با شنیدن فامیلی درین یه لحظه هنگ کردم و نفهمیده سرم و برای ساحل تکون دادم.. هیچ درکی از منظورش نداشتم و منتظر بودم بیشتر توضیح بده..

که انگار از همین گیجی و تعجبم فهمید که من امروز اصلاً درین و ندیدم و سریع گفت:

– نیومده بود؟ پس حتماً من اشتباه دیدم.. با اجازه!

جلوش و نگرفتم و گذاشتم بره بیرون.. نمی خواستم پیش لی لی حرفی در این باره بزنم.. هنوز نمی دونستم چقدر می شه بهش اعتماد کرد و شک داشتم نکنه مهناز ازش خواسته باشه من و رفتارام و زیر نظر بگیره که از صبح به این زودی.. فرستاده بودش شرکت!

ولی فکرمم بدجوری درگیر بود و نمی تونستم به همین راحتی بی خیال حرف ساحل بشم تا این که با صدای لی لی به خودم اومدم:

– رمز وای فای اینجا چیه؟

نگاهی بهش که حالا رو مبل های جلوی میزم نشسته بود انداختم و راضی از این که با گوشیش مشغوله و حواسش به من نیست.. رمز وای فای و بهش دادم و بلند شدم.

– بشین الآن میام!

از اتاق زدم بیرون و مستقیم رفتم سمت میز ساحل..

– کجا دیدیش؟

– داشتم جلوی شرکت از ماشین پیاده می شدم.. که دیدم از تو ساختمون اومد بیرون.. بعد سریع یه تاکسی گرفت و رفت.. الآن که می گید ندیدینش.. شک کردم به این که خودش بود یا نه!

یه کم مکث کردم و با ذهن به شدت آشفته شده پرسیدم:

– یعنی همین چند دقیقه پیش؟

– حدوداً ده دقیقه ای می شه!

دستی رو صورتم کشیدم و نفسم و با کلافگی فوت کردم که گفت:

– فقط.. اگه خودش باشه.. خیلی عصبی و ناراحت به نظر می رسید!

کم مونده بود داد بزنم.. نمی دونستم چه جوری باید بفهمم که درین ده دقیقه پیش واقعاً این جا بوده یا نه.. تا این که چشمم به دوربین های شرکت خورد و حواس به شدت پرت شده ام.. جمع شد به راهی که خیلی راحت می شد ازش به یقین رسید..

«و متاسفانه پایان پارت هایی که داشتم ….. بازم اگه پارتی ب دستم رسید ادامشو میزارم»