدم که چقدر تنهام و نیاز دارم به آغوش کسی که دلم رو شکست!
مشت دیگه اش محکم روی در نشست و دوباره داد زد :
_ میگم باز کن این درو.

_ چی کار داری هامون؟ دلم کن درد دارم. برو بزار به درد خودم بمیرم؛ اصلا گیتی خانم کجاست هان؟ برو پیش زنت دیگه!

دقیقا مثل بچه های دوساله داشتم گریه می‌کردم و حسودی می‌کردم؛دلم برای بغل کردنش پَر می‌زد ولی اون مال من نبود!

باید عقب می‌ایستادم؛ گیتی خانم چه گناهی کرده؟! مگه خودش خواسته فلج بشه؟ نباید جفت پا بپرم وسط زندگیش.

مهم تر از همه این که هامون زنش و دوست داره! من یه دختریم که فقط برای خالی کردن اون اینجام!

درد دلم یهو شدت گرفت و بخاطر همین جیغ بنفشی زدم و چشمام و از شدت درد بستم.

هامون که صدای جیغم و شنید دوباره به در کوبید و بین گریه و درد صدای التماس وارش و شنیدم : در و باز کن ببینمت ساغر… دارم دیونه میشم بخدا. نگرانتم بفهم! لطفا در و باز کن.

دلم برای لحن ملتمسانه اش رفت با گریه بلند شدم و بدنم و به دیوار تکیه دادم.

وم قفل در و باز کردم و وقتی باز شد به طرف تخت رفتم و خوابیدم.

درد دلم خیلی زیاد بود!

آب دهنمم به سختی پایین می‌دادم؛ هامون در و با سرعت باز کرد و پرید توی اتاق؛ رنگش کمی از حالت طبیعی خارج شده بود و با چشمای نگرانش من و نگاه می‌کرد که از درد دلم به خودم می‌پیچیدم.

نزدیکم اومد و دستش و زیر شکمم گذاشت و صاف خوابوندم. اشک هام ثا سیل روی صورتم می‌ریخت و هیچ جوره نمی‌تونستم جلوش و بگیرم؛ هامون که حال کلافه ام رو دید؛ دستش و بند شلوارم کرد و خواست پایین بکشه که نزاشتم و با گریه هق زدم :
_ نکن؛ دلم درد می‌کنه هامون!

پوف کلافه ای کشید و این بار پیرهنم و بالا زد و دست گرمش روی شکم لختم نشست.

کمی خودم و سفت کردم که نیم چه لبخندی زد و دستش و روی شکمم کشید همزمان گفت : پریود شدی؟!

اهوم آرومی گفتم و با گریه چشمام و بستم؛ نوازش دستش روی شکمم باعث شد کمی خودم و شُل کنم و خودم و به دستش بسپارم.

فشاری به زیر دلم آورد که دستم روی دستش گذاشتم و دوباره هقی زدم.

_ نکننن.
_ خیلی خب ساغر آروم باش؛ درد پریودته؛میخوام ببرمت زیر دوش آروم بلند شو.

لبم و از شدت درد گاز گرفتم و آروم بلند شدم؛ درد دلم زیاد بود و از طرفی می‌خواستم یکمم که ‌شده خودم و برای هامون لوس کنم.

لباسام و که در آورد با خجالت نگاهم و ازش گرفتم؛ هنوزم جلوش مثل دخترای پونزده ساله ای بود که تا حالا پیش کسی لخت نشده!

یا دیدن حرکتم خندید و دستش و زیر ‌شونه و زانوم انداخت و تنم و توی وان گذاشت.

دلم و گرفته بودم و به خون جاری شده از بین پاهام نگاه می‌کردم؛ این درد و تنها زمانی که خیلی حرص می‌خوردم یا خیلی ناراحت بود داشتم؛ چون نزدیک عادتم بود دردم بیشتر شده بود؛ با اون ضربه هایی که از هامون با کمربندش به دل و کمرم زده بود خون ریزیم هم بیشتر شده بود.

کبودی های روی تنم خیلی درد ناک بود و با نگاه کردن بهشون دلم برای خودم می‌سوخت.

تو فکر بودم که با بوسه داغی روی گردنم پلک زدم و نگاهم و به هامون دادم.

لاله گوشم و زبون زد که ناخواسته به خودم لرزیدم و لب زد :
_ معذرت می‌خوام!

آه خسته ای گفتم و پوزخند زدم؛ وقتی جای تک تک کبودی ها روی تنمه می‌خواست ببخشمش؟! یا فراموش کنم این همه بلایی و که به سرم آورد و دَم نزدم؟!

_ دیشب کلی التماست کردم ولم کنی! گوش دادی جناب هامون خان؟ نه؛ عوضش مثل سگ زدیم هامون…