بعد صدای عربده اش که در و دیوار را لرزاند … .

– خفه شوووو !

باز مشتی دیگر …

– خفه شو !

و یک مشت دیگر :

– خفه شووووو !

علی کف سالن افتاد … ولی شهاب رهایش نکرد . انگار مغزش از کار افتاده بود … هیچ چیزی نمی فهمید .

مجتبی فریاد زد و به طرفشان دوید . ولی شهاب با دو زانو نشست روی سینه ی علی … باز مشت زد … باز مشت زد … .

گوش هایش بم شده بود و چیزی نمی شنید … چشم هایش در خون غرق بود و چیزی نمی دید . تنها تمامِ خشم و حرص و ناامیدی اش از همه چیز را ریخته بود توی مشت راستش … و می زد … و می زد … .

و بعد کم کم صدای فریاد وحشت آلود مجتبی در گوش هایش اکو شد :

– بس کن ! بس کن شهاب ! … کشتیش روانی … بس کن !

آخرین مشتش که بالا رفت … میان پنجه های مجتبی گیر کرد … .

– جان آیدا بس کن ! … جان آیدا قَسَمت دادم !

#سال_بد ❄️

#پارت_366

نام آیدا در گوشش پیچید … و کم کم خونِ یخ بسته در رگ هایش را به جریان انداخت … .

مشتِ خون آلودش از رمق افتاد … کنار بدنش رها شد .

نگاه کرد به علی که با صورتی تقریباً له شده زیر بدنش بی حرکت افتاده بود … و بعد به دیگران … .

نگاهش دور تا دور سالن چرخید … .

عربده های بلندش تمام پسرها را برلی تماشا تا سالن کشیده بود … و نگاهِ طنز آمیز چشم های رشید خان … .

این حس تلخ و نفرت انگیز را در شهاب تازه کرد … که انگار حیوانی وحشی در بند یک سیرک است و دیگران تماشاگران او … .

رشید خان گفت :

– نظرت چیه عماد ؟ پسره رو بفرستیم مسابقات بکس ؟! … حاضری روش شرط ببندی ؟!

عماد راهِ رفته را باز گشت و به طرف آن ها رفت . شهاب خود را وادار کرد از روی نعش علی برخیزد و چند قدمی به عقب برود .

خون و عرق صورت آشفته اش را پوشانده بود … .

عماد از کنار بدن علی گذشت و درست رو در روی شهاب ایستاد . در نگاهش خشم و عصبیت موج می زد … .

شهاب سر بالا گرفت و خود را آماده ی هر مجازاتی کرد … .

بعد عماد گفت :

– ببینمت شهاب … اصلاً حالیت هست داری چه گهی می خوری ؟!

شهاب پلک هایش را روی هم فشرد . عماد باز نگاه کرد به علی که روی زمین افتاده و خون از سر و صورتش جاری بود … صورتش چنان درهم رفت انگار می خواست بالا بیاورد .

– من برای این تخته فرش هشتصد میلیون پولِ لامصب دادم ! بعد توی حیوون توی هشت دقیقه ریدی روش !

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

#سال_بد ❄️

#پارت_367

شهاب برای چند لحظه هیچ چیزی نگفت و فقط نرم پلک زد …

باور نمی کرد … عماد داشت به خاطر خون ریخته شده روی فرش او را توبیخ می کرد ، نه به خاطر تا حد مرگ کتک زدنِ علی …

چیزی شبیه جوک بود ! … ولی عماد کاملاً جدی به نظر می رسید !

– حواسم نبود آقا … ببخشید !

این تنها چیزی بود که به ذهنش رسید … بعد عماد از او رو چرخاند و دوباره به علی نزدیک شد .

عصبی … بد خلق … کمی خم شد روی بدنِ او . انگار که می خواست صورتش را بهتر ببیند … بوی تند خون او را به عطسه انداخت … .

باز از علی فاصله گرفت :

– چک کن ببین زنده است یا چی ؟

مخاطبش مجتبی بود .

مجتبی به سرعت پاسخ داد :

– زنده است آقا ! معلومه که زنده است !

و فقط محض اطمینان دستش را گذاشت بیخ شاهرگ او و نبضش را چک کرد .

عماد نفس عمیقی کشید … دست هایش را به کمر زد و نگاهی پر معنی با رشید رد و بدل کرد .

رشید انگار داشت نمایش جذابی تماشا می کرد … کمی از نوشیدنی اش هورت کشید و با چشم و ابرو به شهاب اشاره کرد … .

بعد عماد با لحنی خسته گفت :

– این زبون بسته رو بردارید برسونیدش بیمارستانی ، جایی !

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

#سال_بد ❄️

#پارت_368

ساسان جا خورده … لب به اعتراض گشود :

– ببریمش بیمارستان ؟!

انگار چیز محالی شنیده بود !

عماد چرخید به جانب او و با نگاهی خسته و کسالت بار … چیزی در صورتش بود که انگار تا مرز انفجار اعصابش تنها یک قدم فاصله مانده بود ! پاسخ داد :

– میخوای بیار بذارش توی سر من ! هووم ؟!

– نه آقا ، آخه … گفتم دردسر نشه !

مجتبی عصبی و نگران از وضعیت علی … غرید :

– چقد زر می زنی ساسان ! بگیر یه گوشه اش رو ببریمش دیگه !

ساسان تسلیم شده به جانب بدن علی رفت … دیگران هم دست به کار شدند . فقط شهاب عین چوب خشک سر جا ایستاده بود و نمی دانست باید چه کند … .

عماد باز مقابل او ایستاد … چشم های تیره و نافذش روی صورت شهاب چرخید .

شهاب لب هایش را روی هم فشرد . به سختی خودش را کنترل می کرد تا عقب نپرد و از عماد فاصله نگیرد . یک جورایی از او و اخلاقِ عجیب و غریبش می ترسید ! اینهمه نزدیکی به او باعث شده بود گوشت تنش به گزش بیفتد … .

بعد عماد گفت :

– یه آبی به سر و صورتت بزن … بیا حرف بزنیم !

#سال_بد ❄️

#پارت_369

***

آب از سر و صورتش می چکید ، وقتی از روشویی رو چرخاند و از سرویس بیرون آمد . مجتبی تکیه زده به دیوار … منتظرش بود .

– بیا بریم پسر !

او هم به اندازه ی شهاب دمق و گرفته به نظر می رسید .

شهاب ساعد دستش را روی خیسیِ صورتش کشید و پشت سر مجتبی به راه افتاد .

حالا دیگر هیچ کسی در سالن نبود … حتی رشید خان رفته بود . تنها زن خدمتکار بود که قالیِ کثیف را تا زده و مشغول جارو زدن خرده شیشه ها بود .

شهاب با راهنمایی مجتبی از سالن نیمه تاریک و ساکت عبور کرد .

درب بزرگ و شیشه ای رو به حیاط پشتی باز بود و پرده ی حریر و سفید با وزش نسیم مدام تکان می خورد .

مجتبی بیش از آن جلو نرفت … شهاب به تنهایی از در نیمه باز عبور کرد … .

عماد پشت به او … تکیه زده به دیوار حوضچه ی آب گرم … سیگار می کشید .

خالکوبی درشت روی کتف هایش … که طرح دو بال یک فرشته بود ! … یا شاید هم دو بال شیطان … توجه شهاب را برای لحظه ای کوتاه جلب کرد … .

و بعد صدایش … بدون اینکه برگردد :

– تو چه مرگته ؟!

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️

#سال_بد ❄️

#پارت_370

با چنان لحن سرد و بی تفاوتی پرسید … شهاب فکر کرد درست نشنیده است .

– با من هستید آقا ؟

– مگه غیر از من و تو کسی اینجاست ؟

– نه !

– پس سوالات احمقانه نپرس و درست بگو دردت چیه !

شهاب دست هایش را در هم چفت کرد و با غرور نصفه و نیمه ای که برایش باقی مانده بود ،کوتاه پاسخ داد :

– چیزیم نیست !

عماد نیشخند معنا داری زد :

– جداً ؟!

کمی چرخید و ته سیگارش را توی زیر سیگاری لبه ی حوضچه خاموش کرد … سپس با نگاهی سرد و بی حوصله به شهاب … کوتاه گفت :

– پس گورت رو گم کن ! شب خوش !

شهاب از جایش تکان نخورد ! …

کجا باید می رفت ؟ تمام دنیا برایش پایان یافته بود . خانه اش را از دست داده بود و خانواده اش را … و حالا شغلش را هم از دست می داد … و کسی چه می دانست ؟ … شاید بعدی آیدا بود که از دستش می رفت !

آنقدر خسته بود … آنقدر ناامید و با خاک یکسان شده … که دوست داشت همانجا روی زمین زانو بزند و های های بگرید .

دیگر نایی برایش باقی نمانده بود … و غرورش هم هیچ … مثل مشتی شن داغ که آهسته آهسته از لای انگشتانش فرو بریزد ، داشت فرو می ریخت !

دقایقی همان طور ساکت و صامت سر جا ایستاده بود … و عماد هم چیزی نمی گفت . حتماً متوجه بود که شهاب هنوز آنجا را ترک نکرده … ولی اعتراضی نمی کرد … .

و بعد شهاب گفت :

– به پول احتیاج دارم ، اقا !

♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️♨️