_ میتونی بلند شی عزیزم…

در جواب دکتر لبخندی زدم، دستمالی به سمتم گرفت اما قبل از من، قباد آن را گرفت و مشغول تمیز کردن شکمم شد.

دستانش میلرزید، اخم کردم:

_ بدش به خودم…

سری تکان داد:

_ نه تو اذیت میشی، این قسمتو نمیبینی.

قسمت زیر برامدگی شکمم را میگفت که دکتر ژل زده بود. بهانه‌ای بیش نبود، بیشتر قصدش لمس کردنم و تجربه‌ بود، دلش میخواست حضورش را نشان دهد، میخواست هرطور شده ماه‌های نبودنش را جبران کند.

_ براشون تاریخ دقیق نوشتم، سر تاریخ بیاید که بستری بشن و روزهای اخر رو تحت نظر باشن، چون ممکنه بدن مادر زودتر از موعد اصلی واکنش نشون بده، بهتره حواسمون بهش باشه.

دستمال را در سطل انداخت و لباسم را پایین کشید:

_ ممنون دکتر…

دستانش میلرزید، شدید! اضطراب و نگرانی از سر و رویش میبارید، نگران چه بود؟ مردن بچه‌اش؟

پوزخندم دست خودم نبود، کمک کرد از تخت پایین بیایم:

_ خواهش میکنم، حورا جان ویتامین‌هاتو مرتب مصرف کن، خورد و خوراکت که مشخصه خوبه و مشکلی نداری، همینطوری ادامه بده، چند هفته دیگه میبینمت!

لبخند و خداحافظی با هم همراه شد.

بیرون رفتیم و من هنوز هم بعد از تمام این روزها، دلم هوس چیزی را داشت که نمیدانستم چیست.

پشت فرمان که نشست، کمربندش را هم بست:

_ چیزی نمیخوای؟