با همه اینا باید زودتر خودم و می رسوندم اونجا تا از نگرانی دربیام و واسه چند ساعتم که شده.. ذهنم از هرچی فکر و خیال ناراحت کننده اس خالی بشه..
به نظرم میران تنها کسی بود که می تونست این لطف و در حقم بکنه! هرچند که بعد از کار آراد.. نگاهم به این جنس مذکر بی رحم و بی احساس.. بدجوری تیره و تار شده بود!
گوشیم و که برگردوندم تو کیفم.. خواستم به آفرین بگم باید برم که قبلش.. صدای ضعیف و بیش از حد گرفته اش به گوشم خورد:
– چرا نگفتی؟
خوشحال از اینکه بالاخره حرف زد و تصمیم نگرفته این روزه سکوتش و ادامه بده.. کنارش نشستم و پرسیدم:
– چی و؟
– چرا نگفتی با.. با اون دختره دیدیش؟ چرا زودتر نگفتی درین؟ من.. من باید اینجوری تکلیف زندگیم مشخص می شد؟ باید به این درجه از.. حقارت می رسیدم؟
چشمه اشکش دوباره راه افتاد و منم با غمی که توی دلم نشست لب زدم:
– ببخشید عزیزدلم.. ولی به منم حق بده! فقط یه صحنه چند ثانیه ای دیدم.. بدون اینکه حرفاشون و بشنوم.. یا مثلاً کار خاصی بکنن! فکر کردم شاید.. اگه بگم بیخودی زندگیتون و بهم ریختم و قضاوتم اشتباه بوده. گفتم شاید یه چیزایی هست که من ازش بی خبرم و این قرار یواشکیشون و توجیه می کنه.. از کجا باید به ذهنم می رسید که این آدم.. هدفش همین بود که هرز رفتنش و.. به گوش تو برسونم!
راضی از فرصتی که برای حرف زدن نصیبم شد چپ چپی نگاهش کردم و واسه عوض کردن جو بینمونم که شده طلبکارانه گفتم:
– حق نداری من و نبخشی! چون بعدش.. منم تو رو نمی بخشم که حرفی از تماس زن داییم بهم نزدی و نگفتی چه اراجیفی تو گوشت خونده!
سرش و همونجوری که به تاج تختش تکیه داده بود به سمتم برگردوند و از لای چشمای نیمه بازش خیره ام شد..
– خودت اینجور موقع ها چی میگی؟ گفتن داشت؟
بغض تو گلوم نشست و برای اینکه به آفرین بفهمونم با بهم خوردن رابطه اش.. دنیا به آخر نرسیده و از اون بدبخت تر همینجا رو به روش نشسته گفتم:
– خونه رو فروختن! باورت می شه؟ بدون اینکه به من بگن.. یه جایی رو پیش خرید کردن و دو ماه دیگه ساکن خونه جدیدشون می شن.. خونه ای که دیگه.. طبقه دومی نداشته باشه تا مجبور باشن بدنش به من.. دایی بی غیرتم.. گفت چون دوستت به فریده گفت می تونی اونجا بمونی خیالم راحته که دیگه بی سر پناه نیستی! یا برو اونجا.. یا با ما بیا خونه داداش فریده بمون تا وقتی یه جایی رو واسه خودت پیدا کنی.. می بینی آفرین؟ حتی پیشنهاد نداد که بعد از رفتن تو خونه جدید.. منم برم باهاشون زندگی کنم! گفت کمکت می کنم یه جای مناسب پیدا کنی. حتی نپرسید اصلاً توی بدبخت.. پول داری جایی و واسه خودت اجاره کنی یا نه!

چند دقیقه ای تو سکوت هر کدوم غرق تو افکار و مشکلات خودمون اشک ریختیم.. تا اینکه آفرین.. خودش و یه کم رو تخت کشید بالا و با همون بی حالی و صدای خشدارش گفت:
– من چی باید به زن داییت می گفتم درین؟ هم خودت.. هم اون خوب می دونید که تو.. قدمت رو چشم منه و می تونی تا هر وقت خواستی اینجا بمونی و من نمی تونستم چیزی به جز این بگم!
– می دونم.. می دونم آفرین! ولی نباید اینجوری خیالش و راحت می کردی.. اینم خوب می دونی که من.. نمی تونم اینجا بمونم و یه عمر سربار باشم.. حتی اگه تو.. دوست نزدیک تر از خواهر باشی برام. پس چرا کاری کردی که برگرده تو روم بگه خیالم راحته آلاخون والاخون نمی شی.. که عذاب وجدانم نداشته باشن و بگن در خونه دوستش به روش باز بود.. خودش لیاقت نداشت و نرفت!
– آره می دونم.. کله خر تر از اینی که بخوای بیای اینجا.. ولی من.. با یه هدف دیگه این حرف و به زن داییت زدم و به قول خودت خیالش و راحت کردم!
– چه هدفی؟
– این کار و کردم تا.. راه برات باز باشه که بری پیش میران و با اون زندگی کنی! مگه نمیگی تنهاست.. به نظرت راضی می شه خودش تو اون خونه درندشت باشه و تو جایی واسه موندن نداشته باشی؟ صد در صد پیشنهاد ازدواج میده.. اگه نداد.. حداقل می تونی اونجا باشی و به داییت اینا بگی.. پیش منی!
قضیه دلخوریم از آفرین بابت حرفی که به زن دایی زد به کل برطرف شده بود.. چون تقریباً قانع شدم با حرفش و فهمیدم که قصدش راحتی و آرامش خودم بود..
از این به بعد حرفام فقط جنبه درد دل داشت که گفت:
– انقدری که فکر می کنی راحت نیست! من برم پیش میران و به اونا بگم با تو زندگی می کنم و تمام؟ فکر کردی به این آسونی ولم می کنن؟ نه اونا بیشتر از اینا به فکر آبروشون پیش چند تا فامیل دورمون و دوست و آشناها هستن.. نمی خوان پشت سرشون حرف در بیارن که عرضه نگهداری دختر بی کس و کار جیران و نداشتن! صد در صد هرجا باشم میان ازم خبر می گیرن که بتونن همون خبرا رو به بقیه هم منتقل کنن! می ترسم این وسطا.. بدبختی های من به گوش پدر و مادرتم برسه و آبرو برام نمونه.. هیچ وقت همچین کاری نمی کنم!
– خب تهش چی؟

نگاهی به چهره درمونده اش انداختم.. یه لحظه انقدر غرق شدم تو بدبختی های خودم که یادم رفت آفرین همین یه ساعت پیش یکی از بدترین و تلخ ترین تجربه های زندگیش و پشت سر گذاشته بود و حالا دیگه توانی نداشت که بخواد سنگ صبور منم باشه..
واسه همین دستی رو صورتش که همچنان رنگ پریده و نزار بود کشیدم و گفتم:
– قربونت برم.. نگران من نباش. یه فکری می کنم.. دیگه تو خیابون که نمی خوام بمونم! هنوز با میران حرف نزدم.. قراره برم پیشش.. شرایطم و میگم بهش.. ببینم چه پیشنهادی میده!
– درین.. ببین اصلاً حوصله شوخی ندارم خب؟ پس هرچی میگم دارم جدی میگم.. اگه یه روزی بفهمم با من سر همچین موضوعی تعارف کردی و بحث خجالت و رودرواسی و کشیدی وسط.. به خدا.. دیگه تو روت نگاه نمی کنم! بلوفم نمی زنم.. می بینی که.. دارم یاد می گیرم این کار و!
چشماش که دوباره پر از اشک شد دلم گرفت و با کلافگی بهش زل زدم که گفت:
– می دونم آدمی نیستی که دستت و.. جلوی دوست پسرت دراز کنی و بگی برام خونه بگیر.. یا تحت فشار بذاریش که بیاد خواستگاری و فقط به خاطر بی جا و مکان بودنت بری باهاش زیر یه سقف.. ولی این حرفا رو با من نباید داشته باشی درین.. باشه حق میدم سختته اینجا زندگی کنی.. منم بودم قبول نمی کردم.. ولی به قرآن من حاضرم ماشین زیرپام و بفروشم تا پول پیش خونه ات و بدم.. می دونی که این کار و می کنم و اصلاً هم برام مهم نیست که کی پسش میدی.. پس اگه بفهمم.. با میرانم به نتیجه ای نرسیدی و به من نگفتی که یه فکر اساسی بکنیم….
اینبار قبل از اینکه حرفش و تموم کنه خودم گفتم:
– باشه می دونم.. دیگه تو روم نگاه نمی کنی!
با پشت دست اشکاش و پاک کرد و سرش و تند تند به تایید تکون داد..
– بفهم این حرف و.. تو جدی ترین حالت ممکنم زدم پس.. حواست و جمع کن تا با این اعصاب مزخرفم.. گند نزدم به همه چی!
می دونستم گفتن این حرفا که اعصاب خودت و خورد نکن و اون آدم ارزشش و نداره و سعی کن دیگه بهش فکر نکنی هیچ فایده ای نداره! چطور همین چیزی ممکن بود؟
مگه بحث یه روز دو روز بود که بخواد راحت فراموشش کنه و از کنارش رد شه! آفرین یه زمانی یه مرحله ای رسید که حتی حاضر بود جونش و برای آراد بده و من این و با همه وجودم حس کردم.. پس الآنم خیلی راحت می تونستم درک کنم که حالا حالاها نمی شه همون آفرین سابق و.. نصیحت های من درباره فراموشی.. راه به جایی نمی بره!