همزمان با باز شدن در صدای گریه ی زنانه ای در خانه اش پیچیده شد

صدا را به خوبی می شناخت

تمام دوران کودکی اش این آوا را شنیده بود

گریه های مادرش!

دو دکمه اول پیراهنش را باز کرد و گفت :

_بذار پات واشه تو خونه بعد گریه و زاری رو از سر بگیر مروارید

مروارید با گریه وارد شد

چادرش روی زمین افتاد و به دیوار تکیه داد

_چیکار کردی آلپ ارسلان ؟ خدا منو بکشه

مگه تو میزاری اشک چشم من خشک بشه آخه؟

ارسلان پوزخند زد

_اشتباه میکنی مروارید خانم !

من سالهاست پامو از زندگی تو و شوهرت کشیدم بیرون

شما ها رضایت نمیدین

مروارید زار زد

_دختره جادوت کرده پسر

صدای پدرش محکم بود :

_بذار گریه کنه

چرا نکنه ؟

آبرو تو در و همسایه واسمون نمونده بخاطر شاه پسرش

همین الان دختره رو از خونه بیرون میندازی ارسلان

ارسلان خندید

این مرد برایش تبدیل شده بود به طبلی تو خالی

سرش را به سمتش چرخاند

_شل کن حاجی!

این همه راه نکوبیدی بیای اینجا که بگی زنمو ول کنم!

عاشق دخترک نبود

روی او غیرت نداشت و حتی احساس مسئولیت هم نمی‌کرد

نمی دانست اسم احساسش را چه بگذارد

دلارای مال او بود

نه مال مروارید و نه حاج ملک شاهان

نه پدر و مادر خودش و نه داراب

و مهم تر از همه نه برای هومن !

دلارای متعلق به او بود

متعلق به آلپ ارسلان ملک شاهان

و تا زمانی که او دارایی اش را می خواست کسی حق گرفتنش را نداشت

مادرش چنان جان سوز گریه میکرد که نفسش رو به قطع شدن رفته بود :

_چه زنی آخه چه زنی ؟

تو زن داری مگه ؟

ارسلان لبخند زد :

_از نظر شما نه

آخه سر سفره عقد نشوندین و هفت شبانه روز جشن نگرفتید

مهم تر از همه نفرستادید حجله و دستمال خونی بین فامیل چرخ ندادید

پس زنم محسوب نمیشه نه !

مروارید با التماس دستش را گرفت

_ارسلان مادر آبرو واسمون نمونده

هر کی مارو می بینه یه انگی میزنه

هر کی یه چیزی به بیخ ریش منو بابات بسته

آخ ارسلان …. آخ قلبم

به نمایشی که راه انداخته بودند نگاه کرد

و پوزخند زنان دست در جیب شلوارش فرستاد :

_در دهن مردمو نمیشه بست

بزار هر زری که میخوان بزنن

نه چیزی از من کم میشه نه چیزی به اونا اضافه میشه

سیبی از ظرف میوه ی روی میز برداشت و گاز زد

خونسرد ادامه داد :

_هنوز حالیتون نشده حرف مردم به ….

نگاهی به چشمان گشاد شده مادرش انداخت و پوزخند زد