دلارای غمگین لبخند زد

هر چه باشد داراب حضور نداشت
مادرش طعنه نمیزد
پدرش طرف برادر هایش را نمی گرفت
ارسلان تهدید نمی کرد

آن خانه هر چقدر هم کوچک در آن ارامش داشت!

_مهم نیست….
باید از یه جایی شروع کرد دیگه

_نمی خوام سختی بکشی

_سختی نمی کشم

_درس ات چی؟!

_خونه خودمون شروع می کنم!
سال دیگه کنکور میدم

خندید با بغض

_اصلا خودت کمکم می کنی مگه نه؟

آن روزی یادش آمد که هومن برایش مسئله فیزیک حل میکرد و آلپ ارسلان سر رسیده بود…

هومن خندید:

_نوکرتم هستم

دلارای خندید

این مرد برادر ارسلان بود؟
پس چرا هیچ شباهتی نداشتند…

_نوکر نمی خوام آقا!شوهر می‌خوام

اینبار هومن هم بلند خندید:

_خوشبختت می کنم

دلارای لبخند زد

_می دونم

_می دونی چقدر برام ارزش داری نه؟

دلارای دوباره زمزمه کرد:

_میدونم…‌

_ولی نمی دونی امروز با این پیشنهادت چقدر عشقم بهت بیشتر شد

دلارای لبخند زد

از گوشه پیاده رو آرام آرام جلو می رفت

عاشق این مرد نبود
خبری نبود از هیجان،اضطراب و علاقه شدیدی که نسبت به ارسلان داشت

اما لحظاتی که کنار او می گذراند را دوست داشت..‌‌

__

با استرس انتهای کوچه را نگاه کرد اما خبری نبود

عصبانی موبایلش را از جیبش بیرون آورد

دیر کرده بود

باید ۲۰ دقیقه قبل اینجا می بود

برای بار چندم شماره اش را گرفت
اما مثل قبل کسی پاسخگو نبود

زیر لب نالید:

_اگر نمی خواستی بیای چرا از اول سرکارم گذاشتی آخه

جمله‌اش تمام نشده پراید مشکی رنگی در کوچه پیچید وجلوی پایش ایستاد

دلارای چشمانش را تنگ کرد و با دیدن مانیا صندلی عقب سمت پراید سوار شد

_کجا موندی؟یخ زدم

همزمان با گفتن جمله دست هایش را پشت دستان مانیا چسباند

مانیا با چشمان گشاد شده دستش را عقب کشید

_چقدر دستات سرده

دلارای اعتراض کرد:

._انقدر تو خیابون منتظرت ایستادم

_هوا سرد نیست بابا
هنوز اول پاییزیم
این سرما بخاطر استرسه

دلارای بلافاصله بغض کرد
باورش نمیشد

_من دارم چیکار می کنم مانیا؟