اشک‌هایم شر شر میریخت و بغض گلویم هر لحظه بیشتر میشد، شانه‌هایم میلرزید، و حالم هر لحظه بدتر میشد.

تیر اخر را صدای جیغ لاله و پشت بندش صدای بلند کل کشیدن زنان مهمانی زد.

صدای بلند هق هقم در صدای خوشحالی بیرون قاطی میشد و به گمانم کسی نمیشنید، دست و پایم میلرزید و قدرت برخاستن از تنم رفته بود.

همانجا روی زمین افتادم، حس میکردم، حس میکردم پایان زندگی‌ام را با دستان خودم امضا زدم!

حماقت محض، عشقم را دادم به زنی که از من متنفر بود، زندگی خودم را نابود کردم، رضایت دادم که همسرم برای بچه…زنی دوم اختیار کند و من…

اینجا روی زمین چنان در خود جمع شده بودم و از حال بدم زار میزدم، که هر لحظه منتظر ایستادن قلبم بودم.

اما در که به یکباره باز شد و کیمیا داخل امد، قلبم باز هم تیر کشید…لابد برای دستمالی امده بود که قرار بود من بگیرم؟

_ نگاش کن تو رو خدا، اخه بگو تو که انقدر عاشقشی رفتی خاستگاری برا داداشم که چی؟

نزدیکتر شد، انگار میخواست بداند زنده‌ام یا نه!

با نوک کفشش به بازویم زد و گفت:

_ اهای، زنده‌ای؟ البته حق هم داری، بیشتر معطل میکردی داداشم خودش مینداختت بیرون! دستمال کو نگرفتی؟

فین فینی کردم و دستم را حائل بدم قرار دادم تا برخیزم اما چنان ارنج‌هایم لرزید که دوباره زمین خوردم.

بغض از این ضعفم در برابر کیمیا، در گلویم باز هم رخنه کرد.

_ الحق که بی‌لیاقتی…پاشو حورا، پاشو یه کار بهت سپردنااا…

با همان حال زار باز هم تلاش کردم برخیزم، اما نشد، انگاری تیر کشیدن‌های قلبم به کنار، پاهایم هم بی حس شده بود.

از ضعف خود دوباره به گریه افتادم که با غر غر بیرون رفت، شاید رفت که خودش دستمال را بگیرد!

گذشت ان شب هم، گذشت و چقدر تنها شدم، قبادی که عاشقم بود حتی نیامد به من سر بزند، گویا واقعا جمله‌ای که به او گفتم که ارامش کند، واقعا ارامش کرد!

یکبار با او بود و، خوشش امد!

چشم باز کردم و صبح شد، نفسی عمیق کشیدم، هنوز هم قلبم کمی تیر میکشید.

دست و صورتم را شستم، از اتاق بیرون رفتم که صدای خنده‌هایشان را شنیدم، همزمان که قصد کردم از پله‌ها پایین بروم، کیمیا با سینی‌ای که شامل ظرف کاچی و نبات و صبحانه بود بالا امد.

لبخند تلخی زدم که با پشت چشمی نازک کردنی مقابل در اتاقشان ایستاد، دستم را به دیوار گرفتم که مبادا چیزی ببینم و پس بیفتم!

_ داداش، باز کن براتون صبحونه اوردم.

در باز شد و صدای خنده‌های خجالتی لاله و خنده‌های بلند قباد در گوشم پیچید. چشم بستم و رو گرفتم، به گمانم من را دید که صدای خنده‌اش قطع شد.

تعلل را جایز ندیدم و سریع پایین رفتم. ابدا تحملشان را نداشتم!

وارد اشپزخانه که شدم خاله و مادر مشغول غیبت‌های همیشگی بودند که با دیدنم هردو توپ و تشر را از سر گرفتند:

_ نگاش کن، انگار زبونم لال کس و کارش مرده! ادم روز بعد عروسی شوهرش باید این شکلی باشه اخه خواهر؟

_ والا چی بگم خواهر…خودش میدونه هیچی نمیشه برا پسرم، پا میشه میره خاستگاری براش اخرشم قیافه میگیره!

هیچ نگفتم، اصلا توان سر و کله زدن با انها را نداشتم، صبحانه‌ام را در خوردن دو لقمه‌ی کوچک خلاصه کردم.

همینکه از جا برخاستم، قباد در حالی که با حوله‌ی کوچکی موهایش را خشک میکرد وارد شد.

دیدن چهره‌اش انگار جان تازه به تنم داد، از جا برخاستم تا به سمتش بروم اما با نیم نگاهی به سمتم، از کنارم گذشت و مشغول سلام و احوال پرسی با مادرش شد.

قلبم ازین کندتر نمیزد به گمانم…مگر اینکه خاموش شود!

اب دهانم را قورت دادم و به اتاق برگشتم. نیاز داشتم خود را برای هر اتفاقی اماده کنم، سخت بود…

تحمل این اوضاع اصلا راحت نبود! دوست داشتم خود را بالا بکشم، جمع و جور شوم و قدرت داشته باشم برای دفاع از خودم…

اما هرچه به عقب برمیگردم و میبینم خودم بودم که گند زدم و لعنت بر خودم باد!

چند روزی میگذشت، چند روزی که شده بودم مرده‌ی متحرک! فقط برای غذا بیرون میرفتم و دوباره به اتاق برمیگشتم، و قباد…دریغ از نیم نگاهی به سمتم!

مانند هر روز از حمام بیرون امدم، لباس پوشیدم و برای شام به پایین رفتم، میان راهرو بود که صدای در اتاق قباد…یا بهتر است بگویم در اتاق لاله و قباد را شنیدم!

کنجکاوی بود یا دلتنگی نمیدانم، اما کنار دیوار به بهانه‌ی مرتب کردن لباسم در اینه‌ی روی دیوار ایستادم.

صدای خنده‌های ریز لاله و زمزمه‌هایی از قباد که شنیدنش راحت نبود، ازارم میداد…