_من اگه بخوامم با این اخلاق قشنگ و زبون درازت هیچ وقت نمیتونم عاشقت بشم. خیالت تخت!

یاسمین زبان بست و چنان لب هایش را روی هم فشرد که رنگ صورتش به سرخی زد. ارسلان بزور جلوی خنده اش را گرفت… دست روی دهانش گذاشت و نگاهش را چرخاند تا میان لذت بردن از دیدن چشم های او، لبخند بی جایی نزند.

_پس یکی رو با خودت ببر که اخلاقش قشنگ باشه و زبونش کوتاه‌. من مناسب تو نیستم!

ارسلان کم نیاورد: ولی متاسفانه زنمی. همه هم خبر دارن و نمیشه کاریش کرد.

یاسمین داشت دیوانه میشد: برو بیرون ارسلان.

_میرم ولی لباس بپوش که بریم خرید.

_حتی اگه بخوای با زور و کتک هم منو ببری، نمیام. از این بابت خیالت تخت! خرید هم صد سال باهات نمیام… چون اخلاقم قشنگه و زبونم دراز ممکنه اعصابت و خط خطی کنم.

خواست از روی تخت بلند شود که ارسلان مچ دستش را گرفت: میشه بچه بازی درنیاری؟

یاسمین با بغض نگاهش کرد: میشه تو سر هر چیزی حرصم ندی و دلم نشکونی؟

ارسلان جا خورد و چشم هایش از تعجب گرد شد.
یاسمین دستش را از دست او بیرون کشید و بلند شد. حوله اش را از توی کمد برداشت و بدون نگاه کردن به او گفت: برو بیرون لطفا میخوام برم حموم.

ارسلان نفس عمیقی کشید و به تن ظریف او خیره شد و موهایی که هیچ چیز از زیبایی شان کم نمیکرد.
کاش میشد یک بار هم که شده خودش، خرمن مشکی رنگش را شانه کند. کاش میشد!

یاسمین مکث و سکوتش را که دید، سمتش برگشت: باید خواهش کنم که بری بیرون؟

پاهای ارسلان توان حرکت نداشت. انگار نیرویی قوی توان گام برداشتن را ازش گرفته بود!

_تو قراره بابت هر شوخی ای از من ناراحت بشی؟

یاسمین خنده اش گرفت: شوخی؟ تو این همه حرف بار من میکنی اسمشو میذاری شوخی؟

ابروهای ارسلان جمع شد و یاسمین با تمسخر گفت: تو مگه شوخی کردنم بلدی؟ همه حرفات و جوری میزنی که تا مغز استخوان من میسوزه، چطور میتونی بگی شوخی کردم ارسلان؟

_مشکل از توعه که انقدر لوسی و همه چی و به خودت میگیری.

یاسمین به خودش اشاره زد: من لوسم؟

_آره…

_من ارسلان؟ من؟ منی که این همه بدبختی و تحمل کردم و هنوز زنده ام. من بدبخت لوسم؟ همین خود تو تا الان ده بار خواستی بکشیم ولی روبروت وایستادم و دارم باهات حرف میزنم. خدایی من لوسم؟

خندید… حالش خوب نبود و حالات چهره اش هر ثانیه عوض میشد.

_مرسی که بهم گفتی واقعا. مرسی که…

بغض راه گلویش را گرفت. حرف توی حلقش سنگ شد و حنجره ی لرزانش توان حرف زدن را ازش ربود. ارسلان گیج و منگ و حیران فقط نگاهش میکرد و انگار قفل کرده بود!

یاسمین حوله را میان مشتش فشرد و پاهایش را وادار به حرکت کرد تا هر چه زودتر از مقابل چشمان او فرار کند. تن و روحش احتیاج داشت به سبکی و بی وزنی…
بدنش فقط آب گرم میطلبید و روح زخمی اش سکوت!

بیش از این حتی توان بغض و گریه هم نداشت…
هنوز دستش به دستگیره حمام نرسیده بود که عقب کشیده شد و بعد بازوهای ارسلان بود که تنش را با قدرت مچاله کرد.

چشم های دخترک بسته شد و اشکش با تمام خودداریش چکید. قلبش زیر دست او تند تند میکوبید و نفس هایش روی تب بغض بند بازی میکرد.
ارسلان چانه اش را به موهای او چسباند و عطر تنش را مثل مخدر به تن کشید…

_چرا اینجوری می‌کنی یاسمین؟

صدای او می‌لرزید: نمیدونم!

درد داشت و یک شانه میخواست برای باریدن. دلش گرفته و زبانش بهانه گیری میکرد… یک دست میخواست تا نوازشش کند، یک عشق تا مرهمش شود و مردی که سد بغضش را با حرفهایش بشکند.

_چرا اینقدر بی قراری می‌کنی؟ هر چی میگم جبهه میگیری و… آخه چت شده یاسمین؟

_حالم خوب نیست.

ارسلان تنش را بیشتر فشرد و پلکی زد: از من ناراحتی؟

یاسمین سر به سینه اش چسبانده و دلش چیزی فراتر از آغوشش را میخواست اما حیای دخترانه دست و پایش را بسته بود.

ارسلان دست پشت سرش گذاشت و سرش را به سینه اش فشرد: یاسمین؟

_تو میخوای تنهام بذاری ارسلان؟

ارسلان با تعجب نامش را صدا زد: این مزخرفات چیه؟

_خودت اون روز میون حرفات گفتی. که بالاخره این رابطه تموم میشه و… واقعا منو تنها میذاری ارسلان؟

_تو خودت ازم قول گرفتی که بعد از همه ی این بدبختی ها بفرستمت پیش مادرت. الان این بهونه گیریا واسه چیه؟

یاسمین ساکت ماند و تمام حرفهای گذشته مثل یک نوار توی گوشش تکرار شد. راست می‌گفت… سر و ته بهانه گیری هایش همین بود و حالا این بچه بازیا چه معنی میداد؟!

_دردت چیه یاسمین؟ چرا مثل بچه ها لج میگیری؟ من کی گفتم تنهات میذارم و میرم که دو روزه غمبرک زدی تو این اتاق و بیرون نمیای.

یاسمین پیراهنش را چنگ زد و بغضش را با به دندان کشیدن لب هایش قورت داد.

_میترسم ارسلان. از اینکه منو تنها و بی چاره ول کنی میترسم.

_تو اوج عصبانیت و حرصم اینکارو نکردم. الان که دیگه زنمی…

گفت زنمی و نگفت نفسم بند شده به نفست و دل و دین به برق چشمهایت باخته ام. نگفت و این راز سر به مهر توی سینه اش بزرگتر شد.

یاسمین دستش را پایین انداخت و سرش را عقب کشید: همین؟

پلک های ارسلان جمع شد: دنبال چیز دیگه ای هستی؟

برق امید توی چشمهای دخترک کور شد. ته احساسش همین بود؟!

سکوتش ارسلان را کنجکاو تر کرد: منظورت و واضح بگو یاسمین.

_منظوری نداشتم!

_چرا حرف دلت و نمیزنی؟

یاسمین خودش را عقب کشید و چشم دزدید: همه چی گفتنی نیست ارسلان. تو حرف دلت و زدی منم شنیدم مهم همینه. بیشتر از این به قول خودت میشه بهانه گیری!

ارسلان با تعجب و مکثی طولانی بازوهایش را رها کرد. دخترک داشت با چنگ و دندان از غرورش محافظت میکرد و این چیزی نبود که متوجه نشود.

سر تکان داد و بحث را سمت دیگری کشاند: حالا میای بریم خرید یا…

یاسمین میان حرفش پرید: من سایزم ۳۶ خودت یه چیزی بخر. زیاد برام مهم نیست…

_یعنی دلت نمیخواد بریم بیرون یکم بچرخیم؟

_نه. حوصله ندارم!

ارسلان عاصی شد: خب دلت چی میخواد الان؟ بهم بگو.

دنبال راهی بود برای خوشحال کردنش ولی یاسمین انقدر میان افکار منفی اش غرق شده بود که فقط میخواست تنها باشد.

_من هیچی نمیخوام ارسلان. باهات میام مهمونی، دغدغه لباس هم ندارم… هر چی بخری میپوشم.