– راستی فردا صبح باید بری دفتر مرتضوی این چک و بهش بدی.. یادت نره! قطعات کم داریما! اونم که دندون گرده تا چک و نگیره سفارش و نمی فرسته!

پوفی کرد و با کلافگی اضافه کرد:

– اگه یه کم خودمون و می کشیدیم بالا و می تونستیم خودمون قطعات وارد کنیم و به خاطر جنس مورد نیازمون با هر ننه قمری چونه نزنیم خیلی خوب می شد! ولی حیف که فعلاً زورمون نمی رسه!

لیوان خالیم و گذاشتم تو سینی و چکی که رو میز به سمتم سر داده بود و برداشتم..

– خودت چرا نمی بری؟

– همین الآن گفتم فردا یه عالمه کار بانکی دارم!

– خب منم یکشنبه ها صبح کلاس خصوصی دارم.. هر دفعه باید بگم بهت؟

تازه یادش افتاد و با کلافگی گفت:

– ای بابا.. چی کار کنیم پس؟ پرستشم که نیست!

– بده پیک ببره!

– من اطمینان نمی کنم درین! بعدشم.. باید رسید ازش بگیری!

– خب پس فردا می رم!

– فردا داره می ره سفر خبر مرگش.. معلوم نیست کی برمی گرده. زنگ زدم بهش گفت فقط فردا صبح تو شرکت هستم! نمی تونی کلاست و یه ساعت عقب بندازی؟

– الآن آخه؟ ساعت یک شبه.. من دیگه کی خبر بدم فردا دیرتر میام؟

– حالا یه پیام بده.. شاید بیدار باشه!

با عصبانیت از این کارهای بی برنامه کوروش که همیشه من و تو هچل مینداخت.. گوشیم و برداشتم و به آقای خاکپور.. پدرِ صدف که چند ماهی می شد برای تدریس زبان می رفتم خونه اشون پیام دادم و با نهایت شرمندگی بهش گفتم فردا یه ساعت دیرتر میام که خوشبختانه بیدار بود و مثل همیشه محترمانه جوابم و داد و گفت موردی نداره!

– حله؟

سری برای کوروش تکون دادم که راضی از به کرسی نشوندن حرفش بلند شد و بعد از جمع و جور کردن دفتر دستکش گفت:

– من دیگه برم.. دستت درد نکنه.. خیلی خسته شدی!

دیگه تعارفی برای موندنش نکردم و بلند شدم تا دم در همراهیش کنم که وسط راه وایستاد و با چشمکی که بهم زد گفت:

– لازانیاتم خیلی خوشمزه بود.. ولی فکر نکن نفهمیدم ماکارونی رو پیچوندیا!

به روم نیاوردم و گفتم:

– بده برات بیشتر مایه گذاشتم؟

– نه خداییش عالی بود! کاری نداری؟

– نه به سلامت!

– فردا چک و تحویل دادی زنگ بزن بهم.. فعلاً!

رفت بیرون و در و بست.. منم فقط تونستم تن خسته ام و تا همون مبل های هال بکشونم و یه کم چشمام و رو هم بذارم تا این سردردی که مطمئناً به خاطر خستگی و بی خوابی بود دست از سرم برداره.

کوروش انقدر ازم کار کشیده بود که حتی توان نداشتم بلند شم و خودم و به تختم برسونم و نفهمیدم چه جوری همون جا چشمام گرم شد.

ولی خیلی نگذشت که با صدای گرومپی از تو حیاط چشمام باز شد و گیج و گنگ به سقف بالای سرم زل زدم.. انگار یه چیزی از ارتفاع افتاده بود ولی من تو حیاط چیزی نداشتم که بخواد بیفته و همچین صدایی بده!

اهمیت ندادم و با فکر به این که لابد صدا رو توی خواب شنیدم دوباره چشمام و بستم که این بار صدای پارس کردن عجیب غریب ریتا باعث شد بفهمم توهم نبوده و سریع روی مبل نشستم!

همه جونم از ترس این که کسی اومده باشه تو حیاط به لرز افتاده بود و قفسه سینه ام به طرز وحشتناکی داشت با ضربان تند و محکم قلبم تکون می خورد.

اما پارس کردن ریتا اصلاً شبیه وقتایی که یه آدم غریبه می بینه و با صدای بلند به قصد حمله نزدیکش می شه نبود.. اون جیغ های کوتاه و ناله مانندی که لا به لای صدای واق واقش به گوشم می خورد.. بیشتر شبیه وقتی بود که من و می دید و می خواست خودش و برام لوس کنه..

ولی به غیر از من.. کسی نبود که بخواد با دیدنش همچین واکنشی نشون بده!

سریع بلند شدم و با این که هنوز ترس و وحشت حس غالب وجودم بود و می ترسیدم از این که در و باز کنم و تو حیاط با یه غریبه که به قصد دزدی اومده رو به رو بشم.. خودم و به در ورودی رسوندم.