ابروان یزدان بیشتر از قبل درهم فرو رفت و در یک آن از حالت دراز کش بلد شد که گندم بر روی تخت افتاد و او رویش خیمه زد .

ـ منظورت چیه ؟

گندم شانه هایش را درهم جمع کرد …………. انگار یزدان خوب بلد بود که او را در شرایطی قرار دهد تا معذبش شود .

ـ اونا قراره یه محموله مواد مخدر هم جا به جا کنن ………… فکر کنم قراره اونا رو تو همین بار عتیقه و شمش و سکه ها جا سازی کنن . فرهاد می گفت تو ، تو معامله هایی که پای مواد هم وسط باشه شرکت نمی کنی . فکر کنم بخاطر همینم رود که اول از همه سعی کردن با پول و سود بالایی که این معامله داره ، چشم تو رو ببندن و هیچ حرفی از محموله موادشون نزنن .

یزدان خیمه اش را از روی تن گندم بلند کرد و روی تخت نشست و چنگی میان موهای مرطوبش زد و همه را به عقب هدایت کرد و زیر لب و عصبی غرید :

ـ حرومزاده های لعنتی .

گندم هم با مکث از روی تخت بلند شد و با فاصله ای ، کنارش دو زانو نشست و به او نگاه نمود :

ـ اونا می گفتن هیچ کسی غیر از تو نمی تونه اون محموله ها رو صحیح و سلامت به تهران برسونه .

ـ وقتی که من و تو این معامله پر سودشون شریک کردن ، فهمیدم که کاسه ای زیر نیم کاسشون هست .

گندم نگران شده دست روی بازوی خنگ او گذاشت و سرش را سمت او کشید :

ـ یزدان .

یزدان ، تنها با همان ابروان درهم فرو رفته از خشمی که از فرهاد و کریستیانو در دلش نشسته بود ، نگاهش را سمت گندم چرخاند ……….. شاید باید خدا را شکر می کرد که گندم یک چیزهایی از زبان ایتالیایی می فهمید .

ـ بازم چیزی مونده که نگفتی ؟

ـ نه نه نه ………….. فقط ، نکنه بخوان بلایی به سرت بیارن ؟!

یزدان نگاهش را از چشمان نگران او گرفت :

ـ نگران چیزی نباش …………. اگه تونسته بودن ، تا الان هزاربار سر من و زیر آب کرده بودن ………….. همونجور که فعلاً من زورم نمی رسه تا اونا رو نابود کنم ، اونا هم زورشون نمیرسه تا بلایی سر من بیارن .

ـ دست خودم نیست ………. تو تمام کس و کار من تو این دنیایی ………. می ترسم که خدایی نکرده یکی یه بلایی به سرت بیاره .

یزدان باز روی تخت خوابید و پتو را تا اواسط سینه اش بالا کشید و به سقف آینه کاری شده بالای تخت که تصویر خودشان را نشان می داد ، نگاه کرد .

ـ بجای این حرفا بهتره که بخوابی ………….. من بخاطر تو هم که شده اجازه نمی دم کسی فکر و خیال شومی درباره من تو سرش بپرورونه .

گندم هم سر روی بالشت گذاشت و روی قسمت چپ تنش خوابید که چشمش به شکستگی انتهای ابروی یزدان که انگار دیگر مویی هم در آن قسمت رویش نمی کرد ، افتاد .

دست جلو برد و آرام نوک انگشتش را روی شکستگی کشید که یزدان بی اختیار پلک بست .

ـ نسرین و پیدا کردی ؟

یزدان به گندم و ابرویی که لمس می شد فکر کرد ………… در تمام این چند سالی که ریاست این گروه و باند را به دست گرفته بود ، هیچ بنی بشری به اندازه گندم نتوانسته بود به حریم او نزدیک شود ………….. حتی دخترانی که برای چند صباحی مهمان تخت و آغوش او شده بودند .

گندم انگار با هر لمس ، بجای آنکه ابرویش را لمس کند ، روح زخم خورده و ترک برداشته اش را لمس می کرد .

ـ نه .

ـ میگم …………. اون حرفا که راجب نسرین زدی ، واقعیت داشت ؟

ـ کدوم حرفا ؟

ـ اینکه ………… نسرین از دوازده سیزده سالگی تو این راه افتاد .

یزدان چشم نگشوده منظور گندم را فهمید .

ـ بگیر بخواب گندم ……… بی خوابی زده به کلت .

گندم دست از روی ابرویش برداشت و کنجکاو روی تخت دمر شد و یک دست به زیر چانه اش زد و باز نگاهش را به یزدان داد :

ـ نخواب . بگو دیگه .

ـ آره واقعیت داشت .

ـ خب تو از کجا فهمیدی ؟ …………. کسی اومد بهت گفت ؟

ـ نه .

با رسیدن فکری به ذهن گندم ، ابروانش اندک اندک درهم فرو رفت .

ـ نکنه ………… تو هم همون زمانا ……….. باهاش می خوابیدی ؟