دنیا حربه‌ی زنانه‌اش را در پیش گرفت و زیر گریه زد.

آنچنان بلند که محمد مجبور شد کمی گوشی را از کنار گوشش فاصله دهد تا صدای جیغِ بلندِ دنیا پرده ی گوشش را پاره نکند.

زیر لب غر زد:

– یه دقیقه آژیر نکش ببین چی میخوام بگم!

دنیا بریده و بریده گفت:

– من…من فقط این گلو اورده بودم که… که بگم چقدر خوشحالم که…باهات آشنا شدم!

در دل زمزمه کرد:

– من ریدم تو اون شبی که با تو آشنا شدم که الان اینطوری قوز بالا قوز نشی!

با انگشت وسطِ دو ابرویش را ماساژ داد و گفت:

– خیله خب! دیگه زنگ نزن، گل نفرست، پیام نده! من حوصله بچه بازی ندارم.

دنیا با گریه و در حالی که کمی راه تنفسی‌اش بند امده بود لب زد:

– نمیخوام…نمیخوام!

خواست بگوید به درک ولی حرفِ بعدی دنیا شوکه‌اش کرد:

– قول میدی به من بعد اینطوری رفتار میکنی!

ابرو در هم کشیده و مشتش را به ارامی روی میزِ شیشه ای کوبید و گفت:

– قول؟ منِ بیشرف کی به تو قول دادم که خودم یادم نمیاد دخترِ آ سِد رضا؟

صدایِ فین فینِ دنیا روی مغزش بود!

لبِ پاینش را محکم گزید تا بیشتر از این به دخترک نتوپد و سپس گفت:

– با توام؟ من چه قولی بهت دادم که خودم یادم نمیاد؟

دنیا کمی مکث کرد و سپس کلماتِ زهر آگینش را به قلبِ محمد پرتاب کرد:

– بابات با بابام حرف زده، قراره خاستگاری دوباره گذاشتن! مامانت اومده معذرت خواهی کرده بابت اون شب!

شما که پشیمون بودی به خودم میگفتی نه اینکه بابا و مامانتو بفرستی جلو!

گره‌ی میان ابروهایش کور تر شد و گفت:

– چی؟ چیشده؟

بابام و مامانم اومدن اونجا چیکار کردن؟

حس کرد حرفِ دنیا را به درستی متوجه نشده که این سوال را پرسید!

پدر و مادرش بدون توجه به خواستِ او و حتی بدونِ مشورت کردن با او، با دنیا همکلام شده بودند؟

هق هقِ دنیا از بی خبری محمد دوباره بالا گرفت و نالان پرسید:

– نگو که نمیدونستی!

انگار خیلی اتفاقات افتاده بود که او نمیدانست!

خیلی اتفاق‌هایی که از دیدِ او پنهان بود!

نفسش را با کلافگی بیرون فرستاد و تنها یک جمله زمزمه کرد:

– من زبون دارم از طرفِ خودم حرف بزنم، لازم نکرده به حرف مامان و بابام گوش بدی!

حس شکست خوردن در وجود دنیا پیچید و با این حال حرصی غرید:

– همون کسی که واسه من بریده و دوخته باید بهم بگه ازت دست بکشم.

این حجم از پرویی دنیا برایش عجیب بود.

با تک خنده ای که نمیدانست از سر چیست گفت:

– پس برو با همون حاج بابام ازدواج کن که واست بریده و دوخته!

حرفش را زده و سپس قبل از اینکه صدای مزاحم دنیا بلند شود گوشی را قطع کرد.

خون خونش را می‌مکید.

دو دگمه‌ی اول پیراهنش را با حرص باز کرده و چند دم عمیق کشید.

میدانست ملورین تا الان هزار و یک فکر و خیالِ جور واجور پیش خود کرده است.

میترسید زنگ بزند و با غضبش روبرو شود.

پس بهترین کار همین بود که شب رو در رو با او صحبت کند.

باید در اولین فرصت به پدر و مادرش سر میزد و برای همیشه پای دنیا را از زندگی‌اش کوتاه می‌کرد.

نمیخواست با دخالت‌های بیجای خانواده‌اش برنامه‌ای که برای اینده اش چیده بود بهم بریزد.

حال و حوصله‌ی شرکت را نداشت، دنیا به اندازه‌ی کافی ذهنش را بهم ریخته بود.

کتش را از روی میز چنگ زده و با اخم‌هایی در هم از شرکت بیرون زد.