با دیدن دونه های برف راهی که به سمت سرویس کشیده میشد رو به طرف پنجره کج کردم….

نگاهم به زمین سفید و یه دست میفته و هینی از خوشحالی میکشم و غرق میشم تو عالم بچگی هام…..وقتی تو حیاط آدم برفی درست میکردم و چند ساعتی تو برف میموندم و فقط بازی می‌کردم…. آخرشم با تشر و تهدیدهای خاله سوگل میرفتم داخل…..

یادش بخیر…. کاش هیچوقت بزرگ نمیشدم…..

_ چه برفی اومده….

با صداش از جا میپرم و اشک هایی که نمیدونم کی رو صورتم ریخته رو با دستام پاک میکنم….

کنارم وایمیسه و میگه: چه زود بیدار شدی….

شروع میکنه به حرف زدن و از برنامه های امروزش میگه… من اما دلم پیش دختر بچه ای که یه دستش بند دست باباشه و اون یکی هم دست مادرش و آروم آروم تو برف ها قدم میزنن……

سکوتم رو که میبینه میچرخه طرفم و میگه: چیزی شده؟….

حرفی نمیزنم که خودش رد نگاهمو دنبال میکنه و به تصویری که برا من خود خود آرزوعه میرسه….

صداش رو بعد از چند ثانیه میشنوم که میگه: به محمدحسین زنگ زدم…

خیلی بی ربط بحث و عوض میکنه و میدونم برا چی این کارو میکنه…بارمان این مدت عجیب تغییر کرده و نمیدونم این تغییرش رو پای چی بذارم….

از منظره حسرت آور رو به روم چشم میگیرم و میچرخم طرفش….

نگاه کنجکاوم رو که میبینه ادامه میده: یه چیزی این وسط هست که برام خیلی گنگه….

با اخمای درهم میگم،: چی؟…

_ فعلا بریم صبحونه بخوریم، بعدش بهت میگم….

میگه و بی توجه به سوالی که پرسیدم وارد آشپزخونه میشه….

پشت سرش راه میفتم و اول سمت سرویس میرم و با شستن دست و صورتم برمیگردم آشپزخونه و پشت میز میشینم….

دلم از گشنگی ضعف میره….چند روزی هست که اصلا غذای درست و حسابی نخوردم و اگه سوءتغذیه نگیرم شانس آوردم….

استکان چای رو جلوم میذاره و خودشم رو به روم میشینه….

با دیدن شکلات صبحونه ای که وسط میزه بدون تعارف بلند میشم و با برداشتنش دوباره میشینم و شروع میکنم به خوردن…..

_ اگه دوست نداشتی تعجب میکردم….

سرمو بالا میارم و با نگاه کردن بهش میگم: چی؟…

انگار که خودش قبلا صبحونه خورده چون دست به هیچی نمیزنه و تکیه میده به صندلی پشت سرش و بی ربط میگه: محمدحسین دوست نداره…..

با حرفش گیج نگاهش میکنم و میگم: چی؟….

_ میگم دوست نداره….فقط نمیدونم دلیل اون چرت و پرتایی که برات فرستاد چی بود…

_ یعنی چی؟…

خودشو جلو میکشه و میگه: ببین چی میگم طلوع..‌.اون سن و سالی ازش گذشته…بچه نیست که بخواد با دیدن دختری که بیست و چهار سال ازش کوچیکتره دست و دلش بلرزه….

_ پس چی؟…یعنی دروغ گفته‌….اصن چه دلیلی داره که بخواد دروغ بگه بهم….

نفس عمیقی میکشه و میگه: همین رو نمیدونم…هر چی که هست تو دیگه جوابش رو نده….بهش گفتم حق نداره بازم پیگیرت باشه و بهت زنگ بزنه…تو هم اگه دیدی باز تماس گرفت به خودم بگو….

درسته دلم میخواد دیگه هیچوقت تو زندگیم نبینمش ولی ترجیح میدم حرفایی که تو پارک ازش شنیدم حقیقت داشته باشه تا اینکه بفهمم یه نقشه ای پشت حرفا و پیاماش خوابیده…..

*

وسایلم رو مرتب تو کوله میچینم و رو تخت میذارم….سمت آینه میرم و شال رو سرم رو مرتب میکنم که همون لحظه صدای چرخش کلید رو میشنوم….

با خیال اینکه بارمانه طرف کوله م میرم و با برداشتنش از اتاق میزنم بیرون….

با دیدن کاوه و دو تا پسرعموی دیگه ش شوک زده سر جام میخکوب میشم….

بعد از حرفای دیشبشون حالم از همشون بهم میخوره…..

_ سلام بر دختر عمه ی گرام….پس کاوه راست میگفت بارمان ول کنت نیست….

کاوه: بهتون که گفتم همینجاست….

_ بارمان بی شرف….راستی راستی عادت کرده به تک خوری…..

آب دهنمو قورت میدم و ترسیده یه قدم عقب میرم…..

دستمو تو جیبم میبرم و موبایل رو درمیارم….

شروع میکنم به پیدا کردن شماره ی بارمان و همین که میخوام باهاش تماس بگیرم نمیفهمم چه جوری و کی گوشی از دستم کشیده میشه…

هینی از ترس میکشم و عقب تر میرم و به چهره ی کسی که حالا میدونم اسمش سعید نگاه میکنم…

سعید: به کی زنگ میزنی عزیزم؟…اصن برا چی وا رفتی….هااان؟…میخوایم چیکارت کنیم مگه؟….بیا بشین رو مبل ببینیمت…..اون شب اگه میدونستیم دختر عمه مونی که یه جور دیگه باهات برخورد میکردیم….

نگاهم بین همشون میچرخه…..باور کنم اینا پسردایی هام هستن…..پس چرا هیچ حسی جز ترس نسبت بهشون ندارم….

چشمم به کاوه میفته که جلو میاد و با دماغی که باندپیچی شده چند قدمیم وایمیسه‌ و رو به سعید میگه: چیکارش داری….نمیبینی داره میلرزه….

سرش میچرخه سمت من و ادامه میده: از اون دیوث بی شرف هم میترسی که شبانه روز ولو شدی خونش ….

زبونم از ترس بند اومده و فقط نگاهشون میکنم که با حرص و عصبانیت تند سمتم میاد….

جیغ خفه ای میکشم و میخوام فرار کنم که با گرفتن کوله م نمیذاره و تا به خودم بیام پرت زمین میشم….

درد تو پهلوم میپیچه و پسری که دورتر ازمون وایساده تند جلو میاد و بینمون قرار میگیره و میگه: دیوونه شدی مگه کاوه…یه ساعت نیست از بیمارستان مرخص شدی ها….

سعید: به تو چه یاشار…ندیدی مگه رفتار دیشب بارمان رو….

یاشار: اینا هیچ ربطی بهم ندارن….بین خودتون یه شرطی گذاشتین…حالا هم که اومدیم دیدیم دختره هست…بقیه ش دیگه به ما ربطی نداره….برین بیرون شرط برد و باختتون انجام بدین….

دست کاوه که محکم رو سینش میشینه عقب تر میره و من بین درگیریشون خودم رو سمت دیوار میکشم و به سختی بلند میشم و خدا خدا میکنم بارمان زودتر بیاد….