خواستم سمت اتاق خودمون برم که گوشیم زنگ خورد خسته سمت گوشیم رفتم و خواستم جواب بدم که شماره ناشناس بود؛ برای همین کمی تردید داشتم که شماره ناشناس رو جواب بدم؟

آخر دل به دریا زدم و خواستم ایکون سبز و بزنم که زنگ خوردن گوشی متوقف شد! پوکر نگاهی به گوشی کردم.
– معلومه بعد از اون همه فکر کردن من قطع می‌شه دیگه دختره ی خنگ!

سمت اتاق خودم رفتم و لباس هام و درآوردم؛ مثل هر شب باید برای هامون خان غذا می‌پختم؛ از حالت چهره اش می‌فهمیدم که غذام و چقدر دوست داره ولی سر غروری حرفی نمی‌زد!

حرف که چه عرض کنم؛ حتی تشکر خشک و خالی هم نمی‌کرد و من از خصلتش بی نهایت لجم می‌گرفت و دلم می‌خواست با تمام جونی که توی بدنم هست خفه اش کنم. حیف که باید تحملش می‌کردم!

چون قلب احمقم عاشقش بود.
چی بد تر از این نقطه ضعف؟ مواد غذایی و داخل قابلمه ریختم و خواستن زیرش و روشن کنم که دوباره گوشیم زنگ خورد با هوف کلافه ای بلند شدم و باز هم شماره ناشناس روی گوشی افتاده بود.

با اخم و طلبکاری جواب دادم و خواستم فحش آب داری بدم که مردی با صدای کلفت و ترسناکی گفت:
– این آدرسی که برات می‌فرستم، تا یک ساعت دیگه باید اینجا باشی وگرنه با شوهر خوشگلت خداحافظی کن!

با شوک دهن باز کردم چیزی بگم که صدای بوق ممتد توی گوشی پیچید.
ضربان قلبم به آنی بالا رفت و دست و پام شروع کرد به لرزیدن.

سریع شماره هامون و گرفتم ولی خاموش بود! اضطرابم بیشتر شد!

لبم و گاز گرفتم و با استرس شروع کردم به قدم زدن؛ یعنی کجا بود؟ پیش همون مرد که بهم زنگ زد؟ من با همون به چه دردش می‌خوردیم؟! حتی پول هم نخواست! این چه جور ادم ربایی بود؟؟

نمی‌دونستم ریسک کنم باید می‌رفتم به آدرسی که برام ارسال کرده بود ولی گیتی و چی کار می‌کردم؟ به امون خدا ولش می‌کردم می‌رفتم؟ وقتی این آدم حتی نمی‌تونست درست چشم باز کنه؟

چی کار باید می‌کردم خدایا؟ راه درست کدوم بود؟

دل نگرون بلند شدم و سریع لباس بیرون پوشیدم؛ درسته که مطمئن نبودم هامون اونجا هست یا نه ولی با رفتن به اون آدرس می‌فهمیدم اونجا هست یا نه!

من به درد کسی نمی‌خوردم که بخوان بدزدنم پس احتمالا هامون رو دزدیده بودند ولی برای چی ‌؟

با کم ترین زمانی که می‌تونستم خودم و به محلی که اون مرد آدرس داده بود رسوندم و تک زنگ آجری رو زدم.

بعد از چند ثانیه معطلی در باز شد و مردی با سن حدودا بیست و هفت-هشت ساله در و باز کرد.
– اسمت؟

آب دهنم و قورت دادم و جواب دادم:
– ساغر!
– بیا تو.

پشت سرش داخل رفتم و و ترس و استرسی که همه تنم و گرفته بود قدم برداشتم.

– با من چی کار دارید هان؟ برای چی من و کشوندید اینجا؟ هامون کجاست؟!

جلمه آخرم و تقریبا جیغ زدم! استرس داشت خفه ام می‌کرد و اون مرد انگار نه انگار که اتفاقی افتاده باشه! البته اون چرا باید استرس داشته باشه؟! زندگی منه که اینجا گیر افتاده نه اون اشغال!

مردک دیوانه بلند بلند خندید دقیقا مثل دیونه ها! عقب تر رفتم و اشکم و پس زدم؛ چرا دلم می‌خواست سر به تنش نباشه.

– بیا بریم داخل هامون جونت اونجاست!
پام و به زمین چسبوندم و لجوج لب زدم:
– من هیچ گورستونی نمیام هر وقت گفتی با من و شوهرم چی کار داری اون وقت باهات میام دنبال هامون!

دیدم دست مرده بالا رفت ولی تا به خودم بیام دستمالی جلوی بینی‌ام گرفت و بی خبر از همه هوشیاریم قطع شد!

***

– ساغری ساغر! جواب بده دختر جون به لبم کردی الان سکته کنم بیفتم رو دستت خوبه؟!

متعجب از صدای پچ پچ وار هامون چشم باز کردم و خیره هامونی شدم که با رنگ پریده ولی لبخحد نگاهم می‌کرد!

لبخند متقابلی زدم و مثل هر صبح که بیدار می‌شدم دستم و دور گردن این مرد بی احساس حلقه کردم و بدون توجه به موقعیت کنار شقیقه اش و بوسیدم.

هامون دستش توی موهام رفت و من بعد از چند ثانیه ای ویندوزم بالا اومد و تازه همه چیز یادم اومد! من کجا بودم؟!

اومدم هامون و نجات بدم خودم گیر این اشغالا افتادم؟! با دردی که توی بدنم پیچید ناله ای کردم و کمی از هامون جدا شدم.: کجاییم الان؟ آخ… چی شده!

هامون دستم و توی دستش گرفت و آروم نوازش کرد. چشمام گشاد شد و این مرد چش بود؟! هیچ وقت اینطوری به من محبت نمی‌کرد! هیچ وقت اینطوری هوام و نداشت! داشت؟! نفسم و غمگین بیرون دادم و سرم و کَج کردم می‌خواستم ازش دلیل رفتار خوبش و بپرسم ولی ترسیدم!

اگه دوباره بد خلق شه باهام چی؟! بزار لااقل بین این همه مرد هامون طرفم باشه.