بالاخره سوگل طاقت نیاورد و اروم سامیار رو صدا کرد…

تن سامیار لرزید و نگاهش مثل ادم های مسخ شده، چرخید سمت سوگل و با چشم های نم دار و مبهوت لب زد:

-دختر منه!..

سوگل لبخند پر بغضی زد و اروم گفت:

-چرا بغلش نمیکنی؟..

نگاه سامیار دوباره برگشت روی دخترش و با مکث دست هاش رو برد سمت تخت اما از وسط راه دوباره کشیده شون عقب….

اب دهنش رو قورت داد و اهسته گفت:

-بهش اسیب نزنم؟..خیلی کوچیکه..

اشک های سوگل روی صورتش جاری شد و با گریه لب زد:

-نمیزنی..بغلش کن سامیار..تو اولین کسی هستی که تا دنیا دنیاست حواست بهش هست و ازش مواظبت میکنی..تو باعث اسیب رسیدن بهش نمیشی…..

بغضش رو قورت داد و با مکث ادامه داد:

-بغلش کن و دیگه هیچوقت ولش نکن..ما باید تا اخر عمرمون، تو اغوشمون ازش مواظبت کنیم…

نگاه سامیار مصمم شد و محکم گفت:

-به هیچکس اجازه نمیدم بهش اسیب بزنه..

سوگل سرش رو به تایید تکون داد و منتظر شد تا سامیار دخترشون رو برداره و توی بغلش بذاره…

دست های سامیار که لرزش نامحسوسی داشت، به سمت تخت رفت و بعد زیر تن نوزاد برد و اروم و مثل یک شی با ارزش و شکستنی بلندش کرد….

بلافاصله بچه رو به سینه ش چسبوند و دوباره اب دهنش رو بلعید…

#پارت1730

فاطمه خانم با گریه نالید:

-الهی بگردم..قربونتون برم..قربون سه تاتون برم..خداروشکر زنده موندم و این روز رو دیدم..خداروشکر….

سامیار چرخید سمت سوگل و اهسته جوری لبه ی تخت نشست که سوگل بتونه بچه رو ببینه…

سوگل بلند تر زد زیر گریه و نالید:

-خدای من..خدایا..دختر ماست..خدای من..سامیار..سامیار بده من..بده بغلش کنم قلبم داره وایمیسه….

سامیار بچه رو برد سمت سوگل و خیلی محتاطانه و اروم بچه رو به سوگل سپرد…

سوگل بچه رو با یک دست توی بغلش گرفت و با دست دیگه، دست کوچولوش رو بالا برد و بند بند انگشت هاش رو بویید و بوسید….

گریه ش بند نمیومد و اشک مثل یک رود باریک به سرعت روی صورتش جاری بود…

سامیار یک دستش رو دور شونه ی سوگل حلقه کرد و دست دیگه ش رو پشت بچه گذاشت…

روی موهای سوگل رو بوسید و بعد سرش رو به سر سوگل تکیه داد و انگار که هنوز وجود دخترشون رو باور نداشت، پچ زد:

-دختر ماست..

دوتایی با کلی احساس متفاوت و زیبا به دخترشون خیره شدن…

فاطمه خانم با لبخند و بغض الود، به ما که توی سکوت و بهت زده خیره به صحنه ی مقابلمون بودیم اشاره کرد و ازمون خواست بریم بیرون…..

همه یکی یکی و بی صدا از اتاق خارج شدیم و در که بسته شد، فاطمه خانم اشک هاش رو پاک کرد و با ذوق گفت:

-این اولین لحظه ی سه نفرشونه..بهتره تنها باشن..

همه به تایید سر تکون دادیم و لبخند زدیم..

#پارت1731

===============================

تازه سوگل و بچه رو از بیمارستان اورده بودیم خونه و همه دور هم توی سالن نشسته بودیم…

سوگل لم داده بود روی کاناپه و بچه هم داخل کریرش، پایین پاش روی زمین بود…

من و عسل روی مبل دو نفره نزدیک سوگل نشسته بودیم و با ذوق به بچه نگاه می کردیم…

هنوز نگفته بودن چه اسمی براش انتخاب کردن و بچه صداش می کردیم…

دوست داشتم بغلش کنم و تن کوچیکش رو بین دست هام بگیرم اما هم من و هم عسل از ترس حتی نزدیکش هم نمی شدیم….

فاطمه خانم با یک لیوان بزرگ از اشپزخونه بیرون اومد و به طرف سوگل رفت و گفت:

-بیا مامان جان اینو بخور..

صورت سوگل توی هم رفت و گفت:

-چیه؟!..

فاطمه خانم لبخندی به صورت جمع شده ی سوگل زد و گفت:

-رازیانه اس عزیزم..

سوگل بیشتر اخم کرد و نالید:

-وای نه..تورو خدا..بدم میاد..

فاطمه خانم لیوان رو به زور به دستش داد و چشم غره ای رفت:

-تا ته میخوری..دیدی که دکتر گفت شیرت کمه..این کمک میکنه…

سوگل نگاهش رو با اخم از لیوان به سمت سامیار چرخوند و نالید:

-سامیار..تورو خدا..