حالا با برگشتن میران.. انگار این مسئله به کل از ذهنم پاک شده بود و قلب بی جنبه و نفهم من.. به محض شنیدن کلمه «عشق» تصویر میران و جلوی چشمام به نمایش درآورد و همین.. برای رو شدن احساس واقعی و به شدت احمقانه ام.. پیش آفرین کافی بود!
– درین؟
نفسی گرفتم و به تصویرش روی صفحه گوشیم نگاه کردم.. خدا خدا می کردم نخواد این سوتی رو به روم بیاره و بپرسه چرا بعد از حرفم اولین کسی که به ذهنت رسید میران بود..
ولی فقط گفت:
– واقعاً میران برگشته؟
دیگه نمی شد انکار کرد و سرم و به تایید تکون دادم..
– کی؟
– سه هفته پیش!
– چرا به من چیزی نگفتی؟
جوابش و ندادم و خودش با حرص گفت:
– بازم همون سناریوی مسخره که نمی خواستم تو غربت ذهنت درگیر مشکلات من بشه؟
سعی کردم با یه نفس عمیق به خودم مسلط بشم و با جدیتی که زیاد تو حفظش موفق نبودم گفتم:
– چیز مهمی نبود که بخوام.. درباره اش باهات حرف بزنم!
– هه.. خودت و خر فرض کردی یا منو؟ تو هنوز اون و عشقت می دونی بعد می گی چیز مهمی نبود؟
دهنم و باز کردم تا بهش بتوپم و بگم همچین چیزی نیست که همون لحظه با بلند شدن صدای زنگ در.. بی خیال جواب دادن شدم.. چون تو این لحظه هر حرفی که می زدم آفرین باور نمی کرد..
واسه همین گفتم:
– زنگ می زنن.. برم ببینم کیه! کاری نداری؟
– الآن نه! ولی بعداً خیلی باهات کار دارم!
– باشه! فعلاً خدافظ!
تماس و قطع کردم و راه افتادم سمت در و به این فکر کردم که تا برگشتنش.. وقت دارم که یه بهانه ای برای این گافی که دادم جور کنم و فکر شروع دوباره عشق و عاشقی من و میران و از ذهنش بندازم بیرون.
با ذهن به شدت درگیر و کلافه گوشی آیفون و برداشتم و گفتم:
– بله؟
– خانوم کاشانی؟
– بفرمایید!
– پیکه! تشریف بیارید دم در!
– چشم یه لحظه!
با اخمای درهم از تعجب گوشی و گذاشتم و جلوی در مشغول پوشیدن شال و مانتوم شدم.. یادم نمی اومد چیزی سفارش داده باشم.. لابد کوروش حساب کتابی که بازم نتونسته از پسش بربیاد و با پیک فرستاده این جا که دوباره بشینم و تا شب برای انجام دادنش وقت بذارم.
انتظارش و داشتم که روز تولدم یادش بره.. ولی اگه واقعاً این کار و کرده بود.. زنگ می زدم بهش و اساسی یادآوری می کردم تا دیگه بدون خبر دادن به من.. همچین کادوی مسخره ای نفرسته دم در خونه ام!
همین فکر باعث شد با توپ پر برم تو حیاط و در و باز کنم.. ولی با دیدن دسته گل بزرگی که دست اون پسر جوونی بود که کلاه کاسکت روی سرش نمی ذاشت قیافه اش و ببینم.. چند لحظه ماتم برد..
– خانوم کاشانی خودتون هستید؟
– بله!
– بفرمایید!
دسته گل و به سمتم گرفت و من با همون بهت دستم و برای گرفتنش دراز کردم..
– از طرف کیه؟
– اطلاع ندارم.. فقط به من آدرس دادن و گفتم که تحویل شما بدمش!
– مگه می شه؟ بالاخره اون کسی که این و بهتون داده یه اسم و نشونی داره دیگه!
– والا من در جریان نیستم خانوم.. یکی این و تو خیابون به من تحویل داد و رفت..
گفت و سریع سوار موتورش شد و من با عجله پرسیدم:
– پولش چی؟
– حساب شده.. با اجازه!
گازش و گرفت و با سرعت از کوچه زد بیرون.. منم خیره به سبد گل بزرگ توی دستم که از شدت سنگینی باید دو دستی نگهش می داشتم.. رفتم تو و در و بستم.
میران جون گل فرستاده 😂😍
فقط این درین که دلش هنوز پیش میرانه. چرا این جور با احساسات پسر مردم ( امیر علی) بازی می کنه
چون اشغاله
دوباره این نویسنده داره کشش میده بابا یک نیگا به پارت کن رسیدیم به پارت ۴۱۴😱😱
به خدا به جدت حالا دیگه ول کن انقدر کشش نده😠
میرانم واسش گل فرستاده 😍