♥️به نام خداوندی که از رگ گردن به ما نزدیکتر است♥️

۱۰.۱

با اورژانس استاد رستمی را راهی بیمارستان کردن .

به فاطمه ونفس مسیج فرستادم .

که خودشان به خانه بروند ومشکلی برایمان پیش آمده .

آتناز ونفس را سوار ماشین کردم .

وراهی بیمارستان شدیم .

وارد محوطه بیمارستان شدیم .

سریع با بچه ها به داخل رفتیم .

دخترا ها زو روی صندلی ها انتظار نشاندم .

وخودم به سمت پذیرش رفتم .

رو کردم شمت پرستار وگفتم:

+-سلام ….خسته نباشید …..بیمار ما رو آوردن اینجا کدوم بخشه ؟!…..

پرستار با ناز گفت :

-خواهش میکنم …. اسم بیمارتون ؟!…..

با استرس ولکنت گفتم :

+-اِ اِ ….امیر … ر..رستمی !

پرستار اینبار شدایش را ناز کرد وگفت:

-چکارشون هستید شما؟!…..از بستگانید…..یا نکنه دوست دختر ایشون هستید ؟!….

عصبی شدم این دختر حد خودش را نمی دانست .

محکم دستم را روی میز پذیرش زدم وبا لحن محکم وجدی گفتم :

+-خانمممم ….. لطفا درست صحبت کنید …حد خودتون رو بدونید ….. از بستگان ایشون هستم …. حالا خیالتون راحت شد؟!…

شماره اتاق ….

پرستار با ترس گفت :

شوک بهشون وارد شده …..بخش مراقبت های ویژه هستن ….وملاقات ممنوع هست …..

ممنونی گفتم .

۹.۲

ممنونی گفتم .

برگشتم سمت دخترها.

نسترن مثل ابر بهار اشک میریخت.

دلم برای حالش سوخت .

طفلی! میدانم چقدر مریض شدن اعضای خانواده دشوار است .

مخصوصا اگر او پدر خانواده باشد .

نسترن را درآغوشم گرفتم .

وبا دست کمرش را نوازش میکردم .

کنار گوشش آرام زمزمه کردم :

+-عزیز دلم آروم باش…. گریه نکن !…

انشالله هرچه زودتر خوب میشه … گفتن یه شوک بوده که خدارشکر به خیر گذشته ….
راستی نسترنی … استاد همیشه اینجور مریض میشه ؟!…

نسترن در حالی که با دستمال های کاغذی های فانتزی صورتش را تمیز میکرد با صدای بغض دار گفت :

-نه … گاهی اوقات اینجور میشه… شاید سالی یکبار یا اصلا دوسالی یکبار…. وقتی یک موضوع ناراحتش میکنه اینجور میشه….

ودوباره شروع کرد به گریه کردن .

چیزی نگفتم ونسترن را بیشتر در آغوشم گرفتم .

از دور زنی را دیدم .

زن خیلی زیبا وخوش استایلی بود .

با گریه به سمت ما می آمد .

نسترن با دیدن زن گریه اش چند برابر شد .

فکر میکنم آن زن زیبا مادر نسترن است .

نسترن خودش را درآغوش زن انداخت وهر دو های های شروع کردن به گریه کردن .

آتناز آرام با سر اشاره کرد که دگر برویم .

سرم را تکان دادم .

نسترن را صدا زدم .

سرش را از روی شانه های مادرش بلند کرد .

دستی برایش تکان دادم .

وهمراه آتناز از بیمارستان خارج شدیم .

اگر وقت دیگر بود ونسترن اینجور رفتار کرده یود واقعا ناراحت میشدم .

ولی الان حال خودش را هم نداشت .

چه برسد به خداحافظی به من .

سوار بر ماشین شدیم.

وبه سمت خانه راه افتادم .

در طول مسیر هیچ صحبتی میانمان رد وبدل نشد .

راه یک ساعته را .

در نیم ساعت طی کردم .

اگر از خستگی نبود .

هیچ وقت همچین کاری را نمیکردم .

به خانه رسیدیم .

در را با ریموت باز کردم .

وماشین را در پارکینگ پارک کردم .

آتناز در خانه را با کلید باز کرد .

کفش هایم را وردی در در آوردم .

آن را در جاه کفشی گذاشتم وبه نشیمن رفتم .

دخترا روی کاناپه نشسته بودند.

۹‌.۳

دختر ها روی کاناپه نشسته بودند.

ومشغول خوردن پیتزا بودند .

از امشب باید برنامه ای میریختیم .

که هرشب یکی غذا را آماده کند .

روی کاناپه .

کنار فاطمه نشستم .

مقعنه ام را از سرم در آوردم .

و روی کوله ام گذاشتم .

فاطمه پیتزا ونوشیذنی خنک گلوری را جلویم گذاشت .

نوشیدنی را برداشتم .

نفس درحالی که تکه ای از پیتزایش را گاز میزد .

گفت :

-انگار ….که حال استادتون خوب نیست…. الان حالش چطوره ؟!

در نوشیدنی خنک را باز کردم .

جرعه ای از آن را خوردم ‌.

دل وجگرم از سرمای ایش حال آمد .

رو کردم سمت نفس وگفتم :

+- والا مسئول پذیرش گفت :مراقبت های ویژه است …… ودخترش هم که امروز باهاش آشنا شدیم …گفت انگار که همیشه اینجور میشه…

انشاللّه که زودتر خوب شه …..

دخترها انشاللّه ای گفتن .

وهرکس مشغول خوردن نهارش شد.

دلم روی غذا نمی رفت نصفی از پیتزا هم را رها کردم .

رو کردم سمت بچه ها وگفتم :

+-دستتون درد نکنه… من میرم استراحت کنم….. خسته هستم….لطفا اگه میشه منو بیدار نکنید….

دخترها باشه ای گفتن.

به داخل اتاقم رفتم .

یک دست لباس راحتی ام را برداشتم .

وبعداز عوض کردن آن به تخت خوابم رفتم .

همین که سرم را روی بالشت گذاشتم .

از خستگی زیاد به عالم بی خبری رفتم .

با صدای موبایلم. خواب آلود موبایلم را از روی کنسول کنار تخت برداشتم .

دکمه ی اتصال رو زدم.

وتماس را برقرار کردم.

با صدای که از خواب آلودگی گرفته شده بود گفتم :

+-الو!…..

با صدای خندیدن گفتم :

+-الو………… مگه مزاحم هستی که جواب نمیدی…………

با صدای دخترونه ای که صحبت کرد حواسم جمع شد:

-منم نسترن ………خوبی خانم خوشگله؟!………انگار بد موقع مزاحم شدم……

روی تخت نیم خیز شدم وگفتم :

+-نه عزیزم………ببخشید اگه بد صحبت کردم ……بخاطر خستگی زیاد خواب بودم …..

خندید.

۹.۴

خندید.

وگفت :

-نه جانم …. میخواستم بابت امروز ازت تشکر کنم … حالم خوب نبود نتونستم از تو آتناز تشکر کنم……

خندیدم گفتم

+-اوه اوه …. نسترن عزیزم …. این چه حرفیه وظیفه ام هست….. حال استاد چطوره ؟!………بهتر؟!..

در جوابم گفت :

-اره عزیزم …. حالش بهتره یک ساعته دیگه به بخش منتقل میشه….

+-انشالله … که زودتر خوب شن ….

ممنونی گفت .

باهام صحبت کردیم .

وبعداز اون تماس را به پایان رساندم .

به سمت حمام را افتادم .

دوش مختصری گرفتم.

وبعداز پوشیدن لباس هایم به جمع دخترها پیوستم .

دخترها درحال صحبت از اولین روز کلاس هایشان بود.

روی یک کاناپه تک نفره نشستم .

وخطاب به بچه ها گفتم :

+- دخترا …. از امشب هرکس به نوبت غذا دریت میکنه ………وهیچ کس اجازه غذا از بیرون گرفتن نداره ………

فاطمه بلند شد وگفت

-شام امشب با من ………املت درست میکنم ….

باشه ای گفتیم وبا دخترا مشغول صحبت شدیم .

۱۰.۵

باشه ای گفتیم وبا دخترا مشغول صحبت شدیم .

بعداز چند دقیقه فاطمه صدایمان کرد وهمگی برای صرف شام به آشپزخانه رفتیم .

بعداز اینکه شام را خوردیم سفره را جمع کردیم وبا کمک هم ظرف هارا شستیم .

وهر کدام دوباره به نشیمن رفتیم .

در حال صحبت بودیم که فاطمه شروع کر به جیغ زدن .

-بچه هااا …. ساعت دو هست …. وایییی بریم بخوابیم ….

حوصله جیغ جیغ های دخترها رو نداشتم .

پس به یک شب بخیر اکتفاه کردم .

وبه اتاقم رفتم .

همان موقع موبایلم روی کنسول خاموش وروشن شد .

موبایلم را برداشتم .

با دیدن مسیج که اومده بود در صفحه هم رفتم

-سلام …. بیداری ؟!

باهم صحبت کنیم …!

بله ای نوشتم ودکمه فرستادن رو زدم .

که به ثانیه نکشید موبایلم روشن شد .