++++++++++++++

در هیچ حالتی آرامم نیست ‌ درست از روزی که فهمیده ام مهبد بو برده .

 

 

 

از روز منحوسی که شنیدم بشرا اقرار کرده نقش داشته در ربودن من .

 

 

روزی که متعرف شده بود که ادم اجیر کرده برای از میدان به در کردن حریف قدری که من باشم .

 

 

از آن روز، روز و شبم یکی شده هردو سیاه .

 

 

 

 

خواب شب حرامم شده باز آن دو نر غول پشت پلک هام بست نشست اند .

 

 

کابوس هایم برگشته . تا صبح شود تا وقتی که خورشید سر بزند ده ها مدل کابوس مختلف می بینم که یکی از یکی بدتر اند .

 

 

تمرکز ندارم . نیمرو را جزغاله می کنم شیر را کربن از اجاق تحویل می گیرم .

 

 

حالم هیچ خوش نیست ترس پدر سوزانده از من .

 

 

از همه چیز میترسم مارگزیده طور . ریسمان سیاه و سفید توفیری به حالم ندارد .

 

 

 

مرحمت جون هم به حال بدم پی برده . زحمت آوا به دوش او است و‌ من فقط شیر به خوردش میدهم .

 

 

– توکا جان ؟

 

 

جان میگویم و بی حواس چاقو را عوض دل گوجه به دستم می کشم .

 

اخ وایی نمی کنم از سوزش و آن زن مهربان که جورکش من است می گوید :

 

– بریدی دستتو .

 

 

 

#پارت۲۶۸

 

درد دستم به اندازه‌ی نیست که اشک بریزم اشک از بابت درد دیگری است .

 

 

 

– گریه می کنی دردت به جونم ؟

 

رو برمی گردانم تا نبیند اشکی که بی اختیار می چکد را و‌او دست می اندازد زیر چانه ام .

 

 

– دختر قشنگم ؟

 

وقتی می گوید دخترم ، دختر قشنگم دلم پر می کشد سمت مادرم .

 

 

مادری که خودم را از دیدنش محروم کرده ام که مهبد ردم یا نیابد .

 

 

– چیزی نشده که خوب میشه .

 

 

دستم را ببین دست زحمت کشش می گیرد .

 

– توکا مادر اشکت بخاطر این نیست ، هست ؟

 

 

نه نبود ، اشکم از درد سینه است از درد غده بزرگ ریشه دوانده در گلو است .

 

چانه بالا می اندازم و او چسب زخم از جعبه کمک های اولیه می کشد بیرون .

 

– دل نازک شدی . حواسم هست بهت تو خودتی یه چند وقته .

 

 

صدای در می آید و پشت بندش صدای او که این روزها حامل خبرهای خوبی برای من نیست .

 

 

از پیش مهبد می آید میدانم .

 

 

 

جان عمه زنده اش و دختر عمه مرده اش را وسط کشیده بودم تا بی کم و کاست هرچه می‌بیند و می شنود را کف دستم بگذارد ، رضا که نمیشد به این راحتی ها .

 

 

 

 

 

#پارت۲۶۹

 

 

– عمه خانوم کوشی ؟

 

 

چسب را به زخم خون فشان دستم میزند و با رویی گشاده می گوید :

– بیا تو آشپزخونه مادر … بیا که به موقع اومدی ..‌‌

 

 

دست می کشم زیر چشمی که این روزها اختیارش دست دل است و‌ او در چهارچوب ظاهر میشود با دست پر .

 

 

سلام می‌دهد و نگاهش میدود در چشمانم .

 

 

– چرا تو زحمت افتادی دور سرت ؟ همه چی بود که ….

 

 

نگاه از منی که گلگونم برنمی دارد ،تاب نگاهش را ندارم سر زیر می اندازم و او می گوید :

 

– بذارمشون کجا ؟

 

 

به کانتر اشاره میزند .

 

 

او که سرگرم جا دادن خرید ها میشود به اتاق پناه می برم . آوا بیدار است .

 

 

از گهواره برش میدارم دهان باز و بسته می کند . این یعنی گرسنه است .

 

چشمش میدود دنبال سینه ام و شیری که امروز فردا است از غم بخشکد .

 

 

 

لباسم را بالا میدهم و گل از گل دخترم می شکفد . سرگرم مک زدن است که به در می کوبند .

 

 

 

لباسم را پایین میدهم و حالت نشستنم را عوض میکنم و بفرمایید میزنم .

 

#پارت۲۷۰

 

– اجازه هست ؟

به پایش بلند می‌شوم هنوز میان چهارچوب ایستاده است .

 

– بله بفرمایید .

 

دل تو دلم نیست و آوا دمغ است و نق به جانم میزند معلوم است که هنوز گرسنه است و چشمش به پستانم مانده .

 

 

خودش را تو می کشد . استرس به قلم سرایت میکند .

 

طاقتم طاق میشود ناخودآگاه لب باز می کنم :

– چی. .. چی شد ؟

 

نگاه نافذش را به چشمانم می‌دوزد . صلابت نگاهش را هرکسی ندارد دست و پا گم می کنم .

 

 

نگاه اما به زیر نمی کشم چشم به دهانش میدوزم لب که باز نمی کند .

 

اتش دلم را که نمی خواباند نگاه خیره اش را دنبال می کنم و به خودم میرسم.

 

 

به لک شیر افتاده به پیراهنم ، به نوک سینه ای میرسم که از زیر لباس نازکم معلوم است .

 

 

ارغوانی میشوم و می‌بینم که حال او هم دست کمی از من ندارد .

 

 

 

 

داغ می کنم آتش به خرمن پوستم می افتد و شالم را دستپاچه بر پیرهنم می کشم برای پنهان کردن هرآنچه تا به الان مقابل دیدش بود .

 

 

 

سرخ میشود پشت گوش‌هایش حتی . لب زبان میکشم دریغ از بزاق ،سر زیر می اندازم و او می گوید:

 

– مثل اینکه موقع خوبی نیومدم …

 

 

می‌خواهد عقب گرد کند که مجال نمیدهم : یاسین خان !

 

#پارت۲۷۱

 

 

با سری به زیر افتاده جوابم را میدهد : بخیر گذشت !

 

می‌خواهم نفس راحتی بکشم که امانم نمی‌دهد :

 

-یعنی امروز بخیر گذشت .

 

مبهوت میپرسم :

– یعنی چی ؟

 

– همیشه همینقدر بخت با ما بار نیست .

 

انتظار توضیح اضافه دارم ولی او انگار تخم کفتر احتیاج دارد .

میخواهد از من فرار کند که گامی جلو میگذارم ، میخواهد بجهد از دستم .

 

 

– میشه یه جور حرف بزنید که منم بفهمم ؟

 

– زنه خواسته رد گم کنه .

 

 

دستی به پشت گردنش می‌کشد . عرق کرده و هنوز صورتش سرخ است:

 

– آدرس اشتباه داده حالا یا از رو قصد و غرض یا هم چیز دیگه خدا عالمه .

 

 

مرحمت جون صدا می کند :

 

– توکا ، یاسین بیاین شام سرد شد ….

 

از من پیش می افتد و‌ من آوا را بهانه میکنم برای تأخیر . برای تجدید قوای از دست رفته .

 

 

اشتها ندارم ، دستم و دلم به چیزی نمی‌رود فکرم مشغول است .

 

 

ولی ادا در میاورم خودم را سرگرم با بشقابم نشان می‌ دهم که مرحمت جون حساس نشود .

 

#پارت۲۷۲

 

++++++++

 

پوک به پیکر سیگارش میزند و به او که اشک پهنای صورتش را گرفته است و مفلوکانه می گرید زل میزند .

 

 

– حالا کارت به جایی رسیده که منو دست می ندازی ؟

 

– بخدا …

 

پا روی پا می اندازد و چشم باریک می کند و قاطع می گوید :

 

– نقل و نباته قسم خدا ؟

 

– مهبد .

 

– آدرس سر راست ندی خشتکت پرچمه بشرا .

 

فغان می کند ،شیونش بلند میشود :

– به کی قسم بخورم تا باورت بشه که دروغ نمی‌ گم ؟

 

 

با نفرت نگاهش می کند

– دم و گوش دراز دیدی از من؟

 

اشک از گوشه چشمش فرو می افتد و مهبد دندان بهم می ساید :

 

– آرزوی دیدن حسامو میذارم به دلت اگه مقر نیای بشرا !

 

#پارت۲۷۳

 

رعب به دلش چنگ می اندازد تنش را لرز غریبی برمی دارد .

 

فکش قفل میشود و با عجز به او که حالت صورتش بی انعطاف است زل میزند .

 

 

چشمه اشکش هم حتی می خشکد این شیر زخمی سر شوخی ندارد اگر می‌گفت آروزی دیدن حسام را بر دلت میگذارم یقین که چنین می کرد .

 

 

به ملافه چنگ میزند با دستی که از ساق بسته است و می نالد :

 

– تو رو به خاک مرتضی ….

 

 

 

ضرب شست که نشانش میدهد لال میشود قسمش را می‌خورد و مفلوکانه شیون می کند از ته حنجره .

 

 

– اینو زدم تا حدتو بدونی ..‌ قسم مسم نداریم ..‌ جون این اون نداریم …. خر فهم شدی ؟

 

 

– خیلی بی رحمی .

 

کنج لب بالا میدهد و با سرانگشت اشکی که از گوشه چشم با خشونت بشرا راه گرفته را می‌زداید .

 

 

– کجاشو دیدی حالا دختر دایی؟ مونده تا اون روی سگمو ببینی !

 

 

به سمت در می رود منتظر جواب بشرا نمی ماند و در را در صورت ترسیده او که به تخت قل و زنجیر شده می کوبد .

 

 

– شام بیارم آقا ؟

 

شقیقه‌اش را می فشارد :

– مسکن برام بیار .

 

– با دل خالی ؟ اول یه چیزی بخورید .

 

 

 

صدای موبایلش بلند میشود .

نگاهی به صفحه می اندازد . زرین تاج خانوم را پشت خط نگه نمی دارد .

 

 

فین فینش را می شنود ،تن روی کاناپه ولو می کند و گردن عقب می اندازد .

 

– علیک سلام زرین تاج خانوم.

 

– مهبد بخدا شیرمو حلالت نمی کنم .

 

#پارت۲۷۴

 

 

پلک می‌بندد از درد جانسوز پیشانی و با نیشخند می گوید :

 

– صاحب مال مولاست زرین تاج خانوم حلال نکن .

 

زار میزند :

– نامسلمون اون دختر یتیمه .

 

به سقف نگاه می‌دوزد . به گچکاری هنرمندانه سقف و با بی خیالی می گوید :

 

– بدرک . فکر کردی برام مهمه ؟

 

– عاقت می‌کنم مهبد .

 

با نهایت خستگی می گوید :

 

– مختاری زرین تاج خانوم .

 

– کجا بردی دختره رو ؟ منو مدیون دایی مرحومت نکن مهبد .

 

کنترل تلویزیون را بر می دارد و بی هدف آن را روشن می کند .

 

زرین تاج خانوم لحن نرم می کند و در لفافه التماس می کند :

 

– بخاطر مرتضی … بخاطر جگر گوشه مرتضی بگو کجاست ؟

 

 

الو می گیرد ، داغ می کند .

 

– فقط جگر گوشه مرتضی عزیزه جاش بالا چشمه ؟ از من نیست ؟

 

با صدای تو دماغی حاصل از بغض جواب میدهد :

 

– این چه حرفیه ؟ جیگر گوشه تو جاش رو تخم چشم منه .

 

 

– معلومه !

 

بی هدف شبکه ها را عوض می کند ، هدفش فقط گذران زمان و پرت کردن حواس خودش است .

 

 

– مهبد .

 

– شب بخیر زرین تاج خانوم .

 

ضجه میزند :

 

– توروخدا قطع نکن . گوش کن یه دقیقه …

 

او اما قطع می کند و به ضجه موره زن اعتنا نمی کند .

 

#پارت۲۷۵

 

شب سختی را پشت سر می گذراد بی آنکه پلکش هم آید .

 

 

از یک طرف زار و شیون بشرا از طرفی هم فکر و خیال راجع به توکا خواب را از چشمانش ربود .

 

 

 

چای اش را تلخ سر می کشد و به روی میز صبحانه مفصلی که خاتون تدارک دیده چشم می بندد . اشتها ندارد .

 

 

از دنده چپ برخاسته و منتظر جرقه ای است تا دق و دلی ‌اش را بر سر کسی خالی کند .

 

 

از سر میز بلند میشود . درد شقیقه و پیشانی اش بهتر نشده که بدتر هم شده .

 

 

نگاهی به صفحه گوشی می اندازد . چندین تماس از دست رفته دارد . زرین تاج خانوم ، حاجی و البته ترلان .

 

 

بی تفاوت از کنار همه می گذرد الا این آخری .

 

سگرمه بهم می پیچد و شماره اش را بی فوت وقت می گیرد .

 

 

جواب نمیدهد . پنج بار دیگه هم این کار را تکرار می کند تا از او جوابی دریافت کند ‌.

 

– سلام .

 

گرفتگی صدایش حکایت از گریه بی‌وقفه دارد .

 

 

– خبری شده ؟

 

#پارت۲۷۶

 

پشت فرمان می نشیند و دستی به پیشانی می کشد و نفس داغش را فوت می کند .

 

کلافگی و نشخوار فکری به ستوه اش آورده .

 

 

ترلان هق میزند .

 

– توروخدا پیداش کن قبل از اینکه دیر بشه …

 

 

سر به فرمان تکیه میدهد و ترلان صدا بلند می کند :

 

– می شنوی مهبد ؟ پیداش کن توکا رو .

 

 

ارام می گوید :

 

– دنبالشم ..‌ دست رو دست نذاشتم .

 

– دکترها بابا رو جواب کردن . توکا رو پیدا کن قبل از اینکه دیر بشه . خواهرمو پیدا کن .

 

 

دندان بهم می‌فشارد .

 

– پیداش میکنم ترلان پیداش میکنم قول می دم.

 

 

بی رحمانه می گوید :

 

– تو خیلی قول ها دادی به کدوم عمل کردی که این دومیش باشه ؟

 

#پارت۲۷۷

 

دست مشت می کند اما لام تا کام از گل نازک تر به او نمی گوید . حق به او می داد که شاکی باشد .

 

 

از دنده چپ برخاسته بود اما دق و دلی از دنده چپ برخاستنش را سر او که بی گناه ترین این ماجرا بود خالی نکرد ‌ .

 

 

مگر به توکا به قناری از قفس گریخته قول خوشبختی نداده بود ؟

 

خوشبختش کرده بود مگر ؟

 

 

تماس از سمت ترلان قطع میشود ، دستی به صورتش می کشد .

 

استارت می‌زند و مش رمضون در را برایش باز می کند . با فکری مشغول ماشین را از در ویلا بیرون می برد .

 

 

 

اما و اگر ها کلافه اش می کند اگر دیر می شد و توکا نمی رسید ؟

 

 

اگر چشم پدر مریضش به در می ماند چه ؟

 

 

مقابل حجره متوقف می شود . جلو در حجره را شاگرد حاجی ، این جوانک ترک تحصیل کرده سر به زیر آب جارو کرده خیس است .

 

 

– سلام اقا .

 

 

با حرکت سر سلامش را علیک می گوید و پشت میز می نشیند .

 

 

– صبحونه خوردین آقا؟

 

سر بلند می کند و به صورت تکیده ‌اش چشم می دوزد و با مکث طولانی سر به تایید تکان می دهد .

 

#پارت۲۷۸

 

سرش به حساب و کتاب دو دوتا چهارتا گرم است که حاجی بعد از چند ماه سروکله ‌اش در حجره پیدا می شود .

 

 

 

 

شاگرد جوان مخلص تا زانو خم می شود و گرم از او حال می پرسد و مهبد ناچار تکانی به اندامش میدهد و سر پا می شود .

 

 

 

می داند چه چیز حاجی را این وقت روز به انجا کشانده .

 

 

– علیک سلام شازده .

 

 

شاگرد جوان برای پیرمرد که به زور عصا گام برمی دارد صندلی می گذارد و مهبد سلام را نجوا می کند .

 

 

 

حاجی نگاهی به شاگرد جوانش می اندازد و تبسمی می کند :

 

– همه چی بر وفق مراده باباجان ؟

 

– شکر حاجی .

 

– یه دوتا چایی قنده پهلو واسه ما میاری ؟

 

دست بر روی چشمانش می گذارد و می گوید :

 

– رو چشم حاجی .

 

 

شاگرد جوان که می رود نگاه حاجی در صورت درهم مهبد ثابت می ماند .

 

 

– عوض شدی مهبد .

 

#پارت۲۷۹

 

پوزخند می زند و خودنویس را روی سر رسید ول می کند .

 

– عوضی نشدم جای شکرش باقیه .

 

– حسام مادرشو می خواد نامسلمون . این بچه داره آب میشه .

 

 

پا روی پا می اندازد . بی مراعات سیگاری از پاکت روی میز بر می دارد و فندک می کشد .

 

– دختر من پدرشو نمی خواد حاجی ؟

 

شاگرد جوان با چای قند پهلو سر می رسد و حاجی به نخود سیاه دیگری حواله اش می دهد .

 

 

پسر بیچاره را روانه راسته بازار می کند که بی سرخر با ته تغاری سپه سالار ها حرف بزند .

 

 

– اون زن با پای خودش رفته کسی زورشو نکرده که از ما کینه کردی .

 

براق می‌ شود ، توکای او با پای خود نرفته بود او را کشان کشان برده بودند . او را ارازل و اوباش به ناکجا آباد برده بودند .

 

دندان می ساید از حرص ، میمک صورتش خشن می شود می غرد بی توجه به اینکه چه کسی مقابلش نشسته .

 

– د نرفته . با پای خودش نرفته که اگه با پای خودش رفته بود منه بی وجود کمتر جلز و ولز می کردم کمتر می سوختم .

 

 

– دو پهلو حرف می‌زنی .

 

 

با مشت به سینه خودش می کوبد :

 

 

– زن من ، زن مهبد سپه سالار رو سه تا نره غول از تو خونه‌م قپونی بردن کلاهتو بذار بالا تر حاجی .

 

#پارت۲۸۰

 

چشمان حاجی مات می ماند بی پلک زدن خیره صورت مهبد می‌شود و گوش هایش زنگی یک نواخت پخش می کند .

 

 

طول می کشد تا مغزش تجزیه تحلیل کند شنیده هایش را و لب از لب باز کند و واکنشی در خور به برزخ کلام ته تغاری سپه سالار ها نشان دهد ‌.

 

 

– خوش غیرت می فهمی چی میگی ؟ هرچی به زبونت میاد باید بگی ؟

 

پوزخند میزند :

 

– من بی غیرتم حاجی از کدوم غیرت حرف می زنی ؟

 

آتش از مشکی شرور چشمانش زبانه می کشد و با غیظی چندبرابر می غرد :

 

– منه بی همه چیز زن پا به ماهمو نصف شب به هوای شما تو خونه ول کردم تک و تنها و حالا چشم کور دندم نرم دارم تاوان میدم . تاوان ندونم کاریمو !

 

 

حاجی دست به محاسن سفیدش می کشد . به محاسنی که تا پیش از مرگ نابهنگام مرتضی خاکستری بود و لا الا ..‌ زمزمه می کند .

 

 

– یواش چیو جار میزنی پسر ؟

 

– بی غیرتی مو حاج سپه سالار .

 

 

– میشه بی نیش کنایه رک و راست حرف بزنی ؟

 

– نیش عقرب نه از ره کینه است حاجی اقتضای طبیعتش این است .

 

#پارت۲۸۱

 

حاجی عصبی به چای که هنوز داغ است و بخار از آن بلند می‌شود لب میزند و چشم در حدقه خونین می چرخاند .

 

 

– می گم ناموس مرتضی مرحوم رو کجا بردی می گی سه تا نره غول زنمو از تو خونم قپونی بردن ؟ این به اون چه دخلی داره پسر ؟

 

 

 

نیشخند می زند ، نگاهش کدر تر از پیش می شود .

 

 

– ربطش به اینه که ناموس مرتضی پاش این وسطه حاجی .

 

 

 

استکان چای را با نعلبکی برمی گرداند و دستی به چشمان و پلک افتاده اش می کشد .

 

 

– وسطه ؟ به اون زن بیوه چه مربوط ؟

 

 

– اون زن بیوه ادم اجیر کرده ، نه یکی نه دوتا سه تا نره غول اجیر کرده تا زن منو شبونه از تو خونم بذردن .

 

 

 

چشم گرد می کند :

 

– زهرماری خوردی صبح اول صبحی ؟ عقلت زایل شده ؟ ها کن !

 

 

در صورت پدرش ها می کند و می گوید :

 

– بد مست نیستم ،زهرماری نخوردم .