با کلی ترس و نگرانی بالاخره برگه ی رضایت نامه رو امضا کرده بود…

دوباره صدای قدم های تند و شتاب زده ای از ته راهرو شنیدم و سرم چرخید…

با دیدن عسل، سامان و فاطمه خانم بی اختیار نفس راحتی کشیدم…

از جا پریدم و بلند سلام کردم..

یکی یکی جوابم رو دادن و فاطمه خانم با نگرانی گفت:

-هنوز تموم نشده؟..

سرم رو به منفی تکون دادم و گفتم:

-نه..فقط اومدن از سامیار برای سزارین رضایت گرفتن..

عسل با بی صبری و ترسون گفت:

-سزارین چرا؟!..

دست فاطمه خانم که نگرانی از سر و روش میبارید و رنگش به شدت پریده بود رو گرفتم و نشوندمش روی نیمکت و گفتم:

-گفتن شرایط بچه طوری نیست بتونه طبیعی زایمان کنه..مجبور شدن عملش کنن…

فاطمه خانم زد زیر گریه و گفت:

-حالش چطور بود؟..

با نگرانی لبم رو گزیدم و اروم گفتم:

-خیلی درد داشت..

-الهی بمیرم برای بچه ام..همون تو باغ فهمیدم حالش خوب نیست..باید می بردیمش بیمارستان…

چونه ی عسل هم از بغض لرزید و سری به دو طرف تکون داد:

-خیلی خسته شد امشب..

من هم سر تکون دادم و اشاره کردم عسل هم روی نیمکت بشینه و خودم هم کنارش نشستم…

#پارت۱۷۰۸

سامان کنار سامیار و سورن رفته بود و اروم مشغول حرف زدن بودن…

عسل اشاره ای به سامیار کرد و گفت:

-چشه؟!..

سری به تاسف تکون دادم و برای اینکه فاطمه خانم نشنوه اروم گفتم:

-چند دقیقه قبل اومدن شما رفت و اینطوری برگشت..فکر کنم هنوز بخاطره مشروب حالش خوب نبود و می خواست مستی از سرش بپره….

دست هاش رو توی هم پیچید و اهسته گفت:

-وقتی میگیم بسه زیاده روی نکنین، صدتا حرف ریز و درشت بارمون میکنن..اخه کی وقتی زنش پا به ماهه اونقدر مشروب می خوره….

-سورن هم همینطور بود..موقع اومدن داشت به کشتنمون میداد…

چشم هاش گرد شد:

-چرا؟!..

نفس پرحرصی کشیدم و گفتم:

-من جلو نشسته بودم و چرخیده بودم سمت صندلی های عقب و با سوگل حرف میزدم تا اروم بشه..خواستم صاف بشم یهو دیدم پسر دیوونه پشت فرمون و با سرعت بالا، اونم چرخیده عقب و داره به سوگل نگاه میکنه…..

-یا خدا..

-اگه دو ثانیه دیرتر متوجه شده بودم و جیغ نمیزدم، صاف می رفتیم تو دیوار…

عسل دستی به پیشونیش کشید و دوباره با وحشت گفت:

-یا خدا..خدا رحم کرده بهتون..

-اره..باید صدقه بدیم..بلای بزرگی ازمون رد شد..

#پارت۱۷۰۹

سری به تایید تکون داد و با حرص گفت:

-فقط سوگل زایمان کنه و تموم بشه..اونوقت من می دونم و این سه تا کله شق…

خواستم چیزی بگم که صدای داد سامیار بلند شد:

-چرا اینقدر طول کشیده..چرا یکی یه خبر بهمون نمیده…

داشت میرفت سمت در اتاق عمل که سامان بازوش رو گرفت و نگهش داشت:

-کجا میری؟..

-ولم کن..کاری ندارم..

-بچه بازی درنیار سامیار..عمل تموم شه خودشون خبر میدن…

سامیار دستش رو محکم تکون داد تا سامان ولش کنه و دوباره با داد گفت:

-سه ساعته دارن چیکار میکنن..حداقل یکی بیاد بگه حالش چطوره…

فاطمه خانم بلند صداش کرد و سامیار بی توجه بهش، خودش رو از چنگ سامان خلاص کرد و با قدم های بلند به سمت اتاق عمل رفت….

انگشتش رو روی زنگ کنار در گذاشت و چند لحظه نگه داشت و برنداشت…

فاطمه خانم بی حال و با نگرانی گفت:

-نکن مادر..

سامیار دوباره چندبار و پشت سر هم زنگ رو فشرد و بالاخره در اتاق عمل باز شد…

یک پرستار درحالی که ماسک روی صورتش رو پایین اورده بود، با اخم های درهم و عصبی گفت:

-چه خبرته اقا؟..چیکار میکنی؟!..

سامیار دست هاش رو به کمرش زد و بلند و با خشم گفت:

-شما چیکار میکنین؟..بیشتر از سه ساعته زن منو بردین این تو و هیچ خبری بهمون نمیدین..زن من کجاست؟..حالش چطوره؟….