تشکر کردم، وقتی رفت من هم از جا برخاستم و به سمت خانه رفتم که همان لحظه مش حسن از دور، دوان دوان نزدیک شد.

منتظرش ماندم و پتوی مسافرتی نازکی که به دور شانه‌هایم بود را محکم‌تر گرفتم:

_ حورا دخترم…واسا یه دقه باباجان.

لبخندی زدم، لحن مهربان و پدرانه‌اش زیادی خوب بود، برای منی که تجربه‌اش نکرده بودم!

_ وحید زنگ زد، گفت…گفت بهت بگم…

نزدیک شد و من از حرفش گوش‌هایم تیز شد، دستی به کمرش کشید:

_ گفت بهت بگم یه مشکلی پیش اومده، یه مدت نمیتونن بیان سمتت، اما خودشون زودی میان همه چیو بهت میگن…

نگرانی به دلم دوید، هرچیزی به سرم زد، قباد جایم را فهمیده بود؟ کیمیا مشکلی داشت؟ بچه‌اش؟ یا نکند لاله بالاخره فرار کرده باشد؟

_ خب نگفت چیشده؟

سری به طرفین تکان داد:

_ نه بخدا دخترم، بهشم گفتم این بچه آبستنه، بشنوه چیزی شده دل‌نگرون میشه براش خوب نیست، اما خب…انگار نمیتونست به من بسپره!

آهی کشیدم، دیگر تا کیمیا و وحید خبری میدادند من از نگرانی میمردم، با اینحال سعی کردم آن چند روز را سر کنم، با درس و گشت زدن در باغ و خوردن برای بطن درونم…

که بالاخره آن روز رسید و کیمیا و وحید سر زده امدند. متعجب به استقبالشان رفتم، که با دیدن سر و رویشان بیشتر ترسیدم، کیمیایی که چشمانش کاسه‌ی خون بود و وحیدی که پریشانی از سر و صورتش بیداد میکرد.