نمیدونم چیشد که خیلی و بی مقدمه گفت:

-خودم استخدامت میکنم.دیگه اخراج نیستی!

عجیب نبود!؟ امیرسامی که اصلا با من حال نیمکرد و حتی به خودش این اجازه رو داده بود دست رو م بلند بکنه حالا برای اینکه فردا نرم سر قرارم با نویان آردوچ بهم میگفت دوباره خودش استخدامم میکنه.
ولی من دیگه حاضر نبودم عین چی براش جون بکنم و بعدهم اونجوری مزد زحماتم رو بزاره کف دستم برای همین گفتم:

-متاسفم…ولی من انتخابمو کردم و میخوام شانسمو جای دیگه امتحان کنم!

با عصبانیت گفت:

-دارم بهت میگم نیاز نیست بری اونجا…حالیت نیست؟

نمیفهمیدم دلیل این رفتار و این حرفهارو.حاضر هم نبودم این شغل رو از دست بدم به همین دلیل گفتم:

-منم گفتم نمیخوام پیشنهادتو قبول کنم و بپذیرم…زور که نیست…

رک و صریح بی خجالت و رودربایستی تو صورتم دقیق شد و گفت:

-رو به روی من یه احمق وایستاده!یه احمق گاو که هرچی بهش توضیح میدی آخرش میگه ماااااا مااااا

از اینکه همچین نظری راجبم داشت دلگیر شدم.
از روز اولی که دیدمش دلم میخواست همونطور که من براش احترام قائلم اونم باشه اما نبود.
حتی از من خوشش هم نیومد.
حفظ ظاهر کرد و نذاشتم اونقدری قرو قاطی کنم که لکنت بگیرم.
سرمو خم و راست کردم و گفتم:

-آره اصلا من گاوم.یه گاو هم به درد اینکه دستیار یا کارمند تو باشه نمیخوره.الان هم میخوام استراحت بکنم که از قرار فردام جا نمونم.به نظرم نویان آردوچ اصلا از آدمای بد تایم خوشش نمیاد!شب بخیر!

دو لنگه ی درو گرفتم وبهم کوبیدم.این اولینباری بود که جرات پیدا میکردم و با اون اینطور بدخورد میکردم.
اما حقش بودم…
چطور دلش میومد به من بگه گاو !؟
به منی که از وقتی اومد تو تمام شرایط سعی کردم کنارش باشم و تنهاش نزارم !؟
رفتارش منصفانه نبود! واقعا نبود!
یه نفس عمیق کشیدم تا به اعصاب لعنتیم مسلط بشم. و بعدهم قدم زمان رفتم سمت تخت و روش دراز کشیدم.
زل زدم به سقف…
نمیدونم چرا احساس میکردم هرکسی باهام بدرفتاری کنه فوقش چند دقیقه ی اول ناراحت بشم اما وقتی امیرسام اینکارو انجام میداد تا چند روزی دپرس و دلگیر میشدم!
نفس عمیقی کشیدم و به پهلو چرخیدم.
ساعت زنگ دار روی عسلی رو تنظیم کردم و بعدهم چشمامو بستم و سعی کردم به زور هم که شده خودمو بخوابونم …

تو اون شرکت بزرگ اونقدر رفت و آمد زیاد بود و بخشهای مختلفی داشت که دقیقا نمیدونستم به کدوم سمت برم.
کارتی که خود نویام بهم داده بود رو توی دست نگه داشتم و عین سردرگمها دور خودم چرخیدم تا وقتی که چشمم افتاد به زن جوونی که لباس فرم تنش بود و میخواست سمت امور مالی بره
.صداش زدم و گفتم:

-ببخشید خانم…

ایستادو به سمتم چرخید.تند و سریع پرسیدم:

-من میخوام آقای آردوچ رو ببینم کدوم قسمت باید برم!؟

به راه پله هایی که اون طبقه رو به طبقه ی دیگهای وصل میکرد اشاره کرد و جواب داد:

-باید بری بالا دفتر منشیشون .ولی فکر نکنم به این سادگی قرار ملاقات گیرت بیاد….

لبخند زدم چون برای من ساده بود.آخه خودش ازم خواست بیام اینجا.راهنمایی اون زن منو بالاخره رسوند به دفتر منشی.
دفتری که دیوارهاش تماما شیشه ای بودن و میشد داخل رو دید.
به سمت دررفتم.لباسهام رو مرتب کردم و با زمزمه کردم یه بسم الله رفتم داخل.
درست وقتی خواستم راهمو به سمت منشی کج کنم دختر جوونی درحالی که جعبه ی وسایلش دستش بود اشک ریزان از دفتر مدیریت اومد بیرون…
رد اشکش بخاطر سیاهی ریملش کاملا رو پوست سفید صورتش مشخص بود.
عین یه خط مشکی که از زیر چشم تا چونه اش ادامه پیدا میکرد.
اونقدر گریه کرده بود که به سکسکه هم افتاده بود.
فین فین کنان از کنارم رد شد و رفت بیرون.
نمیدونم چرا این صحنه منو متحیر و متعجب کرد اما ذره ای توجه اون منشی ای که پشت میز نشسته بود رو جلب نکرد.
انگار که کاملا براش عادی بود همچبن صحنه ای.
چشم از عقب بر داشتم و سمت منشی رفتم و گفتم:

-سلام…خسته نباشید….

حرفم تموم نشده بود که گفت:

-وقت نداره…اعصاب دیدن کسی رو هم نداره..خلقشم الان تنگ …حداکثر تا ماه آینده هم وقت پر…

وقتی اون حرفهارو بی سلام و علیک پشت سر هم ردیف میکرد به شک افتادم که نکنه اومده باشم دفتر ریاست جمهوری.
لبخند زدم و گفتم:

-من با آقای آردوچ قرار دارم!

سرشو بالا گرفت تا نگاهم کنه.براندازم که کرد پرسید:

-اسمتون!؟

-ساتو…نه …ساتین سرمدی!

کامپیوترش رو چک کرد و گفت:

-همچین اسمی ثبت نشده! متاسفم! نمیتونم بزارم برید داخل

کامپیوترش رو چک کرد و گفت:

-همچین اسمی ثبت نشده! متاسفم! نمیتونم بزارم برید داخل!

جوابش عین سطل آب یخ روی سرم بود.اصلا به مذاقم خوش نیومد.خیلی سریع گفتم:

-ولی من باهاشون قرار دارم.خودشون میدونن درجریانن اصلا!

سرش رو تکون داد و گفت:

-اگه بودن منو درجریان میذاشتن.امکان نداره اصلا…

باحالتی پر خواهش نگاهش کردم و گفتم:

-حالا میشه شما باهاشون تماس بگیرید!

حس کردم اصرارهای من کم کم کلافه اش کرد چون بالاخره روی صورتش اخمی نشست و گفت:

-خانمم .گفتم نه! امکان نداره ایشون با کسی قرار ملاقات داشته باشه من ثبت نکرده باشم.ایشونم الان اعصابشون بهم ریخته اس.من حوصله توپ و تشر ندارم…بفرمایید لطفا مزاحم نشین

مایوسانه نگاهش کردم و بعد با قیافه ای اویزون به سمت دررفتم.چقدر تمام ذوقم پرید.
نکنه اصلا به کل منو یادش رفته باشه ؟ نکنه از استخدام کردن من منصرف شده باشه…
نکنه اصلا یکی دیگه رو استخدام کرده باشه!؟
صدای تلفن تو سکوت پیچید.
نفس عمیقی کشیدم و درو باز کردم و خواستم برم بیرون که هموم موقع منشی گفت:

-خانم…صبر کن…

ایستادم و سرمو به سمتش یرگردوندم فورا بلند شد و گفت:

-متاسفم.من واقعا عذر میخوام ازتون…تشریف ببرید داخل آقای آردوچ منتظرتونن!

رفتارش باهام از این رو به اون رو شده بود.حتی بلند شد و رفت سمت در تا خودش درو برام باز بکنه.
تعجب کردم از این برخورد.
پرسشی نگاهش کردم و پرسیدم:

-مطمئنید میتونم برم داخل!؟

لبخند زد.لبخند از سر ترس و از دست ندادن شغل و بعدهم گفت:

-بله بله داخل منتظرتونن.خواهش میکنم بفرمایین داخل.منو ببخشید که اشتباه فکر کردم

قدم زنان به سمتش رفتم و گفتم:

-خواهش میکنم ایراد نداره