منم که بعد از چند روز یکی و پیدا کرده بودم تا باهاش حرف بزنم و خودم و خالی کنم ادامه دادم:

– انگار تازه فهمیدم.. خانواده.. حتی بدشم خوبه! هر سال تولدم.. باز حداقل دایی و زن داییم.. خودشون و موظف می دونستن که یه کادو.. حتی کوچیک برام بخرن. با این که اونم به جبرانِ سنگ تمومی بود که من سر تولداشون می ذاشتم ولی.. دلم و خوش می کرد. یا بعضی وقتا با دوستم دو تایی می رفتیم کافه و با یه کیک کوچیک جشن می گرفتیم.. که امسال همه چی و با هم از دست دادم و این.. خیلی اذیتم کرد.

– هیچ کس بهت تبریک نگفت؟

– چرا.. دوستم زنگ زد.. عمومم.. فرداش یه پیام تبریک فرستاد که دیگه حالم بد بود و نتونستم جواب بدم.

قبلاً درباره کوروش بهش گفته بودم و می دونست که ترکیه اس و به زودی برمی گرده.. نمی دونم چرا گفتم.. ولی.. حس کردم لازمه بدونه که خیلی هم بی کس و کار نیستم.. تا اگه ته ذهنش قصد و غرض بدی از نزدیک شدن به من داشته باشه.. حداقل یه کم بترسه و دست و پاش و جمع کنه..

هرچند که خودم خوب می دونستم کوروش.. تهدید بزرگی برای آدم های مزاحم دور و برم محسوب نمی شه و این آدمم قبلاً حسن نیتش و به من ثابت کرده بود و من تا آخر عمر.. شرمنده اش بودم. ولی باز.. دلم می خواست این شکلی برای خودم یه سپر دفاعی درست کنم..

– معذرت می خوام.. منم نمی دونستم.. وگرنه حتماً…

– من از شما توقعی ندارم. شما.. شما استاد منی! تا همین الآنم هرکاری کردید.. از سر لطف و محبتتونه و من.. به خاطرش واقعاً ازتون ممنونم. دیگه اگه بیشتر از این بشه.. نمی دونم چه جوری باید جبران کنم!

نگاهم به دستام بود و وقتی دیدم حرف نمی زنه.. سرم و بالا گرفتم که دیدم با اخمای درهم به صورتم خیره اس و داره طلبکارانه نگاهم می کنه..

سرم و که به دو طرف تکون دادم تا بفهمم چرا یهو عصبانی شد پرسید:

– تو من و چی صدا می کنی؟

بی دلیل دستی به شالم کشیدم و گلوم و صاف کردم..

– بله؟

– اگه بخوای من و صدا کنی.. چی می گی؟

نگاهم و گرفتم و فکر کردم که چه جوابی بهش بدم.. چون واقعاً نمی دونستم و تو این چند وقته هم.. به جز یکی دو بار که توی دانشگاه و موقع درس خوندن استاد صداش زدم.. یادم نمی اومد چیزی غیر از این گفته باشم.

واسه همین آروم لب زدم:

– خب.. استاد علی عسگری…

– من که دیگه استادت نیستم.. هستم؟ تو درست تموم شد و به جز برای گرفتن مدرک پات و توی اون دانشگاه نمی ذاری و سر کلاسای منم نمی شینی.. غیر از اینه؟

آب دهنم و قورت دادم و سرم و به نشونه نه بالا انداختم که پرسید:

– پس می تونم امیدوار باشم که از این به بعد.. امیرعلی صدام کنی؟

ناباورانه بهش زل زدم.. نمی فهمیدم معنی این حرفای عجیبش و که برام تازگی داشت.. حس می کردم بعد از تموم شدن امتحانام.. رابطه ما هم باید تموم بشه ولی حالا این آدم.. انگار سعی داشت این رابطه رو.. وارد یه مسیر جدید کنه که ازش سر در نمی آوردم..

– آخه…

– بیخودی واسه خودت فکر و خیال نکن. قبلاً راجع به حسم و این که تو دلم دفنش کردم حرف زدم. پس لزومی نداره دوباره توضیح بدم که با همون نیت قبلی وارد زندگیت نشدم.

– خب پس دلیلتون چیه؟ فقط به خاطر اون ترحم…

– بی خیال اون ترحم شو! یه حرفی زدم.. تو هم دیگه ولش نمی کنی؟

صداش که رفت بالا.. منم عصبی شدم و روم و برگردوندم که آروم تر توضیح داد:

– می دونم دارم با حرفام گیجت می کنم. ولی تو هم داری زیادی قضیه رو سخت و بزرگ می کنی. من تو این چند وقت.. تو رو یه جور دیگه شناختم.. یه دختر قوی و محکم که با وجود همه مشکلات که تا حدودی ازشون خبر دارم.. بازم داره همه تلاشش و برای زندگیش می کنه.. درس می خونه.. دنبال کار می گرده.. تنهایی تو یه خونه زندگی می کنه و از هیچ کسم توقعی نداره. الآنم فقط دلم می خواد.. دلم می خواد با همچین آدمی دوست باشم و گهگاهی باهاش حرف بزنم.. اشکالی داره؟