دعوا؟!
بهادر چشم باریک میکند و لبخند کجی تحویلم می دهد:
-گفتم که…دنبال حوریه بود…اما انگار چشمش تو رو گرفته!
لب میفشارم و به شهربانوی خشک شده ای که نگاه ماتش را بین ما جابجا می کند، توجه نمیکنم. البته که دعوایی نیست، فقط یک بحث کوچولو با یک همسایه ی پررو است!
با حرص میغرم:
-فرهنگتون هم خیلی پایینه!
اینبار دیگر خنده اش به وضوح تمسخر آمیز است! قدم دیگر به سمتم برمیدارد:
-رو این موردم کار میکنم آبجی خانوم…دیگه؟
حالا در دوقدمی ام است! با خروسی که آرام و قرار ندارد و دنبال فرصت است تا به من حمله کند! خودش هم که منتظر!!
شهربانو می گوید:
-آقا بهادر شما بفرمایید…
-نه مامان!
با اخم چشم غره ای به رادین که با پررویی ایستاده و منتظرِ دعواست، می روم. اصلا هم که به رویش نمی آورد!
دوباره به بهادر نگاه می کنم. باید زبان به دهان بگیرم و دیگر ادامه ندهم. این بحث همین جا باید تمام شود…بحث کردن با این لات، به شخصیت و کلاسِ من نمیخورد و…
نمیتوانم ساکت بمانم و جدی میگویم:
-با رکابی هم تو ساختمون نگردید! حجاب فقط واسه خانوما نیست آقای محترم.
ابرویی بالا می دهد و نگاهی به سر تا پایم می اندازد.
-حجابمون که یه اندازه ست محترم خانوم!
لحظه ای از جوابی که داد، خشک می شوم. اُه لعنتی راست میگوید! من یک تاپِ آستین حلقه ای به تن دارم و…حجابمان به یک اندازه است!
به شدت معذب می شوم و خجالت میکشم. به خصوص با نگاه مستقیمش! الان باید فرار کنم و پشت در قایم شوم و این آدمی که روبرویم ایستاده، نامحرم است آخر!
اما اینجا خانه ی من است مثلِ اینکه!
هرچند شرم و خجالت سراسر وجودم را میگیرد و پاهایم میلرزد، اما محکم سر جایم می ایستم و حورا نیستم اگر کم بیاورم!
-ببخشید که تو خونه ی خودمم! اینجا خونه ی منه، و شما هم الان تو خونه ی من وایسادید…چهاردیواری…اختیاری!!
بله! وقتی می بیند رویم کم نمیشود، با خونسردی میخندد و میگوید:
-پس شرمنده تو خونه ت با رکابی وایسادم و حجابمو راعایت نکردم…
-خواهش میکنم…بفرمایید…دیگه هم تکرار نشه!
ثانیه ای با همان خنده ی مسخره اش می ایستد و نگاهم میکند. سپس در آرامش میگوید:
-فقط آبجی خانوم این بی حجابی شما بدجور چشمِ چنگیزِ ما رو گرفته! چیکارش کنم؟
دهان باز میکنم تا بی ادبی اش را متذکر شوم، که همان لحظه چنگیز را رها می کند و تقریبا به سمت من پرت می کند!
-بیبین؟!
دیگر هیچی نمیفهمم! فقط خروسش را می بینم که با آن هیبت عظیمش به سمت من پرواز می کند! نمیدانم کِی از ترس جیغ میزنم و کِی به اتاق فرار میکنم و در را به هم میکوبم.
اینبار عصبانی تر و بلندتر میگویم:
-بردار اون خروستو از خونه ی من ببر بیروووون!
صدایش درست از پشت در اتاقم می آید که با تفریح و تهدید میگوید:
-نمیاد آبجی خانوم…عاشقت شده بدجور…عقوبت بی حجابیه دیگه!
دلم میخواهد موهای سرم را بکّنم! چرا شهربانو چیزی نمیگوید؟!
-شهربانو خانوم شما یه چیزی بگید!
شهربانو با صدای آرامی میگوید:
-آقا بهادر من باهاش حرف میزنم…دیگه واسه امروز بسِشه گناه داره…
چشمهایم از حدقه بیرون میزند. این دیگر چه آدمی ست؟!!
-یعنی چی؟!! شهربانو خانوم؟!
بهادر خودش میگوید:
-میگه خودش بهت میفهمونه که چهاردیواری اختیاری…نداریم! قانون اول اینجا چیه؟!!
چشمانم از حرص تنگ و گشاد میشوند. رادین بلند میگوید:
-عمو بهادر خودت بهش بفهمون!!
مگر دستم به آن پسربچه نرسد!
بالاخره شهربانو یک تذکری میدهد…با لطافت!
-رادین جان شما نباید حرفی بزنی مامان…
بهادر میگوید:
-خودم بهش میفهمونم بچه!
مشتم را محکم به در میکوبم:
-اگه تا یک دقیقه ی دیگه از خونه ی من نری بیرون، زنگ میزنم به پلیس!!
بهادر میگوید:
-آخ هنوز دستش نیومده…تو بگو رادین!
رادین بلند و پرهیجان میگوید:
-عمو بهادر!!
عمو بهادر و زهرمار!
-ایول بچه…قانون اول، بهادر…قانون آخرم…بهادر! اگه قانون رعایت نشه چی میشه؟!
بلند میگویم:
-الان زنگ میزنم به پلیس، میگم چی میشه…
بهادر با پوزخند تمسخر آمیزی میگوید:
-آخرین کسی که زنگ زد به پلیس عاقبتش چی شد؟!
نمیدانم چرا قلبم هرّی میریزد. گوشهایم ناخودآگاه تیز میشوند و…رادین با مکث میگوید:
-همون که پاش شکست؟! یا اون که موش همه جاشو گاز گرفت؟! یا اون که موهاش سوخت؟!
بی اراده به خود میلرزم و این حرفهای وحشتناک یعنی…چه؟!
بهادر با خنده ی لذت بخشی میگوید:
-نع…اونی که چنگیز با اقتدار فرود اومد رو سرش و انقدر نوک زد تا وسط سرش سوراخ شد! بعدم افتاد تو حوض و دماغش شکست!!
سرم گیج میرود. وای خدا باورم نمیشود! با گروه داعش طرفم؟!
-این یکی چی سرش بیاد؟! اگه بدونه اسم پلیس اصلا به این خونه نمیفته!!
من را میگوید!! تهدید؟! یا خدا برایم چه برنامه ای چیده؟!!
خودش با تفریح ادامه میدهد:
-نه بابا این یکی بچه ی خوبیه…حور و پریه! مگه خره که بخواد خودشو از تراس بندازه پایین؟! نه بابا هنوز جوونه، از جونش سیر نشده..
نه!! یا امامِ دوران!
شهربانو میگوید:
-حورا جان نترسی یه وقت؟ آقا بهادر شوخی میکنن!
غلط کرده که شوخی میکند. پس چرا میخندد؟!
-آره بابا شوخیه خانوم خانوما…اما تو کوتاه بیا و واسه یه شوخی زنگ نزن به پلیس…دردسره میشه دیگه!
برای او یا من؟!!
التبه که من در اوجِ پس افتادن، با آرامش میگویم:
-من اصلا همچین آدمی رو که برام هیچ اهمیتی نداره، جدی نمیگیرم!
بهادر با خنده ی بیشعورانه ای میگوید:
-جدی نگیری، ما بیشتر باهات حال میکنیم همسایه!
تهدید است بخدا!
-خوشحال میشیم زحمت رو کم کنید آقای همسایه!
با خنده میگوید:
-بیا بریم چنگیز…بیا بریم که از این یکی واسه تو حوری درنمیاد…
رمان قشنگیه فقط کتابی نوشته 😕
چرا من اینقدر میترسم
آخه احمق چرا همون روز از خونه نرفتییی😑🤬
رمان خیلی باحالیه😃😃
رمان قشنگیه🙂