الآنم.. قصد نداشتم چیزی رو اعتراف کنم و امید توی قلب امیرعلی رو که این اواخر حس می کردم.. نسبت به تغییر رابطه امون ایجاد شده.. بیشتر کنم.

فقط باید می فهمید.. به عنوان یه دوست انقدری برام عزیز هست که نخوام خار به پاش بره.. به خصوص اگه.. عاملش من و زندگی و همه مشکلات و دردسرام باشه!

بعد از چند لحظه نگاهش و ازم گرفت و ماشین و دوباره به حرکت درآورد:

– به هر حال.. این تنها راهیه که پیش روته.. وگرنه حالا حالاها باید توسط میران بازی بخوری و بین زمین و هوا معلق بمونی تا بفهمی هدفش از برگشتن به زندگیت چیه. فکرات و بکن.. اگه تصمیم گرفتی این بار تو حمله رو شروع کنی و اون و لای منگنه بذاری.. بهم بگو! من هر کاری از دستم بربیاد.. بدون هیچ چشم داشتی.. برات انجام می دم چون.. چون از نظرم.. بیشتر از هرکس دیگه ای.. لیاقت یه زندگی پر آرامش و بدون دغدغه رو داری.. چیزی که بعد از این همه سال.. هنوز بهش نرسیدی!

حرفاش منطقی بود و آدم و به فکر فرو می برد.. به خصوص اون رسیدن به آرامشی که فکر می کردن تو این یک سال گذشته یه کم تجربه اش کردم.. ولی اونم کاذب بود و خیلی سریع.. با دیدن یه خواب.. یه مکان آشنا.. تداعی شدن یه خاطره یا حتی خوردن یه غذا از بین می رفت.

من توی زندگیم به یه آرامش واقعی و همیشگی احتیاج داشتم.. که تا همین الآن تو هیچ دوره ای از زندگی نصیبم نشده بود..

ولی امیدی هم نداشتم که با نقشه امیرعلی.. بخوام به این آرامش برسم و برعکس.. در نظرم همه چیز جوری به هم می ریخت که آرزوی هر شبم این بود که کاش این کار و نکرده بودم.

واسه همین بهتر بود یه ضربدر درشت قرمز روش بکشم و اصلاً زمانی برای فکر کردن به تحریک نقاط ضعف و حساسیت های میران.. صرف نکنم..

×××××

با خشم و عصبانیتی که از چند ساعت پیش.. یه درصدشم کم نشده بود و حتی.. داشت همین جوری بهش اضافه می شد.. رفتم تو اتاقم و بعد از انداختن تن کوفته ام روی تخت.. از تو گوشیم.. آهنگ مورد علاقه یک سال گذشته زندگیم و پلی کردم و صداش و تا آخر بالا بردم..

شاید شنیدن این آهنگ که بعضی وقتا که ذهنم و آروم می کرد و باعث می شد خواب راحت تری داشته باشم.. الآنم به کمکم می اومد و این حجم خفه کننده توی گلوم و از بین می برد و مغزم و از انفجار نجات می داد!

..روزها قاتلمن..

..غیر از جمعه که خون ریزتره..

..حال و روزم جمعه ها..

..از خود جمعه غم انگیزتره..

..کوچ کردی از من..

..قهر کردی حتما..

..یه زمستون سردم..

..بگو برمی گردم..

چشمام و محکم بستم و پشت پلک های بسته ام.. تصویر اون بی شرفی که کنار درین تو اون ماشین نشسته بود جون گرفت..

تصویر چشم ها و نگاه حق به جانبش که می گفت.. من می دونم تو کی هستی ولی.. انقدری قدرت دارم که بخوام از سر راهم کنارت بزنم و هرچیزی که مال تو بود و تصاحب کنم!

..شب ها بیدارم..

..همه شب هایی که بی تو مردم..

..همه زخم هایی که..

..همه عمرم از فراقت خوردم..

..همه رو پس می گیرم..

..نه شوخی کردم..

..شهرزاد قصه ها..

..بگو برمی گردم..

..پریشونم پریشونم پریشون..

..پشیمونم پشیمونم پشیمون..

آره پشیمون بودم و این واضح ترین و صریح ترین اعتراف زندگیم بود. چند تا پشیمونی بزرگ توی زندگیم داشتم و اصلی ترینش مربوط به وقتی بود که شبا.. با آرامش.. بدون این که حس هوس و شهوت و آزار و اذیت نسبت به درین داشته باشم.. تو بغلم می گرفتمش و اونم.. با خوندن داستان های شهرزاد.. کمک می کرد که زودتر خوابم ببره و منم.. در نهایت تعجب می خوابیدم.

اگه یه روزی به عقب برمی گشتم.. حتماً پرونده اون انتقام کوفتی رو توی همون نقطه می بستم و رابطه ام و وارد یه مسیری می کردم که اون حس خوب و آرامشی که از هم می گرفتیم.. همیشگی بشه..

ولی حیف..