گره‌ی کورِ ابروهایش حتی زمانی که پشت فرمان هم نشسته بود باز نشد.

پشت چراغ قرمز، دخترِ کوچکی که دسته‌ای گل رز در دست داشت، پشت شیشه‌ی ماشین ایستاد و چند تقه به شیشه کوبید.

شیشه را پایین فرستاده و خیره به دخترک با مهربانی گفت:

– جونم عمو!

دخترک به دسته گلی که در دست داشت اشاره زد و با مظلومیتی کودکانه گفت:

– عمو گل میخری؟

گل‌هایش با اینکه کوچک بود ولی زیبا و پر از گلبرگ بودند.

سری به نشانه‌ی تایید تکان داد و کیف پولش را از روی صندلی شاگرد برداشته و گفت:

– هر شاخه چنده عمو؟

– بیست تومنه عمو، چون شما خوشتیپی پونزده تومن بده!

خنده‌اش گرفته بود و دو تراول صد تومانی از کیف پول بیرون کشیده و گفت:

– کل دست گلت چند تا گل داره عمو؟

دخترک با هیجان شروع به شمردن کرد و کارش که تمام شد گفت:

– ۱۷ تا، همشو میخوای عمو؟

سری به نشانه ی تایید تکان داد و تراول ها را به دستِ دخترک داده و گفت:

– بیا عمو جون، دو تا صدیه، میشه دویست تومن، دسته گلو میدی؟

دخترک تراول ها را از دستش چنگ زده و با دقت نگاهشان کرد و سپس گفت:

– عمو یه سوال بپرسم؟

مهربانانه گفت:

– بپرس؟

دست به کمر و شاکی چشم در کاسه چرخاند و اینبار بر خلاف چندی پیش که مظلوم بود با تخسی گفت:

– عمو سما تو دبستان ریاضیتو با همین تیپ خوشتیپت پاس کردی؟

گیج گفت:

– جانم؟

دخترک تراول ها را با دستِ کوپکش بالا گرفته و در هوا چرخاند و گفت:

– صد و چهل تومن کم دادی عمو! میخوای من بهت پول قرض بدم؟ در ضمن ریاضیت خیلی ضعیفه!

از بهت و تعجب به خنده افتاده بود!

دستی به پیشانی ساباند و دوباره کیف پولش را برداشته و دو تراول دیگر بیرون کشید.

رو به دخترک که اینبار با اخم‌هایی در هم و با تخسی نگاهش می‌کرد گفت:

– بیا عمو، حساب کن ببین درسته!

تابی به گردنش داد و با قر و غمیشی کودکانه گفت:

– بله عمو! زیادم هست ولی اینم واسه خودم بر میدارم که بهت ریاضی یاد دادم.

دست گل را به دست محمد داده و کف دست کوچکش را به ارامی روی ته ریشِ زبرش کشید و گفت:

– به خانم خوشگلتم سلام برسون عمو جون!

لباس‌های زمستانی مینو را یک به یک داخل چمدان چید.

هر چند که طفلِ معصوم یک لباس درست و حسابی‌ هم نداشت!

به چهره‌ی خواب آلود و شاکی‌اش نگاه کرد و اهسته پچ زد:

– خوابت یاد عزیزم؟

دخترک عروسکش را محکم در چنگ گرفته و دستی روی شکمش کشید:

– گشنمه ابجی!

– واست ماکارونی بار گذاشتم الان دیگه درست میشه.

از روی زمین بلند شد و بندِ تاپش را که آزادانه روی شانه‌اش رها شده بود درست کرد.

به سمت اشپزخانه رفت و پای گاز ایستاد.

هر چه که می‌خواست به ماجرای چند ساعت پیش فکر نکند نمی‌شد.

بچه که نبود دیگر!

در کدام شرکتی دسته گل بین رئیس و کارمند رد و بدل می‌شد؟

صدای زنگ خانه که آمد، بی حواس و با صدایی بلند خطاب به مینو گفت:

– مینو ابجی برو درو باز کن.

صدای چشم مینو را که شنید، دو بشقابِ پلو خوری از داخل کابینت برداشت.

کفگیر فلزی را داخل رشته های ماکارانی فرو کرده و مشغول کشیدن غذا شد و همان لحظه حس کرد صدایی آشنا در گوشش پیچید:

– سلام خانم خوشگله!