دست شاهین خان روی شلوارم از حرکت ایستاد و انگار صدام رو شنیدم..سرش رو که پایین بود، اروم اورد بالا…
بدنم یخ کرد و با وحشت نگاهش کردم..
چشم هاش رو ریز کرد و نگاهی به پنجره ی اتاق کرد و دوباره با چشم های به خون نشسته نگاهی به من انداخت….
دستش اومد سمتم و گردنم رو محکم تو دستش گرفت و فشارداد به بالش..با دوتا دستم چنگ زدم به دستش….
با اون صدای دو رگه و کلفتش گفت:
-منتظر کی هستی؟..
محکم تر به دستش چنگ زدم و سرم رو به چپ و راست تکون دادم…
فشار دستش رو بیشتر کرد..با بی رحمی داشت خفه ام میکرد و با قیافه ای ترسناک غرید:
-چه گوهی خوردی؟..
بریده بریده به سختی گفتم:
-هی..هیچی..ولم کن..ولم..کن…
یه لحظه فشار دستش رو زیاد کرد و بعد سریع کشید عقب و نشست لبه ی تخت و دست برد از جیبش گوشی رو دراورد و مشغول شماره گرفتن شد…
کمی بعد با عصبانیت گفت:
-الو فرشید..خیلی سریع هرچی لازمه جمع کنین..میریم…
دلم ریخت و به خودم لعنت فرستادم..لعنتی چرا دهنت رو باز می کنی…
نیمرخش چرخید سمت من و پوزخندی زد..با نفرت نگاه ازش گرفتم و می خواستم روی تخت بشینم که دستش رو گذاشت تخت سینه ام و اجازه نداد…..
خم شد روم و لب هاش رو برد زیر گوشم و غرید:
-فعلا از اینجا میریم..بعد تصمیم میگیرم با این گوه خوریت چیکار کنم..به نظر من از اخرین لحظه های زندگیت لذت ببر..من برای بار دوم خیانت رو نمی بخشیدم…..
-من کاری نکردم..
پوزخندی زد و ولم کرد اما تا خم شد پیراهنش رو از پایین تخت برداره، صدای بلند و وحشتناکی از بیرون شنیده شد و صدای جیغ من هم دوباره به هوا رفت….
.
صدای شلیک و تیراندازی پشت سر هم و بدون توقف بلند شده بود…
شیشه ی پنجره ی اتاق تو یه لحظه، با صدای خیلی بدی خورد شد و ریخت پایین…
تو خودم جمع شدم و دست هام رو روی گوش هام فشردم..خدایا…
شاهین خان بازوم رو گرفت و کشیدم از تخت پایین و پشت تخت سنگر گرفت و دوباره با گوشیش شماره ای گرفت….
از حرص و عصبانیت نفس نفس میزد و صورتش سرخ شده بود…
وقتی شروع به حرف زدن کرد صداش هم دورگه شده بود:
-چه خبره اونجا؟..
به حرف پشت خطی گوش داد و بعد گفت:
-راه رو اوکی کن بیا مارو ببر..باید زودتر از ساختمان بریم بیرون…
لبش رو جوید و گوشی رو قطع کرد..نگاهش که به من افتاد لبخندی زد و دستش رو روی صورتم کشید:
-یه بلایی سرت میارم مرغای اسمون به حالت زار بزنن عزیزم..دوباره پلیس؟…
خودم رو کشیدم عقب:
-من هیچ کاری نکردم..ادمات که همه چی رو چک کردن..من چه کاری از دستم برمیومد…
می خواست جواب بده اما با صدای تقِ ارومی که به در خورد ساکت شد و اخم هاش رو کشید تو هم….
انگشتش رو گذاشت روی بینیش و هیسی گفت..دوتایی بی حرف و ساکت به در اتاق نگاه می کردیم که صدای یکی از ادم هاش اومد:
-قربان همه چی اماده اس..میتونیم بریم…
چشم هام گرد شد و با وحشت خودم رو کشیدم عقب..نمی خواستم حالا که داشت همه چی درست میشد انقدر راحت دوباره بتونه فرار کنه….
مانتوی پاره و بدون دکمه ام رو پرت کرد تو صورتم و گفت:
-سریع بپوش..دِ زود باش تا یه بلایی سرت نیاوردم…
.
به اجبار مانتو رو پوشیدم و شال رو هم انداختم روی سرم…
مانتو هیچ دکمه ای نداشت و من هم جز لباس زیر هیچی تنم نبود..با دستم جلوش رو محکم جمع کرده و گرفته بودم که تنم معلوم نباشه….
داشت می رفت سمت در و من رو هم دنبال خودش می کشید که دستش رو گرفتم و نگهش داشتم…
وقتی نگاهم کرد با التماس گفتم:
-تورو خدا بزار من برم..تو برو من اونارو سرگرم میکنم که بهت نرسن…
باید یکم معطلش می کردم و نمی گذاشتم دوباره زود فرار کنه و تمام زحماتمون به باد بره…
تک خندی زد و با چشم هایی که از شرارت و بدجنسی برق میزد گفت:
-بدون تو کجا برم عزیزدلم…
چشم هام رو بستم و تا خواستم دوباره حرف بزنم، اجازه نداد…
در اتاق رو باز کرد و چشمم به پسری تقریبا همسن و سال سامیار افتاد که منتظرمون بود….
کمی با هم پچ پچ کردن و من گوش هام رو تیز کرده بودم که ببینم چی میگن..از طرفی هم حواسم به مانتوم بود که یه وقت جلوش باز نشه…..
بی توجه به سر و صداها و اتفاق هایی که داشت می افتاد، راه افتادن به یه سمتِ خونه و همه ی حواسشون جمع بود که غافلگیر نشن….
رسیدیم به راه پله ای که به سمت پایین می رفت و احتمالا به زیرمین ختم میشد و راهه فراری بود…
شاهین خان قدم اول رو برداشت اما یهو با صدای “ایست” هممون درجا خشکمون زد…
با خوشحالی چرخیدم و چشمم به چند پلیسی افتاد که اسلحه هاشون رو به سمتمون نشونه گرفته بودن….
جلوی مانتوم رو محکم تر گرفتم و با گریه نگاهم رو بینشون چرخوندم…
بخاطره گریه های این چند ساعت چشم هام درست نمیدید و حتی الان هم اشک تو چشم هام هی جمع میشد و میریخت و نمی تونستم واضح ببینمشون….
.
شاهین خان سریع من رو از پشت گرفت و تقریبا من رو جلوی خودش سپر کرد..
فرشید کسی که همراهمون بود، سریع اسلحه اش رو به دست گرفت و یه قدم اومد جلو…
یکی از پلیس ها بی سیم زد و به یه نفر اطلاع داد و وقتی از تو بی سیم جوابش رو دادن، صدای سرهنگ رو تونستم بشناسم…
وقتی بهش گزارش دادن که شاهین رو پیدا کردن، سراغ من رو گرفت و اون پلیس هم نگاهی به من انداخت و گفت که همینجام…..
شاهین پوزخندی زد و بی توجه به کارها و جنب و جوش پلیس ها، با تمسخر گفت:
-خب..به نظرم بیایین توافق کنیم..اول بگم که من احتیاج به اسلحه ندارم و با یه دستم هم میتونم این خانوم کوچولو رو بفرستم اون دنیا پس نگاه به دست خالیم نکنین….
نگاهش رو بینشون چرخوند که همون لحظه سرهنگ و پشت سرش سامیار وارد سالن شدن…
چشم هام گرد شد و سرم رو سریع انداختم پایین و دو دستی مانتوم رو محکم تر چسبیدم…
اگر این مانتوی پاره و بدون دکمه رو میدید نمی دونم چه عکس العملی نشون میداد…
چشم هام رو محکم بهم فشردم که دوباره صدای سرخوش شاهین بلند شد:
-به به جمعمون کامل شد پس..سرهنگ ارادت..اوه سامیار، چطوری پسر دلم برات تنگ شده بود…
داشت مسخرشون می کرد و اون ها بخاطره من چیزی نمی گفتن..
سرهنگ با همون ابهت همیشگیش به حرف اومد:
-خودتم میدونی که دیگه اخر خطی..تسلیم شو و الکی دردسر درست نکن…
-سرهنگ خیلی بهم کم لطفی میکنیا..داری به هوشم توهین میکنی..من تا لحظه ای که نفس میکشم، امیدم رو از دست نمیدم…
فشار دستش رو دور من بیشتر کرد و ادامه داد:
-خصوصا وقتی همچین لعبتی تو چنگم باشه…
.
با این حرفش بی اراده سر بلند کردم و نگاهم خیره موند به سامیار…
با چشم های به خون نشسته و اخم هایی که وحشتناک تو هم کشیده بود، نگاهم می کرد…
به صورتم نه..نگاهش میخکوب مونده بود به دستم و مانتوم…
لبه های مانتو رو محکم تر روی هم نگه داشتم و با خجالت نگاهم رو ازش گرفتم….
با چه رویی تو صورتش نگاه می کردم..همیشه ازم محافظت می کرد اما من خودم گند میزدم به زندگیم….
سرهنگ به دور و اطرافش اشاره کرد که همه جا پر بود از مامورهاش و بعد گفت:
-ایندفعه باید شکست رو بپذیری..تموم شد دیگه…
اما به نظر من نباید این مرد رو دست کم می گرفتن..اون حتی می تونست زمین رو تو یه لحظه سوراخ بکنه و در بره….
شاهین چیزی نگفت و سرهنگ اشاره کرد که من رو ول کنه…
احتمالا همین الان داشت نقشه ی فرار میکشید..
با حرکت کردنِ پر شتاب و خشمگینِ سامیار نگاهش کردم..داشت میومد طرف ما که وسط راه سرهنگ نگهش داشت….
صدای شاهین هم بلند شد:
-آ آ پسر اروم تر..صبر کن به یه نتیجه ای میرسیم..چرا اینقدر هولی..تو وسط خوش گذرونی و حال و حول کردن ما مزاحم شدی من حرفی زدم؟….
چشم هام گرد شد..این چی داشت می گفت؟..
سامیار اون چشم های غلتان خونش رو از من گرفت و نعره زد:
-خفه شو..خفه شو بی ناموس…
من هم خودم رو تکون دادم و با گریه گفتم:
-کثافتِ دروغگو..اشغال..
دست هاش رو دور شکمم حلقه کرد و سرش رو خم کرد زیر گوشم و گفت:
-خیلی بی ادب شدی عشقم..امشب خیلی فحش دادیا…
گردنم رو کج کردم و هیستریک جیغ زدم:
-ولم کن..ولم کن..خفه شو..دست از سرم بردار..حرف نزن..داری حالمو بهم میزنی..خفه شو….
سامیار دوباره یه قدم اومد جلو که سرهنگ بازوش رو محکم گرفت و اون هم از همونجا داد زد:
-ولش کن..ولش کن دیوث…
سرهنگ یه چیزی اروم بهش گفت که سامیار دوباره نعره زد:
-زورش فقط همینقدره..فقط میتونه عقده هاشو سر یه زن خالی کنه..نامرد…
سر چرخوند سمت ما و تیز و وحشی تو صورت شاهین نگاه کرد:
-جرات داری بیا منو بگیر..بیا با من روبرو شو..ببینم جربزشو داری…
در مقابل تمام جلز ولز کردن سامیار و بالا پایین پریدن و حرص خوردنش، شاهین خیلی اروم و با تمسخر گفت:
-اخه تورو میخوام چیکار..این دختر خوشگل و ظریف و ناز رو ول کنم توی نره خر رو بگیرم؟…
فرشید که هنوز کنارمون اسلحه به دست ایستاده بود با این حرفش زد زیر خنده…
چشم هام رو بهم فشردم و بعد با ناراحتی به سامیار نگاه کردم…
شاهین واسه اینکه عصبیش کنه این حرف هارو میزد و من فقط می تونستم خدارو شکر کنم که سرهنگ هست و نمی گذاره سامیار کار اشتباهی انجام بده…..
سامیار پلک هاش رو محکم روی هم گذاشت و از بین دندون های قفل شده اش غرید:
-اره تو عادت داری پشت زنا قایم بشی..
و دیگه توجهی به شاهین و حرف هاش نکرد..با یه حالت خاصی خیره شد تو چشم هام…
من هم انگار از اونجا جدا شدم و غرق شدم تو چشم های سیاه و خمارش…
تو یه لحظه که شاهین با سرهنگ مشغول بود و داشت باهاش حرف میزد، از فرصت استفاده کرد…
سر زبونش رو روی لبش کشید و پلکی زد و بعد چشم هاش رو اروم انداخت پایین…
نگاه من هم بی اختیار باهاش رفت پایین و روی دست و اسلحه اش که داشت بهش نگاه می کرد، ثابت موند…
.
یعنی چی میشه؟