گوشه تخت نشست و آرام غرید :

_ خدایا چی رو میخوای بهم نشون بدی؟

سرش را بالا گرفت :

_ من که دیگه همه چیزو ول کردم
من که میخواستم فراموشش کنم
من که قسم خوردم پا تو خونش نذارم

اشک گونه هایش را خیس کرد

_ چرا باید سروکله‌ش پیداشه؟
چرا باید جرات کنه مثل یک دختر هرجایی باهام حرف بزنه؟

از جا بلند شد و سمت پنجره رفت
اشک هایش خشک شده بود :

_ پس صبر کن ببینیم ارسلان ملک‌شاهان وقتی نامزد برادر خوندشو تو خونشون ببینه چه حسی پیدا می‌کنه!

دو ماه گذشته بود

در این دو ماه چندین بار با هومن قرار گذاشته بود

تمام قرارها زیر نظر خانواده اش بود

یکبار داراب هم همراهشان آمده و هومن هم هنگامه را آورده

هنگامه سکوت کرده و هیچ حرفی از آلپ ارسلان نزده بود تنها تمام مدت با پوزخند و تمسخر نگاهش می کرد

چند بار اول سعی کرد به او توضیح دهد یا حتی با او همکلام شود تا بفهمد حدسی که زده بود واقعاً درست است یا نه

واقعا هنگامه و هومن خواهر و برادر ارسلان هستند یا خیر اما با رفتاری که هنگامه نشان داده بود پشیمان شد

اهمیت چندانی هم نداشت

هدف او چیز دیگری بود

هومن پسر بدی نبود

میدانست آلپ‌ارسلان با شنیدن این حرف دیوانه می‌شود اما به هومن بیشتر از ارسلان می‌آمد پسر حاجی باشد!

نه اینکه مذهبی و خشک باشد نه اما مرد مهربان و خانواده دوستی بود

تمام مدت جز چند باری که دست دلارای را گرفته بود نزدیکش نشده و رعایت کرده بود

خانواده‌اش هم به همین خاطر به او اعتماد می کردند

جدیداً تنها بیرون می‌رفتند
دوتایی

هومن از خودش میگفت

حال می دانست مادرش بیمار است و نمی تواند حتی از روی تخت بلند شود و یا حرف بزند

هنگامه تنها خواهرش است و طبق گفته خودش پدرش زمان تولد هنگامه فوت کرده است

نه او و نه هنگامه چیزی از پدرشان به یاد نداشتند

دلارای با ابروهای بالا رفته نگاهش کرده بود

یا واقعاً او هم خبر نداشت
یا نمیخواست دلارای به همین زودی مطلع شود که حاج ملک شاهان پدرشان است
و یا کلا این توهمات ساخته ذهن دلارای بود و هیچ کدام واقعیت نداشت!

نمی دانست اما باید سر در می آورد

نه به خاطر پاک شدن پوزخند های تمسخر آمیز هنگامه و یا به خاطر هومنی که ممکن بود همسرش شود

تنها به خاطر حرص دادن آلپ ارسلان

ارسلان تنها کسی بود که در ارتباط با او خودش را نمی‌شناخت

در یک لحظه چنان از او متنفر می‌شد که دلش میخواست سر به تنش نباشد و چنددقیقه بعد قلبش برایش به تپش در می‌آمد!

دو ماه ارسلان را ندیده بود

نه او زنگ زده بود و نه ارسلان

نمی توانست بگوید دلتنگش نیست

با خودش که باید صادق می بود!

دلش تنگ شده بود

برای دیدنش
در آغوش کشیدنش و حتی شنیدن صدایش

اما به هیچ عنوان به دلش اجازه پیشروی نداد

عقلش مانع می شد
نه تماس گرفت نه پیامک فرستاد و نه مثل قدیم ها سر از خانه او در آورد

تنها نیمه شب ها تا نزدیک صبح به او فکر می‌کرد و گاهی اوقات اشک هایش ناخواسته گونه هایش را خیس می کرد

با به یاد آوردن مکالمه آخرشان دندان روی هم می فشرد

تحقیر های ارسلان در طول رابطه شان از گوشش بیرون نمی‌رفت

انگار تمام مدت کور و کر بوده و تازه چشم هایش می دید و گوش هایش می شنید

چطور به ارسلان اجازه داده بود تا این حد تحقیرش کند

یک شب روبه روی آینه ایستاد

در حالی که ساعت ها گریه کرده بود و دلتنگی امانش را بریده بود

بلند حرف زده بود و تکرار کرده بود

_ دلم براش تنگ شده ، دیگه نمیتونم

مثل دیوانه ها موهایش را چنگ زده بود و ادامه داد بود

_باهام مثل یک تیکه آشغال رفتار کرد
تقاصشو پس میده

دلارای درون آینه پوزخند زده بود

_ تقاص ، انتقام ، تاوان!!!
کی رو میخوای گول بزنی دلارای
خودتو؟!
دنبال انتقام نیستی
نمیخوای تقاص چیزی رو از ارسلان پس بگیری
تو فقط مثل دختر بچه های احمق میخوای نزدیک برادرش بشی تا ارسلان ببینتون و اذیت بشه

گوش هایش را فشرد
اینطور نبود…

اما حقیقت زیادی تلخ و آزاردهنده بود

_ میخوای مثل رمانا یقه هومن رو بگیره و بگه این دختر زن منه یا حداقل یک زمانی زن من بوده
نه عقد نه حتی صیغه روی کاغذ و کتبی اما بالاخره بوده
تو دلت می خواد ارسلان هنوزم رو تو حساس باشه
میخوای به دوتاتون بفهمونی که ارسلان هنوزم عاشقته

پتو را روی سرش کشیده بود اما صدای دلارای درون آینه ساکت نمی شد

چرا که حقیقت را می گفت …

_ تو داری تمام این کارارو می کنی تا ارسلان بهت برگرده
غرورت اجازه نمیده این بار تو جلو بری و دوباره التماسش کنی اما عشقتم اجازه نمیده بخوای رهاش کنی و دیگه نبینیش
این تنها راهیه که داری
میخوای از طریق هومن دست رو نقطه ضعف ارسلان بذاری تا این بار اون پا پیش بزاره برای تموم نشدن این رابطه

و واقعیت هم همین بود

هرچقدر انکار می‌کرد
هر چقدر به خودش و به ارسلان دروغ می‌گفت
حقیقت این بود

بدون ارسلان هیچ چیز نبود

دوری اش را چند روز و چند هفته و چند ماه دوام می‌آورد و بعد سینه اش به خس خس می‌افتاد

نفسش می گرفت و چشمانش سیاهی میرفت

انگار که ارسلان برایش اکسیژن بود

دور که می‌شدند مثل ماهی دور از آب مانده به دست و پا می افتاد

آنقدر تقلا میکرد تا دوباره بتواند نفس بکشد…

شومیز گل‌بهی رنگی را با شلوار سوارکاری چسب مشکی پوشید

می‌توانست بگوید تقریباً هیچ زمانی در زندگی اینطور به خودش نرسیده بود

از صبح زود بیدار شد

دوش گرفته و ناخن هایش را لاک مشکی رنگ زده بود

موهایش را فر ریز کرده و آرایش کاملی روی صورتش نشانده بود

چندین بار سعی کرد و بالاخره خط چشم زیبایی پشت پلک هایش پیاده کرد

رژ لبش زیادی پر رنگ بود اما آنقدر به لبهایش می‌آمد که حتی حاج خانم هم دلش نیامد بگوید پاک کند

غرغرهای مادرش را شنید

انگار که با خودش حرف می زد و خودش را قانع میکرد

_ پسره چند روز دیگه شوهرش میشه
حاجی هم که جای پدرش
کس دیگه ای هم نمی مونه