یاسمین با تعجب خواست سرش عقب بکشد که او محکم نگهش داشت و دخترک دوباره سمت آغوشش پرت شد.

_وقتی گفتی دوستم داری نباید انقدر ازم فرار کنی یاسمین.

_خب تو نمیخوای بگی؟

ارسلان با جدیت سرش را تکان داد: نه! به حد کافی میتونی از رفتارم بفهمی نیازی به زبون آوردنش نیست.

دخترک پلک زد و وقتی ارسلان خیس شدن پلک هایش را دید، اخم درهم کشید.

_گریه نداریم یاسمین. عصبیم نکن!

دخترک محکم پلک زد تا اشک هایش را توی حدقه خفه کند. دلش نمی‌خواست این لحظه را خراب کند. او را با همین یکدندگی و لجاجتش دوست داشت. با همین سرمای عجیب چشمانش! تصمیمی که گرفته بود این سختی ها را هم داشت!

ارسلان بی طاقت انگشت روی لب های لرزان او کشید:

_الان وقت فلج شدن من نبود لعنتی.

یاسمین بی اراده لبخند زد و او جری تر شد. آمد خودش را جلو بکشد که درد بدی توی کمرش پیچید و صدای اخش به هوا رفت.

یاسمین با نگرانی کتفش را گرفت: وای… چیشد ارسلان؟

ارسلان محکم پلک هایش برهم فشرد و به بالشت تکیه داد. این بی تابی داشت کار دستش میداد.

_خوبی ارسلان؟ دکتر و خبر کنم؟

_نه.‌.. جم نمی‌خوری از اینجا!

_چرا خب؟ شاید خطرناک باشه.

ارسلان عصبی شد: گفتم بشین سر جات.

یاسمین خم شد و با نگرانی بالشت را پشت کمر او مرتب کرد:

_دیوونه ی زورگو…

ارسلان با لذت خاصی به حرکاتش خیره بود. بی تاب بود و چشمهایش این حس را فریاد میزد. حتی دخترک با شرم و خجالت سعی میکرد نگاهش را بدزدد. گرچه موفق نبود!

_یه دقیقه اروم بگیر یاسمین.

_نمیخوام حالت بده اونوقت…

ارسلان بازویش را گرفت و محکم نگهش داشت:

_من حالم خوبه. تو بشین تو بغلم بهترم میشم…

انگار کسی یک سطل رنگ سرخ را روی صورت دخترک پاشید. تمام تنش گر گرفت و تا بناگوش قرمز شد…

ارسلان نوک بینی اش را کشید: دلبری نکن یاسمین.